مشرق - همه می‌دانند و می‌دانیم که نداشتن سه بازیکن اصلی در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان یعنی چه. فصل قبل ضربه‌اش را خورده‌ایم و از مضرات باخت سنگین در بازی رفت خبر داریم اما بنا نیست اینجا از این کمبودها حرف بزنیم. یک هفته است داریم از این کمبودها می‌گوییم و آن طرف السد را آنقدر بزرگ کرده‌ایم که انگار یک مورچه جلوی فیل ظاهر می‌شود و باید در دوئل تن به تن بدون اینکه آسیب ببیند نیمی از راه را به سلامت عبور کند و وقتی فربه‌تر شد، در ادامه راه به حریفش ضربه بزند.

امشب نه پرسپولیس مورچه داستان ماست و نه السد قرار است آن فیل قلدر باشد که در تمام این یک هفته در ابرهای بالای سرمان حرکات تکنیکی بهترین‌هایش را در ذهن مرور می‌کردیم. امروز و قبل از این بازی نگاهی منطقی به این مسابقه خواهیم داشت و البته برای پرسپولیس هم با تمام کاستی‌هایش شانس برمی‌داریم. شانسی نه برای زنده ماندن بلکه برای زندگی کردن، برای نفس کشیدن و قدرتنمایی در همین بازی رفت. چرا که نه؟

بدن‌ها خسته است، ویروس سرماخوردگی به جان تیم افتاده و محرومیت و مصدومیت سه بازیکن اصلی می‌تواند ذهن‌ها را تا حدودی بهم بریزد اما آن طرف ماجرا را هم می‌شود نگاه کرد. اینکه اگر یکی از جوان‌های گمنام در ترکیب اصلی بازی کرد چقدر انگیزه دارد تا جلوی ستاره‌های اسپانیایی خودی نشان دهد و استعداد ایرانی را به رخ بکشد. یا مثلا فلان بازیکن پرسپولیس چقدر دوست دارد در پست غیر تخصصی ثابت کند بازیکن توانمندی است. غیر از اینها، بودن سیدجلال به‌عنوان ستونی که نبودش آن فاجعه نیمه نهایی رفت فصل قبل را رقم زد، خودش یک پا دلخوشی است.

فرم خوب مهاجمان پرسپولیس هم می‌تواند امیدواری‌ها را بیشتر کند و البته اینکه برانکو همیشه تیمش را طوری به زمین می‌فرستد که به حداقل‌ها راضی نیست و همیشه و در هر حالتی سودای به رخ کشیدن بزرگی این باشگاه را در سر دارد.

اگر نخواهیم بیشتر از این احساسی شویم منطق می‌گوید السد حریفی نیست که نتوان شکستش داد. بازی رفت مرحله گروهی در دوحه را به خاطر بیاورید و اینکه چطور اشتباهات فردی حکم به باخت پرسپولیس در آن بازی داد. امشب کافی است درصد آن اشتباهات پایین‌تر بیاید، حواس‌ها بیشتر جمع باشد و همه ورژن باهوش‌شان را به ورزشگاه بیاورند.

غیر از این تماشای دوباره مصاف استقلال و السد در همان ورزشگاه می‌تواند تا حدودی روشنگر باشد. حتی اگر برد درخشان تیم فریرا در بازی رفت مرحله قبل را دلیلی بر نمایش نه چندان مقتدرانه السد در آن مسابقه بدانیم، آسیب پذیری این تیم مقابل استقلال ده نفره می‌تواند راه را به پرسپولیس و برانکو نشان دهد. جدا از این، شکست تلخ به الهلال پای فینال فصل قبل درس بزرگی بود برای پرسپولیس که از اینجا به بعد ماجرا فرق می‌کند و باید حواس‌ها را بیشتر جمع کرد.

حالا پرسپولیس با تجربه یک حضور در نیمه نهایی آسیا حتی تیم کامل‌تر و پخته تری نسبت به تیم سال گذشته است. شناخت کافی از توانایی‌های حریف و البته درک منطقی از نقاط ضعف این تیم هم می‌تواند در مسیر جاه‌طلبی‌های برانکو و پسرانش به این مجموعه کمک کند.

حالا فقط امید می‌ماند و انگیزه. در مجموعه پرسپولیس همه به اندازه کافی هم امید دارند و هم انگیزه. فضای بیرون تیم هم باید همین باشد. باید امید را در این تیم زنده کرد و انگیزه فینال و شیرینی‌هایش را یادآور شد که اگر در این بازی همه چیز خوب تمام شد، چه اتفاقات خوبی در انتظار تیمی است که در این یک سال همه چیز علیه‌اش بوده اما مدام از این توفان‌ها به سلامت عبور می‌کند.

چند روز قبل داشتم به این فکر می‌کردم که پرسپولیس بعد از جدایی چهار بازیکن اصلی فصل قبلش، لیگ را شروع کرد و درست مثل دو فصل قبل بدون باخت تا الان به‌عنوان یک مدعی پیش رفته و کم نیاورده است. این تیم دوباره بدون همان چهار بازیکن و با کلی کمبود دیگر به نیمه نهایی آسیا رسیده و یکی از دو تیم برتر غرب قاره است. یک بار دیگر این ماجرا را در ذهن مرور کنید. باور می‌کنید همه اینها حقیقت داشته باشد؟ اگر این اتفاقات مهم افتاده و باور کرده‌ایم که پرسپولیس نحیف‌تر از همیشه صلابت خود را حفظ کرده پس چرا نباید باورمان بشود که این تیم می‌تواند امشب هم رویاهایمان را زنده نگه دارد و هم امید را دو هفته بعد به تهران بیاورد؟

* محمد قراگزلو (ورزشی نویس روزنامه ایران ورزشی)