سرویس سیاست مشرق - در دهه ۵۰ درآمدهای سرشار نفتی آنقدر گسترش یافت که ایران به یکی از بزرگترین واردکننده‎های اجناس مصرفی دنیا تبدیل شد. این در حالی بود که حتی زیرساخت‎های کشور امکان این همه واردات را نداشت. محمدرضا شاه در کتاب پاسخ به تاریخ در این باره می‎نویسد:

با وجود کوشش‌های دائمی و پیگیر، زیربنای کشور (راه‌آهن‌ها، جاده‌ها، بنادر) بقدر کفایت توسعه نیافته بودند. این بدان معنا بود که وارداتی بیش از آنچه تا آن روز از راه دریا و هوا و ازطریق ترکیه و روسیه و دیگر کشورهای همسایه انجام می‌گرفت غیرممکن بود. بندرهای ما را کشتی‌ها عملاً مسدود کرده بودند و هر کشتی می‌بایست شش ماه به انتظار تخلیه بار خود لنگر بیندازد.

به کمبود تجهیزات و مواد خام و وسائل ارتباطی، کمبود تکنسین هم اضافه شده بود. ما بیش از یک میلیون خارجی را به خدمت گرفته بودیم. قبلا به توجهی که به پرورش مهندسان و سرپرستان و مجریان و کارگران ماهر شده بود، اشاره کردم ولی تعداد آنها باز هم کفایت نمی‎کرد.

پاسخ به تاریخ، محمدرضا پهلوی، ترجمه حسین ابوترابیان، تهران؛ چاپخانه رخ، ۱۳۷۱، صص۲۶۷-۲۶۶.