به گزارش مشرق، علیرضا تقوی نیا، فعال رسانه در کانال تلگرامی خود نوشت:

چرا با حرفهای ضدامنیتی ظریف برخورد نمی شود ؟

جواد ظریف وزیر امور خارجه دولت غربگرای حسن روحانی که برجام حاصل تفکر او بود ، در یک جمع دانشجویی اظهار داشته : به حضرت ابوالفضل قسم موشک مهم است اما مردم مهم ترند.

در این خصوص چند نکته باید ذکر شود.

۱. قرار دادن موشک در مقابل زندگی و منافع مردم اشتباه و حتما خیانت بزرگی است که جریان غربگرا به عمد یا غیر عمد مرتکب می شود.

از اساس مگر غیر از اینست که موشک برای بازدارندگی کشور و امنیت خود مردم ساخته می شود ؟

پس چرا آقای ظریف قسم می خورد که موشک مهم است ولی بعد از آن "اما" می آورد ؟

"اما" ، ادات استدراک است که جمله قبل از خود را نفی می سازد یا به تعبیر دقیق ادبیات فارسی، رفع توهم می کند .

۲. خبط بزرگ یک جریان سیاسی در کشور اینست که خیال می کند وسایل دفاعی ، باعث افزایش دشمنی دیگران می شود و نباید بر آن تاکید ورزید.

اما تئوریسین های بزرگ واقع گرایی در روابط بین الملل مانند "هانس مورگنتا" اتفاقا تصریح دارند که باید روز به روز توان نظامی یک کشور را افزایش داد و کاملا آن را به نمایش گذاشت تا توازن وحشت تقویت و تهدیدات نظامی مرتفع شوند.

۳. همین استدلال موشک مهم است اما مردم مهم ترند را روحانی برای برنامه اتمی ایران در سال ۹۲ به کار برد.

او به صراحت گفت خیلی خوب است که چرخ سانتریفوژ بچرخد اما ابتدا باید چرخ زندگی مردم بچرخد.

این شعار فریبنده باعث پیروزی روحانی در انتخابات سال ۹۲ شد زیرا بخشی از مردم ایران گمان کردند عقب نشینی از برنامه اتمی باعث بهبود وضعیت معیشتی آنها و دست برداشتن آمریکا از تحریم های خود علیه جمهوری اسلامی می گردد.

عاقبت برجام نیز که دیگر نیاز به توضیح ندارد و حتی در دولت اوباما هم اجرا نشد و منافعش برای ملت ایران بنا به گفته رئیس وقت بانک مرکزی "تقریبا هیچ" بود.

۴. به این نکته باید توجه داشت که دکترین های سیاست خارجی آمریکا به صراحت می گویند باید ظرفیت های استراتژیک جمهوری اسلامی را خالی کرد ؛ یعنی نقاط قوت این نظام که باعث پایداری در برابر آمریکا ، استمرار حیات و بازیگری موثر آن در محیط بین الملل شده ، و عجیب آن که یک جریان سیاسی در ایران کاملا همسو با آمریکا دقیقا به دنبال از بین بردن این قابلیت هاست.

یادمان نرفته یک روزنامه اصلاح طلب بعد از برجام و عقب رفتن برنامه اتمی کشور برای سالها، رسما تیتر زد که "حالا نوبت مذاکره در مورد موشک هاست".

۵. تاسف بارتر از همه موارد فوق آنست که این جریان سیاسی که ظریف نیز در آن عضویت دارد ، با فرافکنی کامل ، ناکامی راهبردهای خود در سیاست خارجی را به نهادهای دفاعی و جریان سیاسی رقیب مرتبط می کند تا هزینه شکست هایش را نپردازد.

فی المثل وقتی ترامپ برجام را پاره کرد، به جای آن که بپذیرند امید شان به رابطه متوازن آمریکا از اساس اشتباه بوده ، آزمایش های موشکی نهادهای نظامی را در تحریک ترامپ موثر می دانستند.

به بیان دیگر آنها معتقدند آمریکا حق دارد از ۱۰ هزار کیلومتر دورتر و آنسوی کره خاکی به خلیج فارس بیاید، در مرزهای ایران پایگاه نظامی احداث کند،جمهوری اسلامی اسلامی را تهدید نماید اما سپاه پاسداران نباید موشک هایش را نشان دهد تا مبادا خاطر واشنگتن مکدر گردد.

۶. القائات این جریان سیاسی به افکار عمومی داخل مصداق تام و تمام خیانت و تهدید امنیت ملی بوده و باید با آن برخورد اساسی کرد زیرا موشک از جمله ادواتی است که مستقیما با امنیت ملی و بقای کشور که مردم در آن ساکن اند نسبت دارد و هرگونه تشکیک در آن، کمک به تحقق راهبردهای دشمنان تاریخی ملت ایران و جنبیدن طمع آنها خواهد بود.

۷. رفتارهای اخیر ظریف با توجه به سابقه و مشروعیت کاذبی که در افکار عمومی به دلیل مسئولیت های سابقش دارد، باید توسط دستگاه های امنیتی و قضایی مورد بررسی جدی قرار گیرد زیرا بر ادراک و شناخت بخشی از مردم تاثیر مستقیم نهاده و اذهان آنها را آماده پذیرش ادعاهای آمریکا علیه دستاوردهای نظامی ایران می کند.

۸. درکدام کشور جامعه نخبگانی به خود حق می دهند ابزارهای دفاعی و مولفه های بازدارنده میهن شان را زیر سوال ببرند ؟

۹. همین امروز نیز برای برخورد امنیتی با ظریف دیر است و از مدت ها قبل هنگامی که به عنوان وزیر خارجه ایران اظهار داشت : آمریکا می تواند بایک بمب کل سیستم نظامی ایران را از کار بیندازد، باید برای او پرونده قضایی تشکیل می شد، زیرا مصداق تقویت موضع دشمن در برابر کشور خود و تشویش اذهان عمومی بود.

آمریکا اگر میخواست داخل جمهوری اسلامی جاسوس هایی داشته باشد (که قطعا دارد) بدون تردید یکی از دستوراتی که به عوامل خود می داد برجسته کردن تهدید نظامی و تلاش جهت خلاص شدن از موشک های ایران بود تا بتواند از طریق چماق و با نشان دادن هویج های خیالی ، منویات خود را بر تهران تحمیل نماید.

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.