به گزارش مشرق، جواد موگویی در اینستاگرام خود به دنبال گزارش های روزانه خود از مناطق سیل زده، درباره خوزستان نوشت:
روزنوشت‌های سفر به لرستان-خوزستان/۲۹
روز نهم ۹۷/۱/۲۳ قسمت۲
گیج گیجم!
معلوم نیست چه خبر است!
این اولین باراست که انقدر احساس عجز می‌کنم. از بس، شرایط پیچیده است!
زمین، زمین سیل لرستان نیست اصلا!
سوسنگرد، بستان، حمیدیه و دهلاویه در محاصره‌اند. اما اکثر روستاهایشان سقوط کرده.
۱۰ تا جلسه رفتم!
با سردار و دکتر و مهندس و ....
چیز منسجمی دستگیرم نشد. اِلا یک چیز!
خوزستان۹۸ با خوزستان ۵۹ تفاوتی ندارد!
هم خرابکاری‌های خلق عرب دارد، هم شهید حسین علم‌الهدی دارد، هم شهر در محاصره است، هم کسی دادهای جهان‌آرا را نمی‌شنود.
گویی تاریخ تکرار شده!
کوچه به کوچه شهرها سنگربندی شده! عین ۵۹!
شهر هم خائن دارد، هم شهامت دارد و هم غیرت!
ادبیات، همان ادبیات ۵۹ است؛
اینکه جاده اندیمشک-اهواز بسته است،
اینکه سوسنگرد در محاصره است،
اینکه جاده بادان-اهواز در شرف بسته شدن است،
اینکه مردم سنگربندی کرده‌اند و...
رفتم پیش سیدعماد. در منطقه فقیرنشین حصیرآبادِ اهواز.
مسجدی دارد به نام امام خمینی.
شده ستاد کمک رسانی به عین۲!
سیدعماد شده شهید شریف قنوتیِ۵۹!
و مسجدش، مسجد خرمشهر.
عین۲ هم خود خرمشهر.
گویی تاریخ درحال تکرار است.
عماد گفت مردم دورتادور عین۲ را سیل‌بند زده‌اند. ده‌ها هزار گونی از خاک پر شده و هنوز مقاومت می‌کند در برابر رود کرخه.
عین۲ در شرق اهواز و چسبیده به آن است.
۲۴ خیابان دارد. با ۳۵ هزار جمعیت. یعنی فقط عین۲ اندازه کل پل دختر است!
حالا فکر کنید کل پل‌دختر را سیل بند زدند.
عین۲ فقط یک منطقه کوچک از خوزستان است!
باید خودم بروم عین۲ و باچشم ببینم...
خیلی گیجم، گزارش‌های سریع نخواهید. اینجا با لرستان تفاوت دارد. دقت زیاد می‌خواهد. هر سانت بازو بسته شدن دریچه یک سد، ۱۰هزار نفر را آواره یا ۱۰ هزار نفر را نجات می‌دهد.
مانده‌ام برخی چطور بی‌محابا درباره خوزستان سخن می‌گویند! اینکه آب را کجا رها کنند، کجا نکنند!
دستم می‌لرزد برای نوشتن همین چندخط! هر کلمه ما هم می‌تواند اوضاع را بدتر کند. همه‌اش به خودم نهیب می‌زنم که من آمده‌ام کمک؛ با نوشته‌هایم.
باید مراقب باشم که کلماتم باری نشود بر دوش مردم...
باید دقت کنم...
