به گزارش مشرق، در دقیقه هفتم بازی شب گذشته لیورپول - منچستریونایتد، هواداران تیم میزبان بازیکن شماره هفت تیم رقیب را یکپارچه و با شوری مثالزدنی تشویق می‌کنند. این در حالی است که اهالی آنفیلد از منچستر یونایتد دلِ خوشی ندارند و بهتر است بگوییم این تیم را دشمن دیرینه خود می‌دانند، اما در یک اقدام انسانی برای ادای احترام به کریستیانو رونالدو که به تازگی فرزندش را از دست داده است، دست می‌زنند و تشویقش می‌کنند. پیراهن شماره هفت رونالدو توسط دشمنان قسم خورده منچستر بالا می‌رود و زن و مرد با همه وجود این بازیکن را تشویق می‌کنند تا شکوه و زیبایی فوتبال هر انسانی را به فکر وا دارد. اینجاست که فوتبال می‌تواند حتی برای لحظه‌ای چشم‌ها و گوش‌ها را به یک زیبایی متمرکز کند.
کسی که از دشمنی دیرینه لیورپول و منچستر در زمین فوتبال خبر دارد، می‌داند که رقم خوردن این صحنه در آنفیلد چقدر عجیب به نظر می‌آید. البته این ۴۰ ثانیه بیشتر از همه برای ما عجیب است که در فوتبال ایران در هر مسابقه و تقریباً هر روز یک فضای مسموم و مشمئزکننده را تحمل می‌کنیم. برای پرداختن به آنچه در فوتبال ایران در حال رقم خوردن است کار سختی نداریم، کافی است اتفاقات لیگ امسال و سال‌های قبل و حتی همین دو سه هفته اخیر را مرور کنیم. مصاحبه‌های تلخ، موضع‌گیری‌های توأم با تهمت و افترا و بیانیه‌های که ادبیات ایران در مقابلش شرمنده است، همه این موارد در فوتبال ایران منجر به این می‌شود از حرکت هوادارانی دیگر در قاره‌ای دیگر اینقدر تعجب کنیم.
«تو هیچ‌گاه تنها گام برنخواهی داشت.» این شعار لک‌لک‌ها یا همان هواداران لیورپولی است, تیمی که بعد از ۳۰ سال دو فصل قبل بالاخره قهرمان لیگ برتر شد. در آن زمان نیز نوع رفتار سایر تیم‌ها در قبال یک تیم موفق برای ما یک کلاس آموزشی بود. در آن زمان با همه حساسیت‌ها و حواشی که وجود داشت هیچ‌کس این قهرمانی را زیر سؤال نبرد و کسی پرواز بلند لک‌لک‌ها را بی‌ارزش قلمداد نکرد. کسی به خود جرأت نداد از شادی، غم بسازد، حتی منچسترسیتی نیز به‌عنوان اصلی‌ترین رقیب، این قهرمانی را تبریک گفت. درست خواندید تبریک, چیزی که خیلی وقت است از فوتبال ما رخت بسته است. ما بیشتر عادت داریم در هنگام موفقیت تیمی دیگر، آن را به فساد و بی‌اخلاقی ربط دهیم.
در فوتبال ایران تقریباً همه زیر پای هم را با تهمت خالی می‌کنند تا از چاهی که گرفتار آن شده‌اند بیرون بیایند. همین امسال در لیگ برتر مواضع تیم‌هایی که در کورس قهرمانی هستند را مرور کنید، چقدر یکدیگر را به حمایت از وزارت ورزش یا فدراسیون و داوران متهم می‌کنند؟ راه فرار از ناکامی، کشاندن حریف به جایی است که موفقیتش را زیر سؤال ببری و صد حیف که چهره جذاب این فوتبال پشت پرده تاریک این شوی مسخره پنهان شده است. در حالی که فوتبال در ایران حول محور کینه‌توزی و نفرت و یا در بهترین حالت مبتنی بر نتیجه‌گرایی می‌چرخد در انگلیس اما فوتبال برای لذت بردن است، حتی اگر این بهانه نوع برخورد با پدیده‌ای تلخ مثل از دست دادن فرزند بازیکن تیم رقیب باشد.
بعد از گذشت دو سال از شیوع ویروس کرونا هواداران در ایران مثل دیگر نقاط دنیا به ورزشگاه‌ها بازگشته‌اند، ولی در این شرایط نمی‌دانیم باید از این بازگشت خوشحال باشیم یا ناراحت. از یک سو با سکوت محض سکوها دل‌مان می‌گیرد و از سوی دیگر نگران شعارهای توهین‌آمیز و سنگ‌ها و نارنجک‌هایی که از هوا به صورت‌ها می‌خورد، هستیم.
در فوتبال انگلیس هواداران لیورپول همیشه با سر دادن سرود «تو هیچ‌گاه تنها گام برنخواهی داشت» به تیم‌شان انگیزه می‌دهند و یک بار هم برای فوق‌ستاره حریف در یک بازی فوق‌حساس دلبری می‌کنند. همه ما تفاوت کسی که تلاش می‌کند تا بهتر باشد را با کسی که تلاش می‌کند تا بقیه بهتر نباشند را می‌دانیم و حس می‌کنیم, پس اجازه دهید هم ما و هم خودتان از این بازی که ۲۲ نفر به دنبال یک توپ می‌دوند از ته دل لذت ببریم. شعار «تو هیچ‌گاه تنها گام برنخواهی داشت» برای لیگ برتر انگلیس است، جایی که باشگاه‌ها، مدیران و بازیکنان و مربیانش به شأن و کرامت انسانی احترام می‌گذارند و به تبع آن هواداران‌شان نیز در همین چارچوب حرکت می‌کنند، نه برای لیگ برتر ایران که همه تنها قدم برخواهند داشت و برای صعود پا روی شانه دیگران می‌گذارند.
