به گزارش وبلاگستان مشرق، نویسنده وبلاگ افاضات عقل کل نوشت: خداوند در قرآن بارها به انسان هشدار می‌دهد که شیطان دشمن آشکار شماست و تأکید می‌فرماید که شما هم او را دشمن بگیرید؛ «ان الشیطان لکم عدو فاتخذوه عدوا» (فاطر،6) در حقیقت شیطان دشمن شماست شما نیز او را دشمن بگیرید.
این همه تأکید باری تعالی بر دشمن گرفتن شیطان بدین خاطر است که ما انسان‌ها این دشمن آشکار را یا نمی‌بینیم یا جدی نمی‌گیریم و با نادیده گرفتن آن، با شیطان دشمنی نمی‌کنیم و کار به آنجا می‌رسد که بعضی انسان‌ها، شیطان را به دوستی می‌گیرند و در مراحل بعدی به عنوان ولی و سرپرست خود بر می‌گزینند و به شقاوت می‌رسند.
در دنیای سیاست نیز همین‌گونه است؛ بعضی از افراد، دشمن آشکار کشورشان را یا دشمن نمی‌بینند یا اینکه اگر هم او را دشمن بدانند با او دشمنی نمی‌کنند و این باعث می‌شود که در مرزبندی با دشمن بلغزند و تمایل به دوستی با دشمن داشته باشند.
شاید در نگاه اول این نکته که دشمن را باید دشمن گرفت امری بدیهی به نظر آید و کسی تصور نکند که هیچ انسانی حاضر باشد این نکته کلیدی را نادیده بگیرد اما در عمل که خوب بنگریم می‌بینیم بعضی افراد چطور این نکته بدیهی را نادیده گرفته و چه مشکلات بزرگی را رقم می‌زنند.
دشمن یک واقعیت است این واقعیت را باید درست دید و شناخت؛ نمی‌شود ادعای واقع بینی در مسائل داشت اما واقعیتی آشکار به نام دشمن را ندید و جدی نگرفت.
وقتی دشمن را دشمن نگیرند آرمان‌ها را به پای واقعیت‌های غیر واقعی که دشمن به عنوان واقعیت القا کرده، ذبح می‌کند و اسمش را می‌گذارند واقع بینی!
وقتی دشمن را دشمن نگیرند ساده لوحی در پیش گرفته و توطئه را توهم توطئه می‌نامند.
وقتی دشمن را دشمن نگیرند حاضر می‌شوند حتی با راسموسن دانمارکی «حامی هتاکان به پیامبر(ص)» نیز دست دهند و خوش و بش کنند و بعد بی‌غیرتی‌شان را توجیه کنند.
وقتی دشمن را دشمن نگیرند دیگر آمریکا را شیطان بزرگ نمی‌دانند و حاضر می‌شوند عنوان شهید را برای یکی از رؤسای جمهورش حراج کنند و از شعار «مرگ بر آمریکا» هم ابراز ناراحتی می‌کنند.
وقتی دشمن را دشمن نگیرند «اشداء علی الکفار رحماء بینهم» را تبدیل می‌کنند به رحم بر دشمن و شدت در برابر دوست؛ اینجاست که دوربین صدا و سیمای ایران را خرد می‌کنند و دوربین بی بی سی را می‌پرستند.
وقتی دشمن را دشمن نگیرند با دوستان دشمنی می‌کنند و با دشمنان دوستی و فتنه‌ای شدیدتر از دجال به پا می‌کنند.
وقتی دشمن را دشمن نگیرند با ادعای خط امام؛ فتنه به پا می‌کنند و از حمایت اوباما به شعف می‌آیند؛ در پرتو نام امام (ره)؛ نان می‌خورند و اصول انقلابش را به مسلخ می‌برند.
کسانی که دشمن را دشمن نمی‌گیرند کارشان به جایی می‌رسد که به آنان که «اشداء علی الکفار» را رعایت می‌کنند برچسب ماجراجو، دشمن تراش و افراطی می‌زنند تا کوتاهی و تفریط خودشان را صحیح جلوه دهند.
وقتی دشمن را دشمن نگیرند تن به انفعال می‌دهند و از «سر جنگ نداشتن» با غده سرطانی اسرائیل دم می‌زنند و با مواضع منفعلانه، زمینه کوبیدن دوست را فراهم می‌کنند.
اگر ادعای مسلمانی داریم و قرآن را ملاک قرار می‌دهیم باید دشمن را دشمن گرفته و مرزبندی با دشمن را جدی بگیریم؛ بیشترین ضربه‌ها را کسانی به انقلاب ما زده‌اند که دشمن را دشمن نگرفتند و چشم بر روی واقعیت آشکاری به نام «دشمن» بستند.
