به گزارش مشرق، بوی بد بزرگ یک رویداد در مرکز لندن در ماه های ژوئیه و اوت 1858 بود که در آن هوای گرم بوی زباله‌های انسانی و فاضلاب صنعتی تصفیه نشده را که در سواحل رودخانه تیمز وجود داشت، تشدید کرد. این مشکل برای چند سال افزایش یافته بود، چون یک سیستم فاضلاب قدیمی و ناکافی برای جمعیت آن زمان لندن، مستقیما به رودخانه تیمز تخلیه می شد. تصور می شد که هاله‌ی عفن و گندآلود رودخانه(که به میازما معروف بود) بیماری‌های مسری را منتقل می کند و دست‌کم سه شیوع گسترده‌ی بیماری وبا قبل از بالا زدن «بوی بد بزرگ» هم به مشکلات مداوم رودخانه نسبت داده می شد.

بوی وحشتناک و ترس از اثرات احتمالی آن ، باعث اقدام مدیران ملی و محلی شد که راه حل های احتمالی برای این مشکل را عملیاتی کنند. مقامات پیشنهاد مهندسی به نام جوزف بازالگت را برای حرکت فاضلاب به سمت شرق در امتداد مجموعه ای از فاضلاب های متصل به هم که به سمت خروجی های خارج از منطقه شهری شیب داشتند، پذیرفتند.کار بر روی سیستم های سطح بالا ، متوسط و پایین برای فاضلاب‌های جدید شمالی و جنوبی در اوایل سال 1859 آغاز شد و تا سال 1875 ادامه یافت. برای کمک به تخلیه، ایستگاه‌های پمپاژ برای بلند کردن فاضلاب از سطوح پایین‌تر به لوله‌های بالاتر ساخته شد. طرح بازالگت سه مسیل را به لندن معرفی کرد که در آن فاضلاب ها جریان داشتند: مسیل‌های ویکتوریا، چلسی و آلبرت. کار بازالگت تضمین کرد که فاضلاب دیگر به سواحل تیمز ریخته نشود و به شیوع بیماری وبا پایان داد. تصور می شود که بازالگت بیش از هر مقام دیگری در دوره ویکتوریا، جان انگلیسی‌ها را نجات داد. همچنان سیستم فاضلاب لندن بر اساس همان طرح بازالگت کار می کند. مورخ پیتر آکروید استدلال می کند که بازالگت باید به عنوان یک قهرمان لندن در نظر گرفته شود.