گروه فرهنگ و هنر مشرق - سوکراتس بازیکن فوتبال، پزشک و فعال سیاسی می‌گوید: در اروپا، آفریقا یا خاورمیانه پیراهن تیم ملی برزیل را می‌پوشید، به معنای برزیلی بودن شما نیست، بلکه به این معناست که شما فوتبال را دوست دارید.» نام فوتبال این‌گونه با نام برزیل پیوند خورده است.
وقتی مشخص شد برزیل میزبان جام جهانی 2014 است خیلی‌ها گفتند «فوتبال به خانه بازگشت.» اگرچه کشف فوتبال به نام انگلیسی‌ها ثبت شده اما زیباترین بازی‌ها در تاریخ فوتبال متعلق به برزیلی‌های شاعر است. کشوری که همیشه بهترین بازیکن‌ها را تحویل جهان داده و تا به حال حتی یک دوره جام جهانی هم بدون حضورش برگزار نشده است. کتاب رقص برزیل با شیطان اما به خدمتی که برزیلی‌ها به فوتبال کرده‌اند نمی‌پردازد، بلکه برعکس به دنبال سود فوتبال برای برزیلی‌ها ست. برزیل منطقه‌ای است که در کوچه پس‌کوچه‌های محله‌های فقیر نشین آن، کودکان با بطری یا جوراب‌های گلوله شده فوتبال بازی می‌کنند اما واقعاً چند درصد آنها تبدیل به رونالدینیو یا نیمار می‌شوند؟
در همان دوران جام جهانی برزیل اخباری به گوش ما رسید از مردمی که در اعتراض به سیاست‌های دولتشان به خیابان‌ها آمده‌اند. دیو زرن خبرنگار ورزشی خود را به این شلوغی‌ها رسانده و در این کتاب به گفت‌وگو با مردم معترض پرداخته است. با این حال نمی‌توان گفت «رقص برزیل با شیطان» یک کتاب ورزشی است. این کتاب به تاثیر رقابت‌های جهانی در فقر مردم و محدود کردن آزادی‌های آنها می‌پردازد و فیفا و کمیته بین‌المللی المپیک را شرکت‌هایی می‌داند که برای
ثروتمندترشدن، در کشورهای ضعیف علاقه مردم به رقابت‌های ورزشی را هدف قرار می‌دهند.
با نگاهی به وضعیت کشورهای میزبان جام جهانی می‌بینیم که بعد از میزبانی وضعیت مردم بهتر که نشده هیچ بدتر هم شده است؛ چون هر چهار سال یک بار کشورهای میزبان، از هزینه بهداشت و حمل و نقل مردم می‌زنند تا ورزشگاه‌هایی لوکس برای بازی‌ها فراهم کنند. این کتاب نشان می‌دهد در چه دوره‌هایی جام جهانی و المپیک به موضوعی برای پرت کردن حواس مردم از جنایت‌های جنگی، تظاهرات و اعتراضات مردمی تبدیل شده است. توصیه می‌کنیم چه به حرف‌های این کتاب باور دارید چه ندارید برای خواندنش تا بعد از جام جهانی صبر کنید و فعلا خودتان را از تماشای فوتبال، این لذت گناه آلود محروم نکنید.
*ویژه نامه روزنامه جام جم
