مشرق- مجيد داغري معروف به ابواحمد که 21 تير سال 88 به همراه 5 چند تن ديگر از همکارانش از بند نظاميان آمريکايي در عراق آزاد شدند در روزهاي نخستين دي سال85 تقريبا 20 روز قبل از حمله وحشيانه نظاميان آمريکايي به کنسولگري ايران در اربيل، در منطقه جابريه بغداد ربوده شد.
خبرنگار مشرق در سالروز دستگيري ديپلماتهاي کشورمان در سال گذشته به سراغ مجيد داغري يکي از اين ديپلمات ها رفته که دستگيري اش توسط امريکايي ها را عليرغم وحشيانه بودن رفتار عاملان ربايشش، رحمت الهي مي داند.
اين ديپلماتها پس از آزاديشان ديداري را با رهبر معظم انقلاب داشتند که به تعبير ابوحامد اين ديدار نوعي معجزه بود. وي اين ديدار را اينگونه توصيف کرد:
وقتي خبر ديدار با حضرت آقا را به ما دادند اهواز بودم و با وجود نبود بليت هواپيما براي پرواز به سمت تهران تمام تلاشم را کردم و به ياري يکي از دوستان بالاخره توانستم بليت را تهيه کنم. زماني هم که ديدار را به صورت تلفني به من خبر دادند، تاکيد کردند که ديپلمات ها فقط به همراه همسرانشان بيايند، اما زينب دختر کوچکم هم اصرار داشت که به همراه ما بيايد که با هماهنگي‌هايي که انجام دادم توانستم موافقت آنها را بگيرم و زينب را هم با خودمان برديم.
نمي دانم آن دو روزي که ما تا ديدار با رهبر عزيزمان فرصت داشتيم چگونه گذشت من و همسرم از شوق ديدار نتوانستيم ناهار و شام را در هتل هويزه به خوبي بخوريم. من در ذهنم خاطرات را مرور مي کردم که اگر احيانا فرصت تعريف پيدا کردم بتوانم آن را به نحو احسن براي آقا بازگو کنم.
در دوران اسارت نذر کرده بودم که وقتي آزاد شدم به هر ترتيبي که شده به ديدن آقا بروم و ايشان را از نزديک ببينم، چراکه در زمان جنگ وقتي آقا به منطقه مي آمدند من به خاطر علاقه ام به ايشان خيلي دوست داشتم از نزديک زيارتشان کنم ولي در آن زمان هيچگاه اين توفيق را پيدا نکردم.
من آنجا به کسي همراهمان بود جريان نذرم را گفتم و از او خواستم دست آقا را ببوسم و او هم گفت نذرت را ادا کن که من هم رسيدم خدمت آقا...
جريان ديدار از اين قرار بود که در ابتدا يکي از مسئولين تک تک ما را خدمت آقا معرفي کرد و مدت اسارت و زمان آن را براي آقا مختصرا بيان کرد. بعد از آن آقا شروع به صحبت کردند من در همان ابتداي صحبت آقا اشک در چشمانم جمع شد و همسر من و برخي ديگر هم شروع به گريه کردند؛ هنوز هم که جريان اين ديدار را براي کسي تعريف مي کنم اشک در چشمانم جمع مي شود.
يکي از نکاتي که حضرت آقا خطاب به مسئولين گوشزد کردند اين بود که اين ديپلمات ها سرمايه هاي ارزشمندي هستند و نبايد آنها را از دست داد يا به تعبير ديگري اينها را زود بازنشسته نکنيد و تا حد امکان از تجربياتشان استفاده کنيد.
و نکته اي هم که من از فرمايش آقا برداشت کردم اين بود که ما بايد مراقب رفتار خود باشيم و من اين ديدار با رهبر انقلاب را به عنوان يک غنيمت در زندگي خودم مي دانم.
آقا به دقت به صحبت هاي فردي که ما را معرفي مي کرد گوش مي دادند و اين براي من خيلي جالب بود و در تمام مدتي که آقا صحبت مي کردند من لحظه اي چشم از چهره ايشان برنمي¬داشتم. توصيه ديگري که آقا به ما داشتند حفظ ارزشي بود که به آساني هم به دست نيامده بود.
نماز قبل از ديدار
قبل از اينکه ما وارد اتاق محيا شده براي ديدار بشويم نماز را به امامت حضرت آقا اقامه کرديم، هنگام ورود آقا براي اقامه نماز من و يکي ديگر از دوستان خوزستاني ام در دوران اسارت صلواتي را با لحن و سبک عربي فرستاديم که آقا متوجه شوند ما عرب هستيم و از خطه خوزستان آمده ايم که در همان لحظه آقا نگاهي به من کردند و با تبسمي سرشان را تکان دادند که براي من لحظه ماندگاري بود و بعد از آن هم آقا شروع به خواندن نماز کردند.
زندان و حمايت اتباع ديگر کشورها از مقام معظم رهبري
ما در زندان که بوديم هم سلوليهاي ما از قوميتها و مليتهاي مختلف مسلمان از جمله افغاني، هندي، بنگلادشي، پاکستاني حاضر بودند که همگي ميگفتند اميدمان جمهوري اسلامي است و دائما براي طول عمر مقام معظم رهبري دعا ميکردند و از ما ميخواستند قدر ايشان را بدانيم.
مجيد قائمي حيدري يکي از ديپلماتهاي ربوده شده در اربيل عراق است که 21 تير 1388 به همراه 4ديپلمات ديگر از کشورمان يه وطن بازگشت.
از همان روزهاي ابتدايي بازداشت ديپلماتهاي کشورمان اخباري مبني بر آزادي آنها وجود داشت که هيچکدام محقق نشد اما در اين مدت با پيگيريهاي مسئولان دستگاه ديپلماسي و رايزنيهاي مقامات عراقي و همچنين صليب سرخ ، خانوادههاي اين گروگانها توانستند در دو نوبت عزيزانشان را ملاقات کنند که بعد از اين ديدارها يک عضو خانواده اين ديپلماتها در گفتوگويي اظهار داشت: «ديپلماتها از لحاظ محل زندگي در شرايط سختي بهسر ميبرند و با کمترين امکانات اوليه همچون پوشاک، وسايل گرمايشي و مواد غذايي و ديگر لوازم ضروري زندگي ميکنند.»
شايان ذکر است که نظاميان آمريکايي در نيمه شب 21 دي ماه سال85 (11 ژانويه2007) به ساختمان 2 طبقه سرکنسولگري ايران در اربيل عراق حمله کردند و ضمن ضبط رايانه ها و وسايل موجود در دفتر کنسولگري، پنج نفر از ديپلماتهاي ايراني را به گروگان گرفتند که 2 تن از اين ديپلماتها در آبانماه سال 1386 آزاد شده و بقيه اين ديپلماتها به همراه 2 تن ديگر که جداگانه دستگير شده بودند 21 تير 1388 به ايران بازگشتند.
