به گزارش مشرق، حجت‌الاسلام حمیدرضا بصیری، عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی، در ارتباط با تجلیل از مقام کارگر به آیه «لیسَ للاِنسانَ اِلّا ما سَعَی؛ برای انسان، جز حاصل تلاش او نیست» اشاره کرد و گفت: به نظر می‌رسد در ابتدا مراد از این آیه سعی و تلاش‌های معنوی و اعمال صالح باشد، اما با این حال می‌توان ارزش کار و کارگری را نیز این آیه برداشت کرد که حقیقت سرمایه مادی برای انسان زحمات و تلاش‌های اوست.
وی افزود: ممکن است انسان از راه‌های دیگر نیز به سرمایه‌های زیادی برسد، اما سرمایه حقیقی و ارزشمند از دیدگاه قرآن کریم، سرمایه‌ای است که از طریق سعی و تلاش فرد به دست بیاید. در گزارشات روایی هست که حتی پیامبر(ص) دست کارگر را می‌بوسید، این فعل پیغمبر (ص) در زمانی که برخی افراد زندگی‌های سلطنتی، ملوکانه و پادشاهانه داشتند، بسیار قابل توجه است.
عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی با اشاره به حدیثی مبنی بر پرداخت مزد کارگر پیش از خشک شدن عرق او اظهار کرد: این کلام نشان از اهمیت و ارزش کار کارگران است. ارزش کار و کارگر ارزشی همیشگی است که از ابتدای عالم وجود داشته و تا انتهای عالم نیز وجود خواهد داشت.
حجت‌الاسلام بصیری خاطرنشان کرد: امروزه بسیاری از مردم به دنبال کارهای راحت می‌گردند یا کارهایی که انرژی زیادی از آنان نگیرد، این در حالی است که حضرات معصومین (ع) خودشان اهل کار و کارگری بودند، کشاورزی می‌کردند و حتی برخی از انبیاء و رسولان (ع) چوپانی می‌کردند، البته این موضوع در تمامی مراحل زندگی معصومین (ع) نبوده است و این بدین معنا نیست که پیروان اهل‌بیت (ع)، باید حتماً کارگری کنند.
وی تصریح کرد: ما در مقاطع مختلف زندگی اهل‌بیت (ع) همچون دوران امیرالمومنین(ع) که بار حکومت روی دوششان بوده، می‌بینیم که کار اقتصادی و کارگری آنها کمتر بوده یا در دوران امام صادق(ع) وقتی فضای علمی بیشتر فراهم شد، طبیعتاً کمتر به سراغ فعالیت‌هایی مثل کشاورزی و ... می‌توانستند بروند. پس نباید این توقع را داشت که هر کس که متدیّن و پیرو اهل‌بیت(ع) است، حتماً و همیشه باید کشاورزی و کارگری کند اما انجام این کارها در سیره و زندگی آنان نشان از اهمیت این نوع فعالیت‌هاست. بنابراین در سنت و سیره معصومین(ع) فرار از کار و تلاش و عدم مسئولیت‌پذیری و سربار شدن بر دیگران روحیه‌ای مذموم و نهی شده است.
