می‌گویند در دنیای ورزش قهرمانی هر از گاهی یک بار ستاره‌هایی می‌آیند و به نابغه آن رشته ورزشی تبدیل می‌شوند. در این شرایط کمتر کسی توان شکست آنها را دارد و سایر ورزشکاران آن رشته در رقابت‌های بزرگی همچون مسابقه‌های جهانی و بازی‌های المپیک، تنها به مدال‌های نقره و برنز می‌اندیشند. گویا آرتور تایمازوف ازبکستانی نیز یکی از آنهاست؛ حداقل برای ما ایرانیان که این‌طور بوده است.

در همان سال‌های اولیه فروپاشی شوروی بود که آرتور تایمازوف کم‌کم در کشتی رشد می‌کرد. او در سال‌های پایانی دهه 90 میلادی به یکی از بهترین‌های کشتی روسیه بدل شده بود و در کنار دیوید موسلبز اسلواکی‌الاصل که برای روسیه کشتی می‌گرفت، از بهترین‌ها بود. با این اوصاف بازی‌های المپیک سیدنی تأثیر زیادی در زندگی ورزشی او داشت. وقتی برای بازی‌های سیدنی دید جایی در تیم‌ملی روسیه ندارد و آنها موسلبز را انتخاب کرده‌اند، به کشور تازه متولدشده ازبکستان رفت و در قالب تیم‌ملی این کشور در المپیک سیدنی حاضر شد. او در سیدنی همه را با قدرت از پیش‌رو برداشت تا در فینال به موسلبز برسد اما گویا سران پشت‌پرده تصمیم گرفته بودند تا این طلا به روسیه برسد. نقل می‌شود که یکی از بزرگان ازبک‌تبار روسیه از تایمازوف خواست تا طلا را به روسیه هدیه بدهد و گویا او نیز مجبور به انجام این کار شد. بدین ترتیب تایمازوف زندگی ورزشی‌‌اش را در ازبکستان شروع کرد.

نخستین رویاروی تایمازوف با کشتی‌گیران ایرانی به سال 1998 بازمی‌گردد. او در بازی‌های دانش‌آموزان جهان در مسکو، یاسر نورزایی را در وزن 95 کیلوگرم شکست داد اما یکی از اولین مدال‌های طلایی که از ایران گرفت در بازی‌های آسیایی بوسان بود. عباس جدیدی – نایب‌قهرمان المپیک 1996 آتلانتا و قهرمان جهان در سال 1998- در فینال بازی‌های آسیایی به تایمازوف رسید. او به‌خوبی تایمازوف 23 ساله را می‌شناخت. جوانی که در فینال بازی‌های المپیک سیدنی به موسلبز بازانده شده بود و یک پله بالاتر از او در رده‌بندی ایستاده بود. جدیدی که 10 سالی از حریفش بزرگ‌تر بود خوب می‌دانست با چه کسی کشتی می‌گرد. جدیدی یک بار او را برده بود اما سال قبلش در رقابت‌های جهانی به این کشتی‌گیر قدر ازبک باخته بود. رقابت آغاز شد و در چشم به هم زدنی همه‌چیز به پایان رسید. رقابت به دو دقیقه هم نکشید که تایمازوف 10 امتیاز از جدیدی گرفت و به او فهماند که باید به همان مدال نقره بسنده کند. این اولین طلایی بود که او در یک رویارویی مهم از ایران گرفت.

علیرضا رضایی، دلاور سنگین‌وزن ایران با کشتی‌‌های خوب توانسته بود به فینال فوق‌سنگین کشتی آزاد در بازی‌های آتن برسد. از طرفی دیگر هم کسی فینالیست نشده بود جز آرتور تایمازوف ازبک. درست است که رضایی سابقه شکست او را نداشت اما این امید بود که انتقام شکست عباس جدیدی در بازی‌های بوسان، این‌بار از غول سنگین وزن دنیا گرفته شود. با این تفکر قهرمان بازی‌های آسیایی بوسان و مردی که سه سال از تایمازوف بزرگ‌تر بود، وارد دایره طلایی کشتی شد تا خودش نیز پس از این رقابت طلایی شود‌ اما این‌بار نیز نه تقدیر، بلکه قدرت و توانایی بالای تایمازوف یک طلای باارزش را از ایران گرفت و به ما گفت که به همین مدال نقره راضی باشیم. تایمازوف این‌بار هم نگذاشت زمان رسمی رقابت به پایان برسد. علیرضا رضایی در کوتاه‌ترین زمان ضربه فنی شد. البته راضی هم بودیم چراکه رضایی برنز جهانی‌‌اش را به نقره المپیک تبدیل کرده بود.

باز هم به یک فینال دیگر رسیدیم که یک طرفش آرتور تایمازوف قرار داشت؛ فینال دسته 120 کیلوگرم بازی‌های آسیایی 2006 قطر. دیگر از بس از تایمازوف شکست خورده بودیم، همه علاقه‌مندان به ورزش او را می‌شناختند و آرزو داشتند این‌بار جوان قدرتمند اگیلانی حریف او شود. این جوان کسی نبود جز فردین معصومی. معصومی پیش از رقابت وقتی داوران در حال اعلام نام او بودند همان‌جا روی تشک با آن‌همه وزن چنان پشتکی زد که همه سالن را به وجد آورد. ابتدای رقابت دلیل این کار برایمان مشخص نبود و می‌گفتیم شاید می‌خواهد با این کار قدرت بدنی‌‌اش را به حریف نمایش دهد. به هرحال رقابت شروع شد و این‌بار نیز سنگین‌تر از همیشه به تایمازوف باختیم. او این‌بار هم نگذاشت مسابقه به اتمام برسد که به امتیاز 11 رسید. در آن لحظه بود که فهمیدیم چرا معصومی اول رقابت پشتک زد. این هم یک مدال طلای دیگر که از دست ایران پرید. البته این رقابت چهار سال بعد در دور مقدماتی بازی‌های آسیایی گوانگ‌ژو نیز تکرار شد و باز فردین معصومی مدال طلا را به‌خاطر تایمازوف از دست داد. این دو مدال طلا نیز می‌توانست در تاریخ ورزش ایران بدرخشد.

این شکست‌ها تنها بخشی از شکست‌های ایران برابر تایمازوف است. در سال‌های اخیر نیز نسل جوان‌تر کشتی‌گیران سنگین‌وزن نیز نتوانسته‌اند حریف او شوند. او سال پیش در رقابت‌های گزینشی المپیک نیز توانسته بود پرویز هادی را شکست دهد و در بازی‌های لندن نیز کمیل قاسمی را البته این‌بار با سختی شکست داد. کمیلی که علیرضا رضایی در کنار تشک او را هدایت می‌کرد و به برنز المپیک رسید. بدین ترتیب در یک دهه اخیر هیچ‌کدام از قهرمانان کشتی کشورمان نتوانسته‌اند رقیب این غول ازبک شوند. او تاکنون جدیدی، رضایی و حتی فردین معصومی را بازنشسته کرده و معلوم نیست این بلای آسمانی چه زمانی از سر سنگین‌وزن‌های کشتی ایران رفع خواهد شد.

مدال طلای المپیک 2004 آتن

مدال طلای المپیک 2008 پکن

مدال طلای المپیک 2012 لندن

مدال نقره المپیک 2000 سیدنی

مدال طلای سال 2006

مدال طلای سال 2003

مدال نقره سال 2001

مدال نقره سال 2010

مدال برنز سال 2007

مدال طلای 2002 بوسان

مدال طلای 2006 دوحه

مدال طلای 2010 گوانگ جو

مدال طلای سال 2000

مدال طلای سال 2010