مشرق_ دعای روز بیست و هشتم ماه مبارک رمضان: اللَّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّی فِیهِ مِنَ النَّوَافِلِ وَ أَکْرِمْنِی فِیهِ بِإِحْضَارِ الْمَسَائِلِ‏ وَ قَرِّبْ فِیهِ وَسِیلَتِی إِلَیْکَ مِنْ بَیْنِ الْوَسَائِلِ یَا مَنْ لاَ یَشْغَلُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّین‏
ای خدا، در این روز به اعمال نافله و مستحبات، مرا بهره وافر عطا فرما و به حاضر و آماده ساختن مسائل در حقم کرم فرما و وسیله مرا بین وسایل و اسباب به سوی حضرتت نزدیک ساز، ای خدایی که سماجت و الحاح بندگان تو را باز نخواهد داشت.

اللَّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّی فِیهِ مِنَ النَّوَافِلِ
خدایا، حظ مرا از نوافل زیاد کن، چون ماه رمضان ماه نوافل است ؛ در حدیث قدسی آمده: « لَا یَزالُ الْعَبْدُ یَتَقَرَّبُ الَیَّ بِالنَّوافِلِ حَتَّی احِبَّهُ فاذَا احْبَبْتُهُ کُنْتُ سَمْعَهُ الَّذی یَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذی یَبْصُرُ بِهِ وَ لِسانَهُ الَّذی یَنْطِقُ بِهِ وَ یَدَهُ الَّتی یَبْطِشَ بِها؛ وسائل الشیعه ج 3 ص 53» همیشه بنده نزدیک می‏شود به من به نوافل، یعنی به طاعات و عبادات نافله، مثل نماز غیر واجب، روزه غیر رمضان، قرائت قرآن، تسبیح، ذکر، فکر، توجّه تامّ به مبدأ، معاونت و کمک به فقرا و مساکین و ... به خدا تقرب می‌جوید: تا اینکه من او را دوست می‌دارم و وقتی من دوست او شدم، من گوش، چشم، زبان، دست و پای او می‌شوم پس با من بشنود، ببیند، حرف بزند.

وَ أَکْرِمْنِی فِیهِ بِإِحْضَارِ الْمَسَائِلِ
مرا در این ماه گرامی بدار تا مسائل را در ذهن خود حاضر داشته باشم، مسائل عام است و آن اموری است مورد مسئولیت من است و تنها مسائل شرعی مراد نیست بلکه تمام وظایفی که انسان باید انجام دهد را شامل می‌شود.

وَ قَرِّبْ فِیهِ وَسِیلَتِی إِلَیْکَ مِنْ بَیْنِ الْوَسَائِلِ
خدایا در بین وسائل، آن وسیله ای که من را زودتر به تو می رساند به من نزدیک کن

«وسیله» چیست؟
«وسیله» به‌معنی «تقرّب جستن» و یا چیزی است که باعث تقرب می ‏شود و یا نتیجه ‏ای که از تقرب حاصل می ‏گردد.
و به این ترتیب، «وسیله» مفهوم بسیار وسیعی دارد که هر کار نیک و شایسته‏ای را شامل می‏شود، و هر صفت برجسته، در مفهوم آن درج است؛ چرا که همه این‌ها موجب قرب پروردگار است.
در جمله ‏های بسیار پر مغزی، که از علی علیه السلام در خطبه 110 «نهج البلاغه» نقل شده، می‏ خوانیم: «بهترین وسیله‏ای که بندگان با آن به درگاه خدا تقرب می‏جویند، ایمان به خدا، برپا داشتن نماز، اداء زکات، روزه ماه رمضان، حج و عمره، صله رحم، انفاق و بخشش در راه خدا در نهان و آشکار، و تمام اعمال نیکی است که انسان را از سقوط و پستی نجات می‏دهد».
همچنین شفاعت پیامبران و بندگان صالح خدا و مقربان درگاه او- که طبق صریح آیات قرآن در پیشگاه او پذیرفته می‏شود- یکی دیگر از وسائل تقرب به او است.
اشتباه نشود، منظور از توسل به مقربان درگاه پروردگار، این نیست که انسان چیزی را از پیامبر(ص) یا امام (ع)، مستقلًا تقاضا کند و یا حلّ مشکلی را از او بخواهد، بلکه، هدف آن است که خود را در راه آنان قرار دهد و هماهنگ با برنامه‏های آنها شده و خدا را به مقام آنان بخواند، تا خدا هم اجازه شفاعت در مورد آنان را بدهد.

یَا مَنْ لاَ یَشْغَلُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّین‏
ای کسی که سماجت و الحاح بندگان تو را باز نخواهد داشت؛ اگر همه عالم با خدا حرف بزنند؛ خدا را از دیگری غافل نمی‌کند و در آنِ واحد، به همه بندگان توجه دارد.