برای پدیده ی جهانی شدن دو مؤلفه کلیدی می توان برشمرد:

1- گسترش ارتباطات جوامع با یکدیگر

2- گسترش امکان تأثیرگذاری جوامع بر تصمیمات یکدیگر

در این شرایط تصور استقلال و انزوا برای هر مکانی در جهان بعید به نظر می رسد. از سوی دیگر در این کنش و واکنش که بین فرهنگ های مختلف شکل می گیرد وجود و شکل گیری فرهنگی واحد لازم به نظر می رسد. نکته ی قابل تأمل دیگر فرهنگی است که در این کنش و واکنش وجه غالب را داراست، یا فرهنگی که در حال شکل گرفتن است.

در این عرصه نقش زبان به عنوان یکی از مؤلفه های مهم فرهنگی ملموس تر می باشد. امروز در عرصه ی جهانی زبان انگلیسی که همان زبان فرهنگ آنگلوساکسون یا استعمار است وجه غالب را داراست. این غلبه فقط شامل ارتباطات نمی شود، بلکه همه حوزه های اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی را در بر می گیرد. تاجایی که همه ی علوم تا زمانی که دست آوردهای خود را به زبان استعمار تولید نکنند قابلیت رشد را نخواهند. این در حالی است که در سیستم ارزشیابیِ نظام دانشگاهیِ جمهوری اسلامی ایران، تولید دست آوردهای علمی به زبان استعمار ارزش و اعتبار بیشتری دارند.

جای بسی تأسف است که دست آوردهای علمیِ نظامِ اسلامی در عرصه ای که استعمار تعریف می کند، به زبان و روش استعمار تولید می شود.

در نتیجه این ترجیح و اولویت شاهد فعالیت مؤسسات و آموزشگاه های متعدد آموزش زبان هستیم که در نگاه ساده به آموزش زبان می پردازند. اما با نگاهی عمیق تر به متون و روش های این مؤسسات جنبه های دیگر اقدامات آنها روشن می شود. در اغلب این مؤسسات و آموزشگاه ها کتاب هایی تدریس می شود که متن آن مربوط به فرهنگ آنگلوساکسون یا برگرفته از سبک زندگی آمریکایی می باشد و در حال انتقال نرم فرهنگ آنگلوساکسون به لایه های مختلف اجتماع می باشند. البته لازم به ذکر است که اغلب این مؤسسات و آموزشگاه ها خود از تبعات کارشان مطلع نیستند.

در این راستا موارد ذیل لازم به نظر می رسد:

1- توجه بیشتر مسئولین به متونی که در مؤسسات و آموزشگا های زبان تدریس می شود.

2- تدوین کتاب هایی مبتنی بر فرهنگ اسلامی- ایرانی برای آموزش زبان.

3- تغییر خط مشی های وزارت علوم در ارزشیابیِ دست آوردهای علمی که به زبان فارسی تولید می شوند.

4- تحکیم و تقویت جایگاه زبان فارسی در عرصه ی داخلی و بین المللی با توجه به گنجینه ی غنی علمی- ادبی آن.

نویسنده: ابوالفضل منوچهری