به گزارش مشرق، احتمال اینکه کودکان و نوجوانان مبتلا به امراض روحی روانی بی خانمانی را تجربه کنند، سه برابر بیشتر است، چرا که چشم اندازهای آنها برای دریافت درمان مثبت و پیامدهای اجتماعی آن به شدت تنزل پیدا می کند.
بیشتر بخوانید:
افزایش آمریکایی‌هایی که دراتومبیل زندگی می‌کنند
فیلم/ بی‌خانمان‌های سرزمین ملکه الیزابت!
بی‌خانمان‌ها در انگلیس مجازات می‌شوند
گزارش جدیدی که از طرف خیریه میشن استرالیا منتشر شده، به شناسایی عوامل خطر عمده ای می پردازد که باعث شده ۴۴ هزار کودک و نوجوان استرالیایی بدون سرپناهی امن برای خوابیدن، آواره خیابان ها شوند.
به گفته کارشناسان این وضعیت تصویری را از یک بحران ملی تصویر می کند که هر سال ۶۲۶ میلیون دلار برای اقتصاد هزینه در بر دارد؛ یعنی بسیار بیشتر از مبلغی که دولت ها صرف جلوگیری از این مشکل کرده اند.
کاترین یومانس رئیس میشن استرالیا می گوید: «این غیرقابل قبول است که در قرن بیست و یکم به هر دلیلی که هست، استرالیا به این تعداد کودک و نوجوان بی خانمان داشته باشد. آنها سزاوار داشتن خانه ای امن هستند و ما ابزار لازم را برای تامین چنین سرپناهی برای آنان در اختیار داریم. تنها چیزی که لازم است خواست سیاسی و تعهد تمامی ما به عنوان یک جامعه است.»
آن طور که این گزارش نشان می دهد، کودکان و نوجوانان مبتلا به امراض روحی ـ روانی سه و نیم برابر محتمل تر است که زندگی شان را بیرون از خانه بگذرانند.
خانم یومانس می گوید: «حلقه رابط بین بی خانمانی و سلامت روانی در کودکان و نوجوانان، در هر دو جهت عمل می کند. در کودکانی که به امراض روحی روانی مبتلایند خطر بی خانمانی افزایش پیدا می کند و در کودکان و نوجوانانی که بی خانمان هستند، خطر امراض روحی روانی افزایش می یابد.»
بعلاوه تقریبا نیمی از مجموع کسانی که مورد مطالعه قرارگرفته اند - حدود ۱۷ هزار نفر- و در خیابان ها می خوابیده اند، سطوح بالایی از نگرانی نسبت به کشمکش با خانواده را گزارش کرده اند.
خانم یومانس می گوید این دو خطر با هم، معضل دو گانه ای را به وجود می آورند و ۵۷ درصد از کودکان و نوجوانان مبتلا به امراض روحی ـ روانی و بی ثباتی خانوادگی، بی خانمانی را تجربه می کنند. وی می گوید: «نیمکت خوابی معمولا اولین شیوه ای است که کودکان و نوجوانان از طریق آن بی خانمانی را تجربه می کنند. ما می دانیم که خیلی از نوجوانان می گویند که دوره های کوتاهی را روی کاناپه، کف زمین یا دیگر موقعیت های ناامن اقامتی درکنار اقوام یا دوستان سپری کرده اند.»
طبق یافته های این گزارش، کسانی که مدتی را دور از خانه می گذرانند، بیشتر احتمال دارد که با افسردگی و خطر خودکشی دست و پنجه نرم کنند. سازمان «بی خانمانی استرالیا» می گوید: هر گاه کسی مدت طولانی تری را درخیابان ها سر کند، احتمال اینکه مشکلات روحی ـ روانی همیشگی و مزمن در آنها شکل بگیرد بیشتر می شود.
کودکان و نوجونانی که دوره های زمانی طولانی را دور از خانه سر می کنند، بیشتر احتمال دارد که در صورت عدم دریافت کمک صحیح، بی خانمان باقی بمانند.
جو سویفت رئیس سازمان «کودکان تحت پوشش» می گوید که دوره های طولانی بی خانمانی برای کودکان و نوجوانان امری شایع است. خانم سویفت می گوید: «موضوع فقط به سقفی بالای سر مربوط نمی شود؛ به داشتن مکانی امن و با ثبات مربوط می شود که بتوان آن را خانه نامید؛ به داشتن بنیانی مستحکم، حمایت، امنیت و مراقبتی مربوط می شود که باید طی آن پتانسیل های خود را برای تبدیل شدن به اعضای شادمان، سالم و مولد جامعه شکوفا کرد.»
به گفته او جوانانی که دوره های طولانی را درخیابان ها سپری می کنند، کمتر احتمال دارد که مدرسه یا اشتغال را تاب بیاورند. همچنین بیشتر محتمل است که چنین کسانی سوء استفاده جدی، سوء تغذیه و رفتار اجتماعی ناسالم را تجربه کنند.
به گفته او دست زدن به اقدام لازم تنها کاردرستی نیست که می توان انجام داد، بلکه توجه به موضوع از نظر اقتصادی نیز اهمیت دارد. تحلیلگران مستقل نشان داده اند که در بسیاری از موارد هر دلاری که در زمینه مداخله و ابتکارات حمایتی هزینه می شود، بازدهی دو یا سه برابری به دنبال دارد.
پیشاپیش «هفته بی خانمانی»، خانم یومانس از دولت ها خواست تا هر دو حزب خود را ملزم به جلوگیری از رشد نرخ های بی خانمانی تا سال ۲۰۲۰ کنند. او می گوید: «این مسئله خیلی از چیزی که فکر می کنیم به ما نزدیک تراست. کودکان و نوجوانان در معرض خطر غالبا بی آنکه به آنها توجهی شود به راه خود می روند و کمک های اولیه ای را که برای جلوگیری از بی خانمانی در آینده نیاز دارند، دریافت نمی کنند.»
نویسنده: شنون مولی (Shannon Molloy) روزنامه نگار ساکن سیدنی
