به گزارش مشرق، با پایان یافتن رقابت های پارااسکی امارات در دو بخش آسیایی و جهانی، بررسی نتایج موردی ورزشکاران اعزامی نشان می دهد که یا به عنوان نفر آخر کار را به اتمام رسانده اند یا نتیجه ای مشابه داشتند؛ اتفاقی که مورد تمجید رئیس انجمن قرار گرفته است. اما به راستی، تفاوت این نتایج با لیز خوردن چیست؟ چرا باید کسانی که بیش از سه دهه اسکی کشور را دچار رکود و رخوت کرده اند، عنان کار را در این فدراسیون برعهده گیرند و این ظرفیت را به آنها سپرد؟
در این رابطه بیشتر بخوانید:
رفتند، لیز خوردند و برگشتند!
حال به بررسی چند نکته می پردازیم:
اول- "می‌خواهم به نکته‌ای اشاره کنم؛ همین افراد منتقد اگر می‌توانند، یک روز بیایند و در کنار این اسکی‌بازان معلول باشند و بعد صحبت کنند. کار در کنار معلولان نیاز به صبر زیادی دارد، چرا که ورزشکارانی هستند که باید به بالا کشیدن زیپ کاپشن آنها و پوشاندن کفش‌شان کمک کرد ..."
دوم- این جملات متعلق به عیسی ساوه شمشکی، رئیس انجمن پارااسکی فدراسیون ورزشهای جانبازان و معلولین است. این نگاه از بالا به پایین که عملکرد نزدیک به چهار دهه آن موجب تحقیر و عقب ماندن اسکی کشور شد، قرار است کمک پارااسکی باشد! حاشا و کلا! این منت گذاشتن را چگونه می توان تعبیر کرد؟ آیا این تفکر می تواند دردی دوا کند یا خود سرطان و دردی لاعلاج است؟ این ورزش، مردانی خادم می خواهد و عاشق؛ نه ...
سوم- این متن در کانال روابط عمومی فدراسیون ورزشهای جانبازان و معلولین بازنشر شده است؛ همین قدر تلخ و تاسف آور. بر فدراسیونی که روزی خدمت به خلق افتخار بود، چه می رود؟ پاسخ چنین نگاهی به ورزش جانبازان و معلولین، این است!
چهارم- این نوشتار اسف نامه ای است بر همین چند سطر و بنایی بر پاسخگویی به عیسی ساوه شمشکی را ندارد که حال و روز اسکی کشور، خود گویای عملکرد وی و مدیریت خویشاوندسالارانه اش است. درباره پارااسکی نیز خواهیم گفت و خواهیم نوشت اما لیاقت ورزش جانبازان و معلولین، خادمانی خاکسار و بی ادعاست. کاش کار به اهلش سپرده شود .
