به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، سال 1366، سال آغاز اولين دور از جنگ‏هاى دريايى ميان قواى نظامى جمهوري اسلامي ايران و ناوگان متجاوز خارجى بود؛ جنگی که در ادبيات سياسى با نام «جنگ اول نفت‏كش‏ها» شناخته می‏شود. مسؤوليت اصلى عملياتى در اين ميدان، بر عهده نيروى دريايى سپاه پاسداران بود و روش عملياتى سپاه بر استفاده از قايق‏هاى كوچك تندرو موسوم به «عاشورا» و «طارق » تكيه داشت.
نقطه اوج اين جنگ، طرح ناكام حمله به بندر نفتى «رأس الخفجى» و عمليات موفق سرنگون ساختن هلی‏كوپترهاى نيروى دريايى آمريكا بود كه توسط «ناو گروه‏هاى قرارگاه نوح نبى(ع)» به فرماندهى شهيد «نادر مهدوى» به اجرا درآمد.

 

 

البته در جريان «عمليات شهادت‏ طلبانه» عليه هلی‏كوپترهاى آمريكايى که در تاریخ 16 مهر 1366 انجام شد، اكثر اعضاى اين ناو گروه به شهادت رسيدند.
آن چه خواهيد خواند، روايتى است از زبان عبدالکریم مظفری  يكى از مجريان اين «عمليات استشهادى» كه به تقدير الهى جان به در برد و به اسارت نيروهاى آمريكايى درآمد.

این روایت در قالب چند قسمت در گروه جهاد و مقاومت مشرق منتشر خواهد شد.

***

در جلسه خيلى محرمانه اي شركت كرديم. در آن جلسه اعلام كردند كه می‏خواهيم به جايى [درعربستان] حمله كنيم و آن جا را بزنيم. [نام محل مورد نظر بندر رأس الخفجى ]بود. قرار بود به سواحل آنجا حمله كنيم و چاه‏هاى نفتش را كلاً منهدم كنيم و به آتش بكشيم. [اين عمليات‏ به تلافى كشتار حاجيان ايرانى در عربستان سعودى و انهدام اسكله ‏هاى نفتى ايران توسط ناوگان آمريكا طراحى شده بود] علاوه بر ما، بچه‏ هاى تيپ اميرالمؤمنين(ع) براى اين مانور آمده بودند. جمعى از بسيجی ‏هاى بوشهرى نيز بودند. هياهوى عجيبى بر پا شده بود. به ما تذكر داده بودند كه اين عمليات بايد كاملاً محرمانه باقى بماند.

بعد از دو ماه كار و فعاليت مداوم، روز موعود فرا رسيد. بعد از ظهر بود كه از حوضچه زديم بيرون. بيش از سيصد فروند قايق در اين عمليات شركت داشتند. همه شهادتين خود را گفته و با وضو حركت كرده بوديم. شب قبل به ما گفته بودند كه بعيد است كسى از اين حمله جان سالم بدر ببرد، به همين علت هم نام عمليات را «مانور شهادت» گذاشته بودند. عنوان «مانور» را به اين علت گذاشته بودند كه دشمن نداند ما قصد حمله عملى داريم.
ناوهاى آمريكايى در سرتاسر منطقه حاضر بودند و همه حركات ما را زير نظر داشتند، به همين علت، بازگشت امكان نداشت. هيجان عجيبى همه ما را گرفته بود و از اين كه چند ساعت ديگر به شهادت می ‏رسيم دل در دلمان نبود.
قرار بود نيروها خود را به منابع و چاه‏هاى نفتى رأس الخفجى برسانند، خيلى سريع مواد منفجره را بگذارند و سپس قايق‏ها، مواضع را زير آتش بگيرند. همگى تا «سكوى سروش» رفتيم. قرار بود در آنجا ما را سازماندهى نهايى بكنند و به طرف مقصد حركت كنيم. همه قايق‏ها كنار هم پهلو گرفته بودند. يكى شام می‏خورد، ديگرى نماز می‏خواند و ديگرى گريه و دعا می‏كرد، آن ديگرى با دوستانش وداع می‏كرد. منظره عجيبى بود و همه حال غريبى داشتيم.

 

 

هوا كم‏ كم خراب شد و موج دريا، قايق‏ها را به شدت تكان می‏داد. در اين هنگام اعلام كردند كه حمله لو رفته است.
در اين ميان، چند قايق هم خراب شد. به ما گزارش دادند كه كل منطقه به محاصره ناوهاى آمريكايى درآمده است. ناچار حمله لغو شد و ما از سكوى سروش به طرف خارك كه نزديكترين مكان به ما بود، حركت كرديم. قايق‏هايى را هم كه خراب شده بود، يدك كشيديم.
من و مهدوى و بيژن گرد با ناوچه‏ اى از سكوى سروش عبور كرديم تا ببينيم جريان چيست.
گفتم: نادر! معلوم است حمله لو رفته و آمريكايی ‏ها هم آن را لو داده‏اند. نگاه كن ناوهاى آمريكايى دور تا دورمان حلقه زده ‏اند.
نادر گفت: می‏دانم؛ اما می‏خواهم از نزديك ببينم!
گفتم: حالا كه اين‏طور است، هر جا كه تو رفتى، ما هم می‏آييم.
شب بود. سه چهار كيلومتر از سكوى سروش دور شديم. رادار كشتى را خاموش كرده بوديم؛ چون نيروهاى آمريكايى مستقر در خليج فارس ممكن بود از روى رادار پى به هويت ما ببرند و شناسايی ‏مان كنند. البته هر از چند گاهى رادار را روشن می‏كرديم. رادار را كه روشن می‏كرديم، از آنچه می‏ديديم، وحشت می‏كرديم. صفحه رادار پر بود از ناوها و كشتى ‏هاى آمريكايى كه در حالت آماده باش كامل بودند. وضعيت چنان خراب بود كه نمى‏ شد در منطقه ماند. از اين‏رو، نادر مهدوى فرمان داد كه ما هم به عقبه نيروها بپيونديم. رفتيم به خارك و تا صبح در جزيره استراحت كرديم.
همه حالت عجيبى داشتيم. از طرفى، از آن همه برنامه ‏ريزى، تداركات، زحمات و تلاش‏ها كه چنين به هدر رفت، ناراحت بوديم و از طرف ديگر، از اينكه در يك درگيرى از پيش لو رفته تار و مار و نابود نشده بوديم، خوشحال بوديم. رضايت داديم به رضاى الهى.
فردا صبح، كل نيرو به بوشهر بازگشت.

ادامه دارد...