به گزارش مشرق، جشنواره فیلم مقاومت گرچه در تجربه بین‌المللی‌اش نوپاست اما به دلیل ظرفیت‌های بالقوه‌ای که دارد، موفق شده در اندک تجربه بین‌المللی‌اش، فرازها و جهش و رویش‌های امیدبخشی را رقم بزند. جشنواره‌ای که هم برای اندیشمندانی مانند نوام چامسکی و دیوید بارسامیان مهم است و هم برای سینماگرانی همچون دنیل کوهن، لوئیس کاسترو، جان جیابویتو، نجدت انزور، باسل الخطیب، عماد برناد و راشد رضوان.
بیشتر بخوانید:
وقتی بصیرت فیلمساز آمریکایی از ایرانی بیشتر باشد!
به اقتضای همین ظرفیت و شرایط است که این حرکت طی ۵ تجربه بین‌المللی موفق به شبکه‌سازی برای فیلمسازان مستقل و آزاده دنیا شده و قادر است از طریق «مدرسه سینمایی روایت»، حدود ۳۰۰ مستندساز انقلابی را در کشورهای عراق، سوریه، بحرین، یمن، افغانستان، تاجیکستان، لبنان، و ... به جریان یا جبهه فیلمسازان انقلابی دنیا متصل کند.
این قدیمی‌ترین جشنواره سینمایی انقلاب که متولد سال‌های آغازین دفاع مقدس است، اکنون به رغم بی مهری‌ها و کم لطفی‌ها به یک رویداد جهانی بدل شده و ۴۸ هفته فیلم مقاومت را در کشورهای فنلاند، نیجریه، افغانستان، لبنان، عراق، سوریه، ترکیه، هند، روسیه، قزاقستان، تاجیکستان و... سامان داده است.
البته که این حرکت بین‌المللی هنوز در آغاز راه است اما ظرفیت‌هایی دارد که فراتر از فرم، ساختار، صنعت سینما و ایونت‌های مرسوم و جوایز آن است. بیش از ۳۰۰ فیلم سینمایی بر بستر تاریخی انقلاب و دفاع مقدس ساخته شده که حتی، یکی از آن‌ها، در فستیوال‌های مشهور و معلوم‌الحال دنیا جایی نداشته‌اند. جشنواره فیلم مقاومت نشان می‌دهد که چنین رویه‌ای درباره دیگر کشورهای مستقل و معارض با نظام سلطه نیز وجود دارد.
شنیدن صداهای مستقل و معارض برای جشنواره‌های پرطمطراق نظام سرمایه‌داری سخت و دشوار است و در این راستا، شنیدن صدای انقلاب اسلامی از قاب سینما نیز برایشان سخت‌تر. در چنین شرایطی، جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت می‌تواند در جایگاهی فراتر از یک جشنواره و پایگاه اجتماعی و فرهنگی قلمداد شود و بخشی از بار سنگین انعکاس فرهنگ مقاومت و ایستادگی در برابر نظام سلطه را به دوش بکشد.
جشنواره مقاومت می تواند با تکامل و توسعه بیشتر و جذب منابع و سرمایه گذاری اساسی جبهه محکم و گسترده‌ای را در مقابل جریانات ضد اسلامی ایجاد کند. دست‌کم قادر است پشت پرده و ریشه‌های آن را افشا کند.
سینما به ویژه سینمای مقاومت باید پا به پای سایر اضلاع جامعه در گسترش گفتمان و فرهنگ انقلابی حرکت کند؛ اتفاقی که تاکنون محقق نشده است و نیاز به کار اساسی‌تری دارد و توجه بیشتر دستگاه دیپلماسی را می‌طلبد.
