به گزارش مشرق، با عدم صدور روادید سفر به آمریکا، تیم ملی دوومیدانی ایران از حضور در مسابقات قهرمانی جهان بازماند. این جدیدترین لغو اعزام یک تیم ایرانی به ایالات متحده آمریکاست که دو ملی‌پوش رشته دوومیدانی را نقره‌داغ کرد. در ماه‌های گذشته چهار رشته دیگر نیز در اعزام تیم‌های‌شان به این کشور دچار مشکل شده‌اند و ملی‌پوشان منتخب در آستانه پرواز چمدان‌های‌شان را برداشته و به خانه برگشته‌اند. آمریکا در ماه‌های اخیر میزبان مسابقات جهانی و بین‌المللی موی‌تای، کاراته، تیراندازی باکمان و کشتی بوده است، ولی ورزش ایران نتوانسته به دلیل عدم دریافت روادید، هیچ تیمی به این مسابقات اعزام کند.
این در حالی است کشوری که میزبان یک مسابقات بین‌المللی معتبر می‌شود، باید مقدمات حضور ملی‌پوشان و عوامل تیم‌های دیگر را برای حضور در خاکش فراهم کند، ولی چنین اتفاقی حداقل برای ایران در اعزام‌های اخیر رخ نداده است. وجه اشتراک لغو این مسابقات عدم همکاری و سنگ‌اندازی آمریکا در صدور روادید نفرات اعزامی بوده است. با وجود اینکه ملی‌پوشان ایرانی برای حضور در مسابقات یادشده دارای دعوت‌نامه و یا مجوز رسمی بودند، ولی در عمل سازوکاری برای رسیدن آنها به محل برگزاری مسابقات از سوی کشور میزبان پیش‌بینی نشده بود.
ملی‌پوشان ایرانی در رشته‌های مختلف در حالی از شرکت در مسابقات معتبر جهانی که در آمریکا برگزار می‌شود، محروم می‌شوند که مدت‌ها برای این اعزام در اردو می‌مانند و شبانه‌روز تمرین می‌کنند، اما در نهایت به درِ بسته می‌خورند. از سویی دیگر لغو حضور در تورنمنت‌ها و مسابقات رسمی و جهانی ممکن است روی رنکینگ جهانی ملی‌پوشان و تیم‌ها تأثیر منفی بگذارد و آنها را از مسابقات بعدی از جمله المپیک دور کند. به طور کلی از لحاظ حرفه‌ای، فنی و البته روانی لغو یک مسابقه رسمی شدیداً روی ورزشکاران تأثیر می‌گذارد که شاید جبران‌ناپذیر باشد، ولی این اتفاقات فقط در همین ماه‌های گذشته برای ورزشکاران پنج رشته ورزشی ایران رقم خورده است.
«جدایی سیاست از ورزش» اصلی است که در منشور المپیک و آیین‌نامه‌های مختلف ورزشی به صراحت قید شده است و همه کشورها ملزم به اجرای آن هستند. در عمل اما به نظر نمی‌رسد چنین اصلی در ورزش جهان حکمفرما باشد. یک بار تیم‌ها و ورزشکاران روسیه به دلایلی غیرورزشی از شرکت در مسابقات رسمی پیش روی‌شان از جمله جام جهانی فوتبال محروم می‌شوند و بار دیگر آمریکا بدون اینکه آب از آب تکان بخورد اجازه حضور ملی‌پوشان ایرانی را در مسابقاتی که میزبان است، نمی‌دهد. در موضوع روسیه شاید بتوان گفت اقدام مشترک نهادهای ورزشی دنیا در جهت جلوگیری از جنگ است، ولی سؤال اینجاست که تاکنون برای طرف‌های جنگ در کشورهای افغانستان، عراق، فلسطین و یمن نیز اقدام بازدارنده اینچنینی صورت گرفته است؟ زور آمریکایی‌ها در این زمینه حتی به اروپایی‌ها و ستاره‌های بزرگ دنیا نیز می‌رسد. در چند روز اخیر خبر ممنوعیت ورود ژاوی هرناندز سرمربی تیم بارسلونا به خاک آمریکا به دلیل سفر به ایران رسانه‌ای شد، آنهم در حالی که این ستاره اسپانیایی به دلیل انجام چند بازی رسمی با تیم السد در لیگ قهرمانان به ایران سفر کرده بود.
ورزش از سیاست جداست، ولی نه برای همه. برای قدرت‌های جهانی ورزش ابزاری برای پیشبرد اهداف سیاسی است، آنهم در شرایطی که دیگر کشورها حق ندارند حتی ذره‌ای از این خط قرمز عبور کنند. در حالی که ایران در بسیاری از موارد پذیرای ملی‌پوشان و تیم‌های آمریکایی بوده است، اما این اتفاق حداقل در ماه‌های اخیر به هیچ وجه برای تیم‌های ایرانی تکرار نشده است. عدم صدور روادید برای تیم‌های ایران موضوع امسال و پارسال نیست، ولی این کارشکنی در مدت کوتاه گذشته به اوج خودش رسیده و منجر به متضرر شدن تیم‌ها و ملی‌پوشان ایرانی شده است.
با لغو یکی پس از دیگری مسابقات تیم‌های ایرانی در خاک آمریکا به نظر می‌رسد جنگ آمریکا علیه ایران با عبور از مسائل سیاسی و اقتصادی به ورزش هم کشیده است. منشور المپیک که برای هر تحرک سیاسی در ورزش مدعی برخورد است، در قبال لغو پیاپی اعزام تیم‌های ایرانی به آمریکا هیچ موضعی ندارد؟ فدراسیون‌های داخلی و کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش چه؟ آنها چه اقدامی برای مقابله با اقدامات ضدورزشی آمریکا انجام داده‌اند؟ دیپلماسی ورزشی در داخل کشور باید به این زمینه ورود کند تا اینطور حق تیم‌ها و ملی‌پوشان ایرانی برای اعزام به کشورهای دیگر پایمال نشود. حتی در این زمینه می‌توان به نفع ورزش ایران از ظرفیت وزارت امور خارجه نیز استفاده کرد. به نظر می‌رسد مجموعه ورزش ایران باید در این زمینه برای احقاق حق ملی‌پوشان ایرانی با بهره‌گیری از ظرفیت‌های دیگر قدمی جدی بردارد. «سبک آمریکایی» دو کلمه‌ای است که امروز به «اصل جدایی سیاست از ورزش» علیه ورزش ایران اضافه شده است و باید راهی برای مقابله با آن پیدا شود.
