به گزارش مشرق رجا نوشت: داخل کانال پناه گرفته بوديم. آتش دشمن روي خط مقدم ما در "خرمشهر " فوق العاده شديد بود. هرکس براي تيراندازي سرش را بالا مي برد، بلافاصله شهيد مي شد. کل نفرات زنده و مجروح ما بيست نفر بود. بقيه جام شهادت را عاشقانه سر کشيده بودند. صداي رگبار لحظه اي قطع نمي شد. مي ديدم زندگي در يک لحظه مثل پرنده اي مي سوزد. در آن لحظه نمي توانستم نام آن پرنده را که در پايان عمر خويش مي سوزد و بعد از خاکستر خود دوباره زنده مي شود، به ياد بياورم. تنها حرف "ق " به ذهنم مي آمد.
راستش تکان نمي توانستيم بخوريم. راستي که فرمانده بودن چقدر سخت است. وقتي فرمانده نيستي، اضطراب کمتري داري. تلاش مي کني پيش بروي يا جان سالم خويش را در ببري. اما هنگامي که مسئوليت عده اي را به عهده گرفتي به جاي تک تک آنها دلشوره داري. به جاي هريک از آنها زخمي مي شوي و بار اندوه شهادت شان را بر دوش مي کشي.
ناگهان بي سيم چي را ديدم که با زحمت خودش را به من رساند.
ـ "آقا مهدي يه! "
" آقا مهدي باکري " وضعيت گردان را از من پرسيد. گفتم که بچه ها زير آتش شديد دشمن يکي بعد از ديگري دارند شهيد مي شوند. "آقا مهدي " گفت که يک جوري تحمل کنيد تا نيروي کمکي برسد.
تماس ما قطع شد. بچه ها گاهي تفنگ هايشان را بي آن که سرشان را بالا بياورند، روي سرشان مي بردند و شليک مي کردند. يک دفعه ديدم زمزمه اي در حال اوج گرفتن است.
" اللهم کن لوليک الحجه بن الحسن.... "
لب هايم تکان خورد و من نيز به موج دعا پيوستم. هنوز دعاي بچه ها براي چندمين بار ادامه داشت که ديدم آتش دشمن قطع شد. سرم را کمي بالا آوردم و نگاه کردم. ديدم تمامي نيروهاي دشمن در حال عقب نشيني هستند.
ـ "آقا مهدي با شما کار دارند! "
ـ "آقا مهدي! تمامي بعثي ها پا به فرار گذاشتند....! "
آقا مهدي با تعجب پرسيد: "جريان چيه!؟ "
گفتيم: بچه ها فرمانده و شفا دهنده اصلي را صدا زدند. آقا امام زمان (عج) همه ما را نجات داد...! "
شنيدم که آقا مهدي پشت بي سيم گريه کنان گفت:
ـ "خوشا به سعادت و لياقت تان که سرباز فرمانده اصلي بوديد! "

*منبع: خاطرات رزمندگان آذربايجان شرقي سايت ساجد