به گزارش مشرق، روزنامه کیهان در ستون خبر ویژه خود نوشت: آرون برگمن، استاد دپارتمان مطالعات جنگ در کینگز کالج لندن، در گفت‌وگو با وبسایت عرب نیوز اظهار داشت: اسرائیل، ۷۵ سال در جنگ بوده است. از زمانی که داوید بن گوریون، رئیس لهستانی‌الاصل سازمان جهانی صهیونیسم در ۱۴ می۱۹۴۸ و روز پایان یافتن قیمومیت بریتانیا بر فلسطین، تاسیس کشور اسرائیل را اعلام کرد. به دلایل سیاسی، بریتانیا از سال ۱۹۱۷ و زمانی که اعلامیه بالفور را صادر کرد از تاسیس خانه ملی برای یهودیان در فلسطین دفاع کرده است. در اعلامیه بالفور، بریتانیا متعهد شد از «خانه ملی برای مردم یهودی در فلسطین» حمایت کند. آرتور بالفور ۱۱ آگوست ۱۹۱۹ در یادداشتی نوشت: «صهیونیسم چه درست باشد چه غلط، خوب یا بد، ریشه در سنت‌های دیرینه، نیازهای کنونی و امیدهای آینده دارد و اهمیتش بسیار عمیق‌تر از خواسته‌ها و تعصبات ۷۰۰ هزار عرب است که اکنون در آن سرزمین باستانی زندگی می‌کنند.»
این مورخ صهیونیست توضیح نداد که مقامات انگلیسی چه حقی داشته‌اند حاکمیت ملت فلسطین بر سرزمین‌شان را سلب و آن را به اشغالگرانی که از جاهای مختلف دنیا به سرزمین فلسطین کوچانده می‌شدند، واگذار کنند؟!
آرون برگمن می‌افزاید: اولین هشدارها در مورد پیامدهای اجتناب‌ناپذیر «سرریز جمعیت بیگانه به یک کشور عربی» از سوی یکی از اعضای مجلس اعیان بریتانیا در سال ۱۹۲۰ مطرح شد. لرد سیدنهام در مناظره‌ای در مورد قیومیت فلسطین در مجلس اعیان در ۲۱ ژوئن ۱۹۲۲ گفت آسیبی که این امر به همراه خواهد داشت، ممکن است هرگز جبران نشود... کاری که ما انجام داده‌ایم با امتیاز دادن نه به مردم یهود، بلکه به یک بخش افراطی صهیونیستی، زخمی در شرق ایجاد خواهد کرد که هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید این زخم تا کجا ادامه خواهد یافت.»
برگمن در جواب این سخنان گفت: «تا به امروز، حدود سه چهارم قرن» برگمن افزود: اقدام آغازین در این تراژدی طولانی‌مدت که تا به امروز در جریان است، جنگ اعراب و اسرائیل در سال ۱۹۴۸ بود که قبل از جنگ داخلی بین جوامع عرب و یهودی و با خشم جهان عرب از طرح سازمان ملل برای تقسیم فلسطین آغاز شد. این طرح که در ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷ از سوی مجمع عمومی سازمان ملل به تصویب رسید ۵۶ درصد از سرزمین را به یهودیان اختصاص داد؛ اگرچه در آن زمان تعداد اعراب در فلسطین، دو برابر یهودیان بود. در این درگیری ابتدا سرزمین فلسطین و سپس سرزمین‌هایی که به وسیله یهودیان تصرف شده‌اند (به عنوان علتی برای تکرار آتش‌افروزی) عامل اصلی بروز جنگ‌های بعدی بودند.
برگمن گفت: افرادی افراطی در دولت اسرائیل وجود دارند که آرزوی بازگشت به بازسازی شهرک‌های یهودی در غزه را دارند که آریل شارون در سال ۲۰۰۵ آن‌ها را تخلیه کرد. آن زمان شارون فهمید هشت هزار شهرک‌نشین یهودی نمی‌توانند میان یک میلیون و ۳۰۰ هزار فلسطینی زندگی کنند. اکنون چگونه افراطیون انتظار دارند شهرک‌نشین‌ها میان دو میلیون و ۲۰۰ هزار فلسطینی، پس از ویرانی‌های کنونی زندگی کنند؟ آن‌هم وقتی ساکنان، دشمنی بیشتری نسبت به اسرائیل خواهند داشت. در حال حاضر برای بسیاری، صحنه‌های فرار فلسطینی‌ها از خانه‌های خود در غزه یادآور خاطرات دردناک آوارگی اجباری بیش از نیمی از جمعیت فلسطین قبل و در طول جنگ اعراب و اسرائیل در سال ۱۹۴۸ است.
برگمن که از سال ۱۹۸۹ در انگلیس زندگی می‌کند، مرتبا برای دیدار با خانواده به اسرائیل بازمی‌گردد. او به مدت شش سال در ارتش اسرائیل خدمت کرد، به عنوان سرگرد در جنگ لبنان در سال ۱۹۸۲ حضور داشت و سپس به عنوان دستیار در کنست کار کرد.
برگمن ادامه داد: «نیروهای حماس در ۷ اکتبر اسرائیلی‌ها را غافلگیر کردند. اما در درازمدت، این حمله پس از سال‌ها تحقیر فلسطینیان توسط اسرائیل، به عنوان یک رویداد بزرگ در تاریخ مردم فلسطین تلقی خواهد شد.»
به گفته برگمن: «در حال حاضر خشم سرکوب شده بسیار زیادی در اسرائیل وجود دارد. پس از جنگ این خشم آزاد خواهد شد. این خشم ناشی از شکست پاسخ نظامی به حمله حماس، مدیریت نادرست گروگان‌گیری از سوی دولت و افزایش نارضایتی از تحریک جنبش شهرک‌نشینان از طریق تهاجمات مکرر به مسجدالاقصی، ضرب و شتم نمازگزاران، حمله به آن‌ها و بیرون کشیدن مردان مسن از مسجدالاقصی است.»
