به گزارش مشرق، تسنیم به نقل از روزنامه آمریکایی لس آنجلس تایمز نوشت:
اگر تحریم های اقتصادی عاملی مهم در وادار کردن ایران به پذیرش محدودیت
هایی در برنامه هسته ای اش بوده است، آیا تحریم های بیشتر تاثیر بیشتری
نخواهد داشت؟ منتقدان توافق هفته گذشته ایران و غرب چنین فکر می کنند.
زیاد طول نکشید که آنها این توافق را به باد انتقاد بگیرند. بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل توافق ژنو را توافقی خیلی خیلی بد توصیف کرد.
از نظر مخالفان دولت اوباما تشدید تحریم ها موجب شد که ایران پای میز مذاکره بنشیند. بنابراین چرا نباید به جای توافق شش ماهه با ایران که به این کشور اجازه می دهد غنی سازی اورانیوم را در محدوده توافق ادامه دهد، فشار تحریم ها را اضافه کنیم؟
توافق بین ایران و شش قدرت جهانی همچنین ذخایر اورانیوم بیست درصدی ایران را کاهش می دهد و سقفی را بر میزان اورانیوم با غنای پایین این کشور تعیین می کند و تولید سلاح هسته ای را برای تهران دشوار می سازد.
اما آنچه منتقدان خواهان آن هستند، دستیابی به توافقی در بردارنده توقف کل فعالیت های هسته ای ایران به صورت فوری است. از نظر آنها، اگر ایران موافقت نکرد، باید آنقدر تحریم ها افزایش یابد که تهران تن به این تصمیم بدهد.
این گزارش افزود: اما ایراد این منطق در کجاست؟عملا، تحریم بیشتر ایران امکان پذیر نیست.
تحریم هایی که آمریکا و متحدانش در یک دهه اخیر علیه اقتصاد ایران به اجرا گذاشته اند، جزو موثرترین تحریم ها در تاریخ به شمار می رود. میزان صادرات نفت ایران از سال ۲۰۱۱ تاکنون حدود دو سوم کاهش یافته، ارزش پول ملی آن سقوط کرده و نرخ تورم در این کشور بر اساس برآوردها به ۵۰ درصد رسیده است.
اما موثر واقع شدن تحریم ها عمدتا به این علت بوده که پشتیبانی کشورهای دیگر از این تحریم ها وجود داشته است. کشورهایی که این تحریم ها را اعمال می کنند نه تنها آمریکا، اتحادیه اروپا و چین بلکه کشورهای تجاری مهم جهان نظیر ژاپن و کره جنوبی بوده اند که نقشی در مذاکرات نداشته اند.
تحریم های وضع شده از سوی یک کشور بعید است بتواند یک دولت را به تغییر مسیر وادار نماید. نگاهی به مورد کوبا که در ۳۵ سال گذشته تحت تحریم های دولت آمریکا قرار داشته گویای این واقعیت است. اما تحریم ها با همکاری بیشتر بازیگران بین المللی می تواند موثر واقع شود، همانگونه که در مورد ایران موثر واقع شد.
مشکل آمریکا این است که توانایی اش در اعمال تحریم های چندجانبه با خواسته های متحدانش محدود می شود.
در مورد ایران، مقامات دولت اوباما و دیپلمات های خارجی می گویند، کشورهای دیگر در شرایطی که رسیدن به یک توافق منطقی دور از دسترس نیست، تمایلی به وضع تحریم های جدید علیه ایران ندارند. این موضوع نه تنها در مورد چین و روسیه صدق می کند، بلکه شامل کشورهایی مانند انگلیس و دیگران نیز می شود.
یک مقام آمریکایی در این باره گفت: «اگر ما این توافق را انجام نمی دادیم، دیگر قادر نبودیم همه را در کنار خود حفظ کنیم...آنوقت تحریم ها شروع به تضعیف شدن می کرد.»
از نظر منتقدان این توافق، کاهش بخش اندکی از تحریم ها می تواند موجب تضعیف همه آنها شود. آنها خاطرنشان می سازند، توافق موقتی که هفته گذشته به دست آمد به ایران اجازه خواهد داد تا حدود ۷ میلیارد دلار دیگر به دست بیاورد، که عمدتا از طریق دسترسی به درآمدهای نفتی در شش ماه آینده خواهد بود و به محض اینکه این کاهش تحریم ها اتفاق بیافتد، درست مانند کشیدن نخی خواهد بود که موجب از هم باز شدن کل کلاف تحریم ها می شود.
اما مقامات دولت اوباما تاکید می کنند که این اتفاق رخ نخواهد داد. آنها می گویند مراقب خواهند بود که تحریم ها پا برجا باقی بمانند.
یکی از این مقامات گفت: «ما چشممان را بر همه چیز نخواهیم بست.» در حقیقت، مقامات می گویند آنها بر تحریم های باقیمانده اتکا خواهند کرد که ایران را در طی شش ماه آینده از بیش از ۳۰ میلیارد دلار از درآمد نفتی اش محروم می سازد، تا تهران را نسبت به دستیابی به یک توافق بلندمدت در بردارنده محدودیت های بیشتر بر برنامه هسته ای اش علاقمند نگه دارند.
یک مقام دولت اوباما نیز وعده داد: «در پایان این شش ماه؛ تحریم ها همچنان پابرجا خواهند بود.» وی افزود: «اینطور نیست که ایران در این ششم ماه از فشارها آزاد شود.»
بر اساس این گزارش شش ماه آینده (یا هر مدت زمانی که مذاکرات به طول بیانجامد) نشان خواهد داد که حق با کدام طرف بوده است. امکان دارد به محض اینکه رهبران ایران طعم کاهش محدود تحریم ها را چشیدند، برای کاهش بیشتر تحریم ها حریص تر شوند.
اما این احتمال نیز وجود دارد که ایران تنها در تلاش برای خرید زمان بیشتر، تضعیف حمایت از تحریم ها و اختلاف افکنی بین آمریکا و متحدانش باشد. یکی از اهداف توافق موقت با ایران مطلع شدن از هدف واقعی تهران است.
اگر مذاکرات موفقیت آمیز باشد، ایران اجازه خواهد داشت تا غنی سازی اورانیوم در سطح پایین را تحت بازرسی های سختگیرانه ادامه دهد. اما اگر مذاکرات شکست بخورد، اوباما و متحدانش مجددا برای افزایش تحریم ها تلاش خواهند کرد.
زیاد طول نکشید که آنها این توافق را به باد انتقاد بگیرند. بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل توافق ژنو را توافقی خیلی خیلی بد توصیف کرد.
از نظر مخالفان دولت اوباما تشدید تحریم ها موجب شد که ایران پای میز مذاکره بنشیند. بنابراین چرا نباید به جای توافق شش ماهه با ایران که به این کشور اجازه می دهد غنی سازی اورانیوم را در محدوده توافق ادامه دهد، فشار تحریم ها را اضافه کنیم؟
توافق بین ایران و شش قدرت جهانی همچنین ذخایر اورانیوم بیست درصدی ایران را کاهش می دهد و سقفی را بر میزان اورانیوم با غنای پایین این کشور تعیین می کند و تولید سلاح هسته ای را برای تهران دشوار می سازد.
اما آنچه منتقدان خواهان آن هستند، دستیابی به توافقی در بردارنده توقف کل فعالیت های هسته ای ایران به صورت فوری است. از نظر آنها، اگر ایران موافقت نکرد، باید آنقدر تحریم ها افزایش یابد که تهران تن به این تصمیم بدهد.
این گزارش افزود: اما ایراد این منطق در کجاست؟عملا، تحریم بیشتر ایران امکان پذیر نیست.
تحریم هایی که آمریکا و متحدانش در یک دهه اخیر علیه اقتصاد ایران به اجرا گذاشته اند، جزو موثرترین تحریم ها در تاریخ به شمار می رود. میزان صادرات نفت ایران از سال ۲۰۱۱ تاکنون حدود دو سوم کاهش یافته، ارزش پول ملی آن سقوط کرده و نرخ تورم در این کشور بر اساس برآوردها به ۵۰ درصد رسیده است.
اما موثر واقع شدن تحریم ها عمدتا به این علت بوده که پشتیبانی کشورهای دیگر از این تحریم ها وجود داشته است. کشورهایی که این تحریم ها را اعمال می کنند نه تنها آمریکا، اتحادیه اروپا و چین بلکه کشورهای تجاری مهم جهان نظیر ژاپن و کره جنوبی بوده اند که نقشی در مذاکرات نداشته اند.
تحریم های وضع شده از سوی یک کشور بعید است بتواند یک دولت را به تغییر مسیر وادار نماید. نگاهی به مورد کوبا که در ۳۵ سال گذشته تحت تحریم های دولت آمریکا قرار داشته گویای این واقعیت است. اما تحریم ها با همکاری بیشتر بازیگران بین المللی می تواند موثر واقع شود، همانگونه که در مورد ایران موثر واقع شد.
مشکل آمریکا این است که توانایی اش در اعمال تحریم های چندجانبه با خواسته های متحدانش محدود می شود.
در مورد ایران، مقامات دولت اوباما و دیپلمات های خارجی می گویند، کشورهای دیگر در شرایطی که رسیدن به یک توافق منطقی دور از دسترس نیست، تمایلی به وضع تحریم های جدید علیه ایران ندارند. این موضوع نه تنها در مورد چین و روسیه صدق می کند، بلکه شامل کشورهایی مانند انگلیس و دیگران نیز می شود.
یک مقام آمریکایی در این باره گفت: «اگر ما این توافق را انجام نمی دادیم، دیگر قادر نبودیم همه را در کنار خود حفظ کنیم...آنوقت تحریم ها شروع به تضعیف شدن می کرد.»
از نظر منتقدان این توافق، کاهش بخش اندکی از تحریم ها می تواند موجب تضعیف همه آنها شود. آنها خاطرنشان می سازند، توافق موقتی که هفته گذشته به دست آمد به ایران اجازه خواهد داد تا حدود ۷ میلیارد دلار دیگر به دست بیاورد، که عمدتا از طریق دسترسی به درآمدهای نفتی در شش ماه آینده خواهد بود و به محض اینکه این کاهش تحریم ها اتفاق بیافتد، درست مانند کشیدن نخی خواهد بود که موجب از هم باز شدن کل کلاف تحریم ها می شود.
اما مقامات دولت اوباما تاکید می کنند که این اتفاق رخ نخواهد داد. آنها می گویند مراقب خواهند بود که تحریم ها پا برجا باقی بمانند.
یکی از این مقامات گفت: «ما چشممان را بر همه چیز نخواهیم بست.» در حقیقت، مقامات می گویند آنها بر تحریم های باقیمانده اتکا خواهند کرد که ایران را در طی شش ماه آینده از بیش از ۳۰ میلیارد دلار از درآمد نفتی اش محروم می سازد، تا تهران را نسبت به دستیابی به یک توافق بلندمدت در بردارنده محدودیت های بیشتر بر برنامه هسته ای اش علاقمند نگه دارند.
یک مقام دولت اوباما نیز وعده داد: «در پایان این شش ماه؛ تحریم ها همچنان پابرجا خواهند بود.» وی افزود: «اینطور نیست که ایران در این ششم ماه از فشارها آزاد شود.»
بر اساس این گزارش شش ماه آینده (یا هر مدت زمانی که مذاکرات به طول بیانجامد) نشان خواهد داد که حق با کدام طرف بوده است. امکان دارد به محض اینکه رهبران ایران طعم کاهش محدود تحریم ها را چشیدند، برای کاهش بیشتر تحریم ها حریص تر شوند.
اما این احتمال نیز وجود دارد که ایران تنها در تلاش برای خرید زمان بیشتر، تضعیف حمایت از تحریم ها و اختلاف افکنی بین آمریکا و متحدانش باشد. یکی از اهداف توافق موقت با ایران مطلع شدن از هدف واقعی تهران است.
اگر مذاکرات موفقیت آمیز باشد، ایران اجازه خواهد داشت تا غنی سازی اورانیوم در سطح پایین را تحت بازرسی های سختگیرانه ادامه دهد. اما اگر مذاکرات شکست بخورد، اوباما و متحدانش مجددا برای افزایش تحریم ها تلاش خواهند کرد.