[بگذارید حالا که بحثش پیش آمد یک گریز کامل به سیاست داخله بزنیم: اگر یادتان باشد در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم، دو جریان از اصولگرایان اصلی‌ترین رقیب آقای روحانی بودند. یکی ما (قالیبافی‌ها!) که دوم شدیم؛ یکی پایداری‏چی‏ها (که خود را به جلیلی چسبانده بودند و) سوم شدند. حالا به یاد بیاورید اصلی‌ترین شعار این جریان‌ها و تقابلشان با آقای روحانی و یارانش در چه بود؟ هوادارانِ قالیباف می‌گفتند در حوزه سیاست خارجی هیچ کس نه خیلی می‌تواند خیانت کند نه خیلی خدمت. خدمت و خیانت ممکن است، اما خیلی خیانت را رهبر اجازه نمی‌دهد، و خیلی خدمت را هم خود رهبر هدایت می‌کند. این حوزه مدیریت و اقتصاد و کار و جهاد است که عیار مرد و نامرد است. قالیبافی‌ها می‌گفتند حریف (اینجا روحانی و یارانش) مرد این کار نیستند، عموما سیاستمدارانی هستند که در عین کارکشتگی پیر و خسته هم هستند. برای حرف زدن و چانه زدن عالی‌اند و برای کار بیمار. نقطه قوت ما هم این است که یک مدیر اجرایی جوان و قدرتمند و کارآزموده داریم که در بدترین شرایط هم می‌تواند یک مدیر قوی باشد و خودش بارها گفته «من در همین شرایط کار می کنم و نخواهم گفت که اوضاع آنقدر خراب است که نتوانم درستش کنم». درحالی‌که جریانِ رسانه‌ای تبلیغاتیِ حامیِ آقای جلیلی می‌گفتند رئیس‌جمهور در موضوع سیاست خارجی همه کاره است، اصلاً رئیس‌جمهور هم باید دیپلمات باشد، هم فیلسوف، هم فقیه هم ایدئولوگ ... یعنیرئیس‌جمهور به مثابه رهبر! و اصلاً هیچ نیاز نیست که خیلی مدیر باشد یا ایده اقتصادی داشته باشد. از طرفی حریف (اینجا روحانی و یارانش) خائن است. این‌ها می‌خواهند بیایند جام زهر به رهبر بنوشانند و بی‌خیال انرژی هسته‌ای بشوند و پا روی خون شهدای هسته ای و ... نقطه قوت ما هم این است که یک بسیجیِ جانبازِ ساده‌زیست گفتمانِ انقلابی داریم که به هیچ‌وجه حاضر نیست وطنش را به آمریکا بفروشد و حق مسلم انرژی هسته‌ای را از مردم دریغ کند.

حالا قضاوت اینکه کدام یک از این دو انتقاد حقیقتاً به کابینه آقای روحانی وارد بود و کدام یک از این دو گروه راست می‌گفتند با حضرت‌عالی!

نه! مگر روشنفکرم که پرستیژ قضاوت نکردن داشته باشم؟ خودم قضاوت می‌کنم: وقتی تنبلی‌ها و غرولندهای بعضاً احمقانه‌ی بعضی از دولتمردان آقای روحانی در زمینه اقتصاد و مدیریت را بگذاریم کنار موفقیت آشکار دولت او در زمینه‌ی دیپلماسی بی اینکه از خط قرمزها کوتاه بیایند و مایه ذلت ما شوند؛ قطعاً نتیجه می‌گیریم که دوره‌ی پایداری بازی تمام شده است و باز هم حق با قالیبافی‌هاست. زنده‌باد: «جهاد ادامه دارد»!]