به گزارش مشرق، کيهان نوشت: در مورد اميرالمؤمنين(عليه السلام) پرسش ديگري که بسيار مطرح مي شود اين است که چرا نام آن حضرت در قرآن نيامده است؟ چرا با وجود اين که اميرالمؤمنين(عليه السلام) تا به اين اندازه مورد احترام است، نام او با صراحت در قرآن ذکر نشده است؟ اين يکي از سؤالاتي است که در طول تاريخ بارها به وسيله برخي از شياطين مطرح شده و علما و بزرگان ما نيز در کتاب هاي خود ـ از جمله حضرت امام(قدس سره) در کتاب «کشف الاسرار» که در پاسخ کتاب «اسرار هزار ساله» کسروي مرتد نوشته اند ـ به مناسبت هاي مختلف آن را پاسخ داده اند.

اين سؤال دو پاسخ کلي دارد:

پاسخ اول مربوط به اين نکته است که در تشريع احکام الهي و بيان مسايل مربوط به شريعت، تنظيم و جريان کلي امور همواره با اين حکمت همراه است که زمينه آزمايش افراد فراهم شود و انسان ها با استفاده از اراده و اختيار خود در جهت اطاعت از اوامر و نواهي الهي ـ که در نهايت به تکامل آنها منجر مي شود ـ گام بردارند. مثلا خداوند مي توانست از ابتدا به پيامبر اکرم(صلي الله عليه وآله) بگويد که به طرف کعبه نماز بخواند، اما ابتدا بيت المقدس را قبله قرار مي دهد و آن گاه پس از مدتي آن را تغيير مي دهد. در تبيين فلسفه اين کار، خداي متعال در قرآن کريم مي فرمايد:
و ما جعلنا الق بله الّتي کنت عليها لاّ ل نعلم من يتّبع الرّسول ممّن ينقلب علي عق بيه ؛6

يعني اين آزمايشي الهي بود تا از طريق آن، مؤمنان واقعي و کساني که تابع محض اوامر خدا و پيامبر(صلي الله عليه وآله) هستند، شناخته شوند و مشخص شود که چه کساني تسليم امر و نهي خداوند هستند و چه کساني قلباً ايمان نياورده و به دنبال بهانه گيري اند. کساني که ايمان واقعي ندارند در اين امر تشکيک کرده و مي گويند: چگونه ممکن است حکم خداوند متعال عوض شود؟! پس تکليف نمازهاي قبلي که به جانب بيت المقدس خوانديم چيست؟! اگر آنها درست بود، پس آيا نمازهاي فعلي که به سمت کعبه مي خوانيم باطل است؟! و سخناني از اين قبيل. خداي متعال مي فرمايد، هدف از اين کاراين بود که معلوم شود چه کساني ايمان واقعي دارند.

از اين رو در بيان مسايل مربوط به شريعت اگر تمام مطالب شفاف و بدون ابهام مطرح شود، در بسياري از موارد حکمت امتحان تحقق پيدا نمي کند. طبيعت امتحان همين است که بايد با اندکي ابهام توأم باشد و اگر تمام مسايل روشن و واضح باشد امتحان معنا پيدا نمي کند. در مورد خلافت و ولايت اميرالمؤمنين(عليه السلام) نيز حکمت امتحان اقتضا کرده تا اين مسأله کاملا صاف و بدون هيچ پيرايه نباشد، و اگر در آيات مربوط به اميرالمؤمنين(عليه السلام) نام آن حضرت صريحاً ذکر مي شد با اين حکمت منافات داشت.

پاسخ دوم ـ که حضرت امام(قدس سره) نيز در کتاب

کشف الاسرار مطرح فرموده اند و ظاهراً آن را مناسب تر مي دانندـ اين است که اگر نام مبارک اميرالمؤمنين(عليه السلام) با صراحت در قرآن آمده بود، منافقاني که تصميم به قتل پيامبر اکرم (صلي الله عليه وآله) گرفته بودند تا پس از آن حضرت به رياست برسند، براي نيل به مقصود خود در قرآن دست کاري مي کردند؛ و روشن است که دست کاري و تحريف قرآن چه لطمه جبران ناپذيري بر پيکر اسلام وارد مي ساخت.