به گزارش مشرق، «چشم جنگ» ساخته یوسف حاتمی‌کیا، مستندی است که در نگاه اول به یک عکاس جنگ، یعنی سعید صادقی، می‌پردازد؛ عکاسی که تصاویر بسیاری از ایام جنگ و رزمندگان را با دوربین خویش ثبت کرده و همین تصاویر اینک تبدیل به بخشی از تاریخ تصویری این سرزمین شده است.
با‌این‌حال پرداختن به صادقی لایه اول فیلم را تشکیل می‌دهد و آن‌چه این مستند را عمق بخشیده و معنایی خاص به آن می‌بخشد، سوژه‌ها و درحقیقت رزمندگانی هستند که در ایام جنگ تصویرشان توسط این عکاس ثبت شده و اینک او دل‌تنگ و دل‌نگرانشان شده و در پی یافتن آنان برآمده است. این‌جاست که نگاه ابراهیم حاتمی‌کیا (به‌عنوان تهیه‌کننده اثر و تصویربردار برخی صحنه‌ها) که همواره نگاهی متفاوت به دفاع مقدس و آدم‌هایش دارد و نیز یوسف حاتمی‌کیا و مهدی برجیان به‌عنوان کارگردانان، به تاروپود اثر تزریق می‌شود و درنتیجه این جست‌وجو تنها به یافتن افراد خلاصه نمی‌شود، بلکه با به تصویر کشیدن برشی از زندگی آن‌ها، وضعیت رزمندگان دیروز در جامعه امروز تا حد مقدور مورد کنکاش قرار می‌گیرد؛ رزمندگانی که امروز برخی به موفقیت‌هایی رسیده، برخی درگیر مشکلات اقتصادی هستند و برخی نیز در ایام کهن‌سالی کنار خانواده روزگار می‌گذرانند.
به این ترتیب، حتی می‌توان گفت «چشم جنگ» با این نوع روایت خود را تنها به سوژه‌های عکاسی سعید صادقی محدود نمی‌کند، بلکه جامعه پس از جنگ را چند دهه بعد از پایان آن به تصویر می‌کشد و تبعاتی از آن دوران را مورد توجه قرار می‌دهد.
و کلام آخر این‌که «چشم جنگ» از غربتی خاص برخوردار است؛ غربتی که از نمایشگاه سعید صادقی در آغاز فیلم شروع می‌شود و تا انتهای اثر ادامه می‌یابد. غربتی که رزمندگان واقعی و نه مدعیان میدان‌ندیده، آن را همواره احساس می‌کنند.
