به گزارش مشرق ، هفت عضو پیشین مجلس ایران در هفتم ژانویه سال جاری، با انتشار نامه‌ای خواستار مذاکرات دوجانبه مستقیم میان ایران و آمریکا برای حل و فصل صلح‌آمیز بن‌بست موجود بر سر برنامه هسته‌ای ایران شدند. هفته گذشته، دو تن از نویسندگان این نامه در میزگردی در اندیشکده ویلسون حضور یافته و علاوه بر تشریح اهداف این نامه، پیرامون امکان [دستیابی به] توافقی مرضی‌الطرفین به بحث و تبادل نظر پرداختند.
فاطمه حقیقت‌جو و سید علی‌اکبر موسوی – از جمله نمایندگان مجلس ششم ایران - به نمایندگی از دیگر نویسندگان این نامه، چارچوب مورد نظر خود برای تعامل با ایران در آینده را تشریح کردند. از نظر آنها این چارچوب باعث موفقیت در ایجاد توافق میان دو کشور می‌شود. کانون اصلی چارچوب مزبور، محدود شدن غنی‌سازی اورانیوم ایران تا حد 5 درصد، در ازای رفع تحریم‌های بین‌المللی علیه این کشور است.
نویسندگان در این نامه از ایران خواستند ضمن اجرای پروتکلِ الحاقی پیمان منع گسترش تسلیحات هسته‌ای و تعلیق غنی‌سازی 20 درصدی اورانیوم، کنترل ذخیره اورانیوم 20 درصدی خود را در اختیار آژانس انرژی اتمی قرار دهد.
نویسندگان، هم در متن نامه و هم در این میزگرد بر اهمیت انجام مذاکرات دوجانبه میان ایران و آمریکا تاکید داشتند. فاطمه حقیقت‌جو در این رابطه اظهار داشت: انتخاب مجدد اوباما، فرصتی طلایی برای انجام چنین مذاکراتی فراهم آورده است. موسوی نیز اهمیت مذاکره با آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر عالی ایران را مورد تاکید قرار داد.
جورج پرکویچ، معاون مطالعات و مدیر برنامه سیاست هسته‌ای در "بنیاد کارنگی برای صلح بین‌المللی"[1] ضمن مهم دانستن مذاکره با رهبر عالی ایران، درباره تمایل آیت‌الله خامنه‌ای به پاسخ به تماس‌های آمریکا ابراز تردید کرد.
پرکویچ همچنین با اشاره به مناسب بودن چارچوب ارائه شده در این نامه، پرداختن به جزئیات را نیز بسیار تعیین کننده دانست: برای مثال، کشورهای گروه 1+5 بر این باورند که به رسمیت شناخت حق ایران در غنی‌سازی اروانیوم – در جایی که در پیمان ان‌پی‌تی چنین موردی قید نشده – امتیازی بزرگ برای این کشور است. در مقابل، ایران به رسمیت شناختن حق خود در غنی سازی را پیش‌شرط ادامه مذاکرات می‌داند.
جیم وِلش، پژوهشگر مهمان در برنامه مطالعات امنیتی موسسه فناوری ماساچوست، با تایید نظر پرکویچ پیرامون موضوعات مطرح شده در خصوص حق ایران در غنی‌سازی اورانیوم تحت پیمان منع گسترش، وجود چنین توافقی را برای دستیابی به راه‌حلی بلند مدت ضروری خواند.
به طور کلی، هرچند پیرامون تفاوت‌های جزئی و اجرای تعاملات آتی با ایران اختلافاتی میان نظرات شرکت کنندگان در این میزگرد به چشم می‌خورد، ولی همه آنها با این مسئله موافق بودند که هنوز دستیابی به توافقی مورد رضایت طرفین ممکن است. همچنین تمامی شرکت کنندگان، انتشار این نامه سرگشاده از سوی نمایندگان پیشین مجلس ایران را گامی مهم در جهت دستیابی به چنین توافقی دانستند.
