به گزارش مشرق به نقل از مهر، روز يادبود سازمان ناسا که هميشه آخرين پنجشنبه از ماه ژانويه است در سال 2011 رنگي تازه به خود گرفته است زيرا با بيست و پنجمين سالگرد فاجعه سقوط شاتل چلنجر همزمان است. از اين رو تمامي پرچمها در سازمان ناسا نيمه افراشته شده است.

چارلز بولدن رئيس ناسا در مراسم يادبود چلنجر

سازمان ناسا در کتابچه خاطراتش سه تراژدي فضايي به ثبت رسانده است:

- انفجار آپولو 1درسکوي پرتاب و مرگ سه فضانورد در27 ژانويه 1967 که منجر به ايجاد تغييراتي در ساختار فضاپيماهاي آپولو طي يک و نيم سال پس از وقوع فاجعه شد.

- انفجار شاتل چلنجر در 28 ژانويه 1986 که در پي آن هر هفت فضانورد شاتل جان خود را از دست دادند.

- متلاشي شدن شاتل کلمبيا در اول فوريه 2003 که درپي آن هفت فضانورد جان خود را از دست دادند. اين فاجعه در پي خروج ذرات عايق که از تانک سوخت خارج شدند به وجود آمده است. پس از اين فاجعه ناسا تغييرات بزرگي را در ساختار شاتلهاي خود انجام داد تا ايمني آنها را افزايش داده و جان انسانها را حفظ کند.

با اين همه با وجود اينکه که در بيست و پنجمين سالگرد فاجعه شاتل چلنجر به سر مي بريم، اينکه واقعا چه بر سر چلنجر آمد همچنان در پرده اي از ابهام باقي مانده است، از اين رو پنج داستان که هميشه درباره انفجار شاتل چلنجر مطرح بوده است را مورد بررسي قرار مي دهيم:

يکي از رايج ترين فرضيه ها اين است که چلنجر 73 ثانيه پس از اينکه از پايگاه فضايي کندي به فضا پرتاب شد، دچار سانحه شد. با اين همه "والري نيل" متصدي پروازهاي شاتل در موزه علوم و هوانوردي ملي معتقد است خود شاتل منفجر نشد. او مي گويد: من فکر مي کنم ريشه اين شايعه اين است که حادثه به شکل يک انفجار ديده شده است و رسانه ها هم آن را يک انفجار نام گذاشتند.

در اين حادثه مخزن اضافي سوخت از هم متلاشي شد و تمامي سوخت هيدروژن و اکسيژن مايع آزاد شدند. با ترکيب با مواد شيميايي اين مواد با يکديگر گلوله اي آتشين را تشکيل داده اند. در آن زمان شاتل هنوز سالم بوده و در حال صعود بوده اما به سرعت از کار افتاده است. مدارگرد شاتل تمامي سعي خود را انجام داده تا درمسير درست باقي بماند زيرا متوجه وقوع رويدادي بسيار غيرعادي شد و در نهايت مخزن سوخت متلاشي شده و منجر به پرتاب سريع و بدون موتور شاتل شده است.

فرضيه ديگرمرگ سريع هر هفت سرنشين شاتل پس از انفجار شاتل است. اما واقعيت اين است که سرنشينان شاتل منفجر نشدند وحتي زماني که شاتل از يکديگر مجزا شد نيز فضانوردان هنوز زنده بودند. با وجود اينکه دليل اصلي مرگ ناشناخته باقي مانده است، بسياري از متخصصان معتقدند فضانوردان تا زماني که کابين آنها با سرعتي بالاتر از 321 کيلومتر بر ساعت با سطح آب اقيانوس اطلس برخورد نکرده بود هنوز زنده بوده اند. زماني که اجساد اين افراد پيدا شد آنها هنوز کمربندهاي ايمني خود را بسته نگه داشته بودند. تنها اين مشخص نيست که آيا فضانوردان در آخرين لحظات به هوش بوده اند يا نه.

بر اساس سومين فرضيه يا داستاني که از اين رويداد نقل مي شود ، چند ساعت و چند روز پس از رخ دادن اين فاجعه تصاوير حادثه چلنجر بدون توقف در شبکه هاي تلويزيوني پخش مي شد و اين مي تواند دليلي باشد بر اينکه بسياري از مردم به ياد دارند که شاهد مرگ چلنجر بوده اند در حالي آنچه آنها در اصل به ياد مي آورند، باز پخش تصاوير به ثبت رسيده از اين فاجعه بوده است.

به نظر مي آيد که اين داستان غير واقعي باشد زيرا در آن زمان تعداد شبکه هاي تلويزيوني محدود بوده و اين شبکه ها نيز توان پخش مجدد نداشته اند. دليل دوم اين است که حادثه در زماني رخ داده است که اکثر مردم در محلهاي کار خود بوده اند.

داستان چهارم سرماي هوا را عامل مرگ 7 سرنشين شاتل چلنجر مي شناسد، حرارت در روز پرواز چلنجر بسيار پايين بود، در واقع سردترين دمايي که تا به حال در زمان پرتاب شاتلها به ثبت رسيده است. بر اساس داستان مقصر اصلي اين فاجعه سرماي بيش از اندازه هوا بوده است اما متخصصان مي گويند سرماي هوا به تنهايي عامل اين فاجعه نبوده است.

داستان آخر درباره لزوم مجهز بودن شاتلها به صندلي اضطراري است زيرا بسياري بر اين باورند در صورتي که اگر شاتل به اين نوع از صندلي ها مجهز بود فضانوردان جان سالم به درمي بردند. اما نکته اينجا است که صندلي هاي اضطراري نمي توانند لزوما جان همه را از مرگ نجات دهند. زيرا اين صندلي ها بسيار سنگين و حجيم هستند و به تنهايي قادر به نجات جان افراد نيستند.