گروه فرهنگي مشرق - هفتۀ گذشته مطلبی را منتشر کردم با این عنوان که « حوزه هنری دیگر خانۀ امن نیست » . در آن نوشته قصدم این بود که ابتدا بحثی را در خصوص عملکرد و سیاست های حوزۀ هنری در چند سال اخیر آغاز کنم تا شاید نظر مسئولین ذیربط به آنچه پشت درهای بستۀ حوزه یا سازمان تبلیغات اسلامی می گذرد جلب شود . در یادداشت بعدی که البته هنوز منتشرنشده است اشاره به گوشۀ کوچکی از آمار و ارقام و قراردادها و بده بستان های فرهنگی و عمدتاً سینمایی بود و دو گانگی عملکرد و شعار برخی از آقایان . یادداشت سوم مختص ارتباط یا همکاری ! و یا کمک یک سازمان معظم کشور به بعضی از بخش های سازمان تبلیغات اسلامی و بحث بر سر علت این کمک های انسان دوستانه ! و اینکه اگر چنین مسیری ادامه و وسعت پیدا کند ممکن است در انتخابات ریاست جمهوری آینده هنرمندان جایی مثل حوزه به سمت نامزدی خاص گرایش داده شوند . هنرمندانی که اکنون حوزه ای نیستند ولی کم کم آنها را در آب نمک حوزه می خوابانند تا حوزه ای شوند . عمده ترین بخش هنری حوزه هم مثل هر مجموعۀ فرهنگی دیگر در کشور سینماست ؛ پس اولین دانه ها را باید از همین جا پاشید تا برخی از اهالی سینما اعتماد پیدا کنند که می شود به پایگاه هنر انقلاب هم وارد شد و زیر عَلَمی سینه زد و مرده باد زنده باد گفت که اگر برای حوزه آب نداشته باشد برای آنها نان دارد . در نوشتۀ بعدی ام نوبت می رسید به اینکه بگویم با چنین نیت و اهدافی چگونه از حالا عده ای مسیر انحرافی برای خانۀ هنر انقلاب ایجاد می کنند . خانۀ هنر انقلاب می گویم ، برای اینکه تاکید کنم این جایگاه فرهنگی چقدر بزرگ است و دارای منزلت . بی تردید اگر دیگرانی که محترم اند اما غیرت دینی و انقلابی ندارند در این مکان جا خوش کنند آن وقت این جایگاه از دست می رود و دیگر عزتی باقی نخواهد ماند . شرف المکان بالمکین .

قرار بود انتشار این سلسله یاداشت ها با فاصله انجام شود، اما آنچه در اختتامیه جشنواره فیلم 100 ثانیه حوزۀ هنری سازمان تبلیغات رخ داد تمام ایده های رسانه ای ما را درهم ریخت و البته زحمت ما را کم کرد . اتفاقاتی که در این اختتامیه رخ داده نمی توان اشتباهات سهوی شمرد چراکه ریشه در نوع نگاه گردانندگان و مدیران جناب آقای خاموشی دارد و شاید هم خودشان ! الله اعلم . 

ناگفته نماند که طی چند سال اخیر بارها و بارها کج روی مدیران شان را در حوزه به ایشان گوشزد کرده ام اما در عمل همیشه با بی اعتنایی مواجه شدم . ناگفته نماند در پاره ای موارد شواهد و قراینی یافتم که ایشان خود، محور برخی حوادث در حوزه بوده اند . 

به خاطر دارم در آبان یا آذرماه سال 1383 ( در دوران ریاست جمهوری آقای خاتمی ) بر سر چگونگی برگزاری نخستین نمایشگاه پوستر جهان اسلام با رئیس وقت فرهنگستان هنر اختلافی پیدا کردیم که مستندات آن هنوز بر روی برخی از سایت ها موجود است . یک سال بعد وقتی همان شخص نامزد ریاست جمهوری شد یادداشتی را با نیت روشنگری شخصیت مستبد او جهت انتشار به غالب خبرگزاری های شاخص و چند رسانه مکتوب و حتی برای برخی از مراجع ذیربط فرستادم . پس از ذکر دلایل ، حرف اصلی ام در آن نامه این بود که کسی که یک نظر مخالف را در فرهنگستان هنر برنمی تابد چگونه می تواند رئیس قوۀ مجریه در کشور باشد . احدی به آن نوشته اعتنا نکرد . پس از حوادث ریاست جمهوری سال 88 برخی از همان رسانه ها سراغم آمدند که حالا بیا و در مورد اختلافت صحبت کن . به آنها عرض کردم که من دنبال تسویه حساب شخصی با کسی نبوده و نیستم ؛ زمانی که آن یادداشت را برای شما ارسال کردم در مورد حضور این فرد در صحنۀ سیاست کشور احساس خطر کردم و همان زمان هم تکلیفم را انجام دادم اما هیچ یک از شما اعتنا نکردید .

اکنون نیز بی هیچ قیاسی می گویم در مورد حوزۀ هنری و سیاست ها و رفتارهای به اصطلاح فرهنگی اش بشدت احساس خطر می کنم ، به هزار و یک دلیل! اگر به حکم همان مَثَل معروف یک دلیل را بخواهید و هزارتای دیگر را پیشکش کنید ، آن وقت می گویم یک دلیلش همین رسوایی فرهنگی 100 ثانیه در حوزۀ هنری ، مگر غیر از این است که  از کوزه همان برون تراود که در اوست !

هم نسلان من به خاطر دارند که حضرت امام (ره) پس از حوادث 14 اسفند سال 59 فرمودند : ( نقل به مضمون ) اگر کسی بخواهد شخص دیگری را بکشد اول یک زمزمه ای می کند . برای از بین بردن پایگاه هنر انقلاب زمزمۀ 100 ثانیه کافی است . فیلم آن را در لینک زیر مشاهده کنید . 

http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13901206001047

---