این یافته‌ها با تصور پیشین در مورد عدم توانایی موشها در تطابق صدای خود با یکدیگر که طبق باورها تنها در میان انسانها، خفاشها و تعدادی از پرندگان و حیوانات با جثه بزرگتر رایج بوده، کاملا در تضاد قرار گرفته است.
اگرچه دانشمندان پیش از این می‌دانستند که موشها از یک الحان فراصوت برای جذب جفت برخوردارند، اما توانایی تغییر گام صدا در این موجود هرگز تا کنون شناخته نشده بود.
این محققان دریافتند که وقتی دو موش نر از دو گونه متفاوت با هم در یک محل قرار می‌گیرند، به آهستگی به تطبیق گام آواز خود با یکدیگر پرداخته که یکی از شکلهای پایه در آموزش آواز به شمار می‌رود.
هنگامی که دانشمندان به سلولهای مغزی در قشر حرکتی موشها که کنترل آوازخوانی آنها را در اختیار داشته، آسیب زدند، این موجودات توانایی خود را برای ثابت ماندن در یک گام و داشتن یک صدای ثابت همیشگی از دست دادند.
با روشن سازی سیستم مغزی مسؤول کنترل آواز در موشها، این یافته‌ها می‌تواند برای محققانی که از مدلهای موش در بررسی تاثیر بیماریهایی مانند اوتیسم و اختلالات اضطرابی بر توانایی افراد برای برقراری ارتباط استفاده می‌کنند، مفید واقع شوند.
