به گزارش مشرق به نقل از ایسنا، ماهی چسبنده (remora) که "ماهی مکش" نیز لقب گرفته، با استفاده از دیسک مکش، خود را به کوسه‌ها، وال‌ها، لاک‌پشت‌ها و سایر موجودات دریایی می‌چسباند و از انگل‌های میزبانش تغذیه می‌کند.

نام remora در لاتین به معنای "تاخیر" است؛ زیرا مردم باستان معتقد بودند این ماهی برای کشتی‌هایشان تاخیر ایجاد می‌کند.

هم‌اکنون دانشمندان موسسه فناوری جورجیا در حال مطالعه ساختاری هستند که به این ماهی امکان چسبیدن به میزبانش را می‌دهد.

پیشتر چسبنده‌های الهام گرفته از محیط زیست، سرنخ‌هایی را از تعدادی از چسبندگان قوی طبیعت از مارمولک‌های خانگی گرفته تا قورباغه‌های درختی و صدف‌های باریک در اختیار گذاشته‌اند.

توانایی صدف در چسبیدن سریع به صخره‌ها و دیگر اشیا زیر آب الهام‌دهنده پوشش‌ها و چسبنده‌های ضدآب از قبیل چسب بیوپزشکی بوده است. این نوع چسب می‌تواند در چسباندن غشاهای جنینی به کار رود.

قابلیت ماهی چسبنده از باله پشتی اصلاح‌شده بر فرق سرش نشات می‌گیرد. این دیسک بندکفش-مانند همچون یک جام ساکشن عمل می‌کند و چسبندگی را بین ماهی و میزبانش خلق می‌کند.

برآمدگی‌های موسوم به "تیغه" دارای رده‌های قائمی از چرخ‌های ریز دندان‌مانند برای چنگ‌زنی اضافی هستند.

ماهی چسبنده دارای چنگی قوی‌تر بر روی پوست کوسه نسبت به هر سطح دیگری است و این امر احتمالاً به دلیل فاصله مشابه بین خارهای ریز ماهی و پولک‌های کوسه‌ است.

عمل ساکشن نیز کاندید خوبی برای چسبندگی تقلید شده است. در این عمل عضلات تیغه‌ها را بالا یا پایین می‌برند و به ماهی اجازه چسبیدن و جدا شدن از میزبان را به اختیار خود می‌دهند. به نظر می‌رسد حفظ عمل اتصال به هیچ انرژی اضافی نیاز ندارد.

محققان در صدد خلق یک نسخه دقیق از دیسک ساکشن ماهی مزبور نیستند، بلکه خواهان ادامه شناسایی ویژگی‌های اصلی هستند که به این موجود درعمل چسبیدن کمک می‌کنند.

دانشمندان در نظر دارند با استفاده از مطالعات خود، چسبنده‌ معکوس جدیدی را طراحی کنند که در اتصال حسگرها به اشیای زیرآب به کار می‌رود، به ربات‌ها در بالا رفتن کمک کند و همچنین محققان را در طراحی بانداژهایی که بدون درد کنده می‌شوند، یاری می‌کند.

جزئیات این تحقیق در «انجمن تحقیقات مواد» ارائه شد و در مجله society's proceedings انتشار یافت.