سرویس ورزش مشرق- مدیران آرسنال بالاخره به خواسته هواداران توجه کردند و خود نیز به این نتیجه رسیدند که افکار ونگر هر چند که بازیکن‌ساز است اما از آن جایی که مدرن نیست و با فوتبال کنونی دنیا تطابق ندارد، می‌تواند ضررهای متعاقب بیشتری برای تیم داشته باشد. لذا، تصمیم گرفته‌اند در تابستان آینده به همکاری 22 ساله با پیرمرد فرانسوی پایان بدهند. گزارش حاضر، به بررسی اجمالی جایگزین‌های احتمالی وی می‌پردازد.

ماسیمیلیانو آلگری

آلگری هم اکنون در ایتالیا با یوونتوس در یکی از بهترین  وضعیت‌های خود است. رقابت سرسختی با ناپولی دارد اما به کسب هفتمین قهرمانی پیاپی که چهارمین قهرمانی برای او پیش از سن 50 است، بسیار نزدیک است. اما آیا واقعا دیگر زمان تجربه در یک تیم دیگر نیست؟ او در سال 2003 مربی‌گری را با تیم آگلیانس آغاز کرد و 7 سال بعد، توانست به مربی‌گری میلان دست یابد. وی، در سال 2004 به یک قهرمانی در سری آ دست یافت و پس از ان مسیر پر نشیب و فرازی را طی کرد. در مدتی که در میلان بود، سیاست‌هایش موجب از دست دادن «آندریا پیرلو» شد و همین امر موجب شد تا مدیران باشگاه او را مسئول این ضایعه بدانند و نهایتا در سال 2014 اخراج شد. یوونتوس هم بی‌درنگ او را به خدمت گرفت و از آن ببعد، بزرگ‌ترین منفعت را شامل حال این باشگاه کرد. در سه سال حضورش، 3 قهرمانی در سری آ و سه قهرمانی در جام حذفی ایتالیا به دست آورد و تیم را به 2 فینال لیگ قهرمانان رساند که در نوع خودش، یک کارنامه بی‌نظیر است.

بارزترین ویژگی آلگری که مورد تحسین منتقدین واقع شده، انعطاف‌پذیری تاکتیکی اوست. او استاد تغییر 4 به 3 مدافع در منطقه دفاعی و جابجایی معکوس است. تیم‌های او عموما در مالکیت توپ قدرتمند و در دفاع مستحکم هستند. در سال 2012 بود که آلگری اعلام کرد که در 55 سالگی از فوتبال بازنشسته خواهد شد و آرزو دارد که پیش از آن، مربی‌گری تیم ملی ایتالیا نصیبش شود.

کارلو آنچلوتی

طبق آخرین گزارشات، آنچلوتی یکی از نزدیک‌ترین گزینه‌ها برای جانشینی ونگر است. او که در سپتامبر 2017 از سوی مدیران بایرن مونیخ در بی‌انصافی کامل اخراج شد، کارنامه‌ای از افتخارات را به همراه دارد که بسیار برای مدیران آرسنال مقبول و جذاب است. کارلتو، 8 سال در میلان بود و توانست یک جام سری آ، 2 قهرمانی جام حذفی، و 2 قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا را برای این باشگاه به ارمغان بیاورد. همچنین یک بار به فینال لیگ قهرمانان رسید و به یک قهرمانی باشگاه‌های جهان هم دست یافت. پس از 423 بازی با میلان، در سال 2009 به چلسی پیوست. اما ظاهرا مالک باشگاه چلسی طبق روال همیشه، به کسب قهرمانی بسنده نداشت و با اینکه مربی بزرگ ایتالیایی، یک قهرمانی لیگ برتر و یک قهرمانی در جام حذفی در همان سال اول حضورش برای آبی‌های لندن به ارمغان آورد، در فصل دوم حضورش که نتوانست قهرمان شود و پس از منچستر یونایتد در رده دوم لیگ قرار گرفت، اخراج شد.

سپس، به پاریسن ژرمن رفت و در آنجا موفقیت‌های داخلی برای این تیم به ارمغان آورد. پاریسی‌ها با اینکه تیم کاملی نداشتند اما قهرمانی می‌خواستند و برای همین، عذر آنچلوتی را خواستند. رئال مادرید که تازه با مورینیو تمام کرده بود، مشتری بعدی کارلتو بود. او در رئال مادرید توانست که پس از سال‌ها، دهمین قهرمانی در لیگ قهرمانان را برای رئال مادرید به ارمغان بیاورد و این رقم را 2 عددی کند. اما در آغاز فصل بعد، در حالی که در میان هواداران و بازیکنان بسیار محبوب بود، در کمال شگفتی از سوی مدیر باشگاه رئال مادرید اخراج شد. پس از آن، توسط باشگاه بایرن مونیخ دعوت به کار شد و ضمن موفقیت‌هایش در بوندس لیگا و جام حذفی، به دلیل عدم موفقیت در لیگ قهرمانان اروپا از کار برکنار شد. آنچلوتی، را به دلیل رفتار پدرانه و درک عمیق از بازیکنان، یکی از محبوب‌ترین مربیان در میان بازیکنان دانست. چیزی که می‌تواند برای بازیکنان آرسنال بسیار مناسب باشد.

دیه‌گو سیمئونه

هر چند که قراردادش را تا پاییز 202 با اتلتیکو مادرید تمدید کرده است، اما یکی از اصلی‌ترین امیدهای مربیگری آرسنال است. سبک و سیاقی تنشی و تهاجمی مربیگری و رفتار او درست در نقطه برعکس و مقابل ونگر قرار دارد اما این چیزیست که برای حرکت دادن بازیکنان آرسنال بسیار لازم به نظر می‌رسد. سیمئونه، از زمان ورودش به آتلتیکو، این تیم را پس از دهه‌ها به سربلندی رساند و به عنوان اصلی‌ترین رقیب رئال مادرید و بارسلونا به فوتبال اسپانیا و جهان شناساند. وقتی هنوز نیمی از اولین فصل حضور خود در این باشگاه را می‌گذراند، جام قهرمانی لیگ اروپا را بالای سر برد و در پایان فصل 14-2013، قهرمانی در لالیگا را به مادریدنشین‌ها بخشید. آتلتیکو، در دوران وی به درجه‌ای رسید که 2 فینال لیگ قهرمانان اروپا را تجربه کرد و این بسیار ارزشمند بود. «ال چُولُو» (لقب سیمئونه)، در طی 7 سال حضور در آتلتیکو میلی به ترک این تیم نداشته اما آرسنال می‌تواند یک تجربه بسیار خوب و متفاوت برای این مربی باشد. تیمی که انرژی وافر و سبک او را طلب می‌کند.

یوآخیم لو

لو، به عنوان یکی از موفق‌ترین مربیان ملی دنیا، کارنامه‌ای بسیار درخشان در طی 12 سال حضور خود در تیم ملی کشورش دارد. آلمان با این مربی 57 ساله به یک فینال در یورو 2008، 2 فینال در جام جهانی 2010 و 2014، و 2 فینال در یورو 2012 و 2016 دست یافت که از این میان به قهرمانی در جام جهانی 2014 رسید. از مربی‌گری را از سال 1994 آغاز کرد و آنقدر در اتریش، ترکیه، و آلمان خوش درخشید که در سال 2004 از سوی «یورگن کلینزمن» به عنوان دستیار دعوت شد. موفقیت از آن وی بود و پس از کلینزمن، تیم آلمان را پس از سال 1990 به یکی از قدرتمندترین تیم‌های حال حاضر جهان بدل کرده است. تیمی که یکی از امیدهای اصلی قهرمانی در جام جهانی 2018 است.

توماس توخل

توخل در زمانی تصدی مربیگری دورتموند را بر عهده گرفت که حال و روز مناسبی نداشت. کلوپ تازه رفته بود و نیاز به احیای تیم بود. او بهترین عملکرد را از بازیکنان تیم از جمله «پی‌یر-امریخ ابومیانگ» -که اکنون در آرسنال است- بیرون کشید. در واقع، موفقیت‌های توخل در سال 2004 باعث شد که خیلی دیده شود. اما توخل در فضای پس از کلوپ، نتوانست دورتموند را صاحب جام‌های مهم نماید. نهایتا در می 2017 مدیران دورتموند عذر وی را خواستند. شاید توخل کم‌رنگ‌ترین گزینه برای تصدی مربیگری تیم آرسنال باشد اما تخصص او در بازی بیرون کشیدن از بازیکنان افت‌کرده است و شاید به همین دلیل، شانس این را داشته باشد که مدیران آرسنال به او امید ببندند.

یولیان ناگلزمان

ناگلزمان 30 ساله، یکی از امیدهای بزرگ مربیگری در آینده است. اگر آرسنالی‌ها به دنبال یک مربی جوان و آینده‌دار که سال‌ها بتواند به تیم‌شان عزت ببخشد هستند، بهتر است که بر روی این جوان پراستعداد سرمایه‌گذاری کنند. همین حالا هم مدیران بایرن مونیخ بسیار علاقه‌مند به جذب او هستند و تا دیر نشده، باید دستی جنباند. مدیران هافنهایم که اکنون ناگلزمان در آن مشغول مربیگری است، این امید را دارند که در صورت عزیمت وی، با آنچلوتی و یا آلگری قرارداد ببندند. در واقع، شرایط بسیار برای جذب وی مهیاست. نکته جالب توجه این است که این مربی اگر به آرسنال بیاید، از بازیکنانی چون «لورن کوشیلنی» و «پیتر چک» جوان‌تر است. البته باید به این موضوع توجه داشت که تجربه جذب مربی جوان همچون تجربه «آندرس ویاس بوواس» در چلسی، یک تجربه ریسک‌آمیز است. ممکن است مدیران آرسنال به خاطر شرایط پر ریسک  کنونی تیم‌شان، ترجیح بدهند که به سمت این گزینه نروند.

ناگلزمان را می‌توان پدیده مربیگری در سال 2016 دانست. از فوریه این سال که سکان هدایت هافنهایم را در دست گرفت، تیم را از انتهای جدول به رده هفتم در پایان فصل آورد. سال گذشته نیز توانست تیم گمنام هافنهایم را به جایگاه چهارم بوندس لیگا رسانده و شایسته ورود به لیگ قهرمانان نماید. اما با اینکه در انجا موفق نبود، پیشرفت‌هایش از سمت هواداران و منتقدان نادیده گرفته نشد و آینده بسیار روشنی برای او متصور هستند.

پاتریک وی‌یرا

وقتی آرسنال جام قهرمانی در لیگ برتر فصل 2004 را بالا برد، ویرا کاپیتان توپچی‌ها بود. وی در سال 2005 آرسنال را ترک کرد و تا سال 2011 که بازنشسته شود، در یوونتوس، اینترمیلان، و منچستر سیتی توپ زد. وی‌یرا در سال 2011، به عنوان مدیر توسعه منچستر سیتی منصوب شد. در سال 2015 بود که اعلام کرد که مربیگری نیویورک سیتی را قبول کرده است. مبرهن است که ویرا به سبب اسطوره بودن در باشگاه و تجربه سالیان همراه با آرسنال، یکی از نزدیک‌ترین گزینه‌های برای جانشینی ونگر باشد. مضاف این که، مدیران آرسنال همان موقع هم که ویرا برای تصدی پست مدیریت توسعه در من سیتی رفت، بسیار مخالف بودند. اما یک مشکل در مورد ویرا وجود دارد و آن این است که مربی جوان فاقد تجربه بیرون کشیدن تیم از شرایط بحران است.

تیِری آنری

این مرد جوان فرانسوی که در سال 2014 کفش‌های خود را آویزان کرد، اکنون به عنوان مفسر در اسکای اسپورت مشغول فعالیت است. تجربه کمی در مربیگری دارد اما در سال 2016 از سوی «روبرتو مارتینز» به عنوان دستیار برای تیم ملی بلژیک معرفی شد. درست است که بلژیک در اولین همکاری وی با مارتینز باخت اما در 15 بازی بعدی، 11 پیروزی و 4 مساوی به دست آورده است و اکنون به عنوان یکی از قدرتمندترین تیم‌های ملی دنیا، در جام جهانی در مقابل انگلیس صف‌آرایی خواهد کرد. او اکنون مدرک حرفه‌ای مربیگری خود را از یوفا دریافت کرده و این می‌تواند وی را به آرسنال نزدیک کند. ضمن اینکه از نگاه مدیران باشگاه به چشم یک ستاره بزرگ سابق شناخته می‌شود. اما تکلیف تجربه مربیگری چه می‌شود؟ آنری جوان است و بسیار کم‌تجربه برای به دست گرفتن سکان هدایت تیمی چون آرسنال.

ادی هوو

این مربی 40 ساله اکنون مشغول مربیگری در بورنموث است. باشگاهی که در آن سال‌ها توپ زده بود. او با بازگشت به این باشگاه در قامت مربی در سال 2012، جان تازه‌ای به تیم بخشید و موفقیت‌های سالیان بعدی باعث شد که این تیم ناشناخته تا جایگاه نهم لیگ بالا بیاید. هوو را از آن منظر می‌توان دارای شانس برای جانشینی ونگر دانست که توانسته یک تیم کوچک را به جایگاه‌ بزرگ‌تر برساند و بسیار هم با فوتبال جزیره آشناست. اما واقعیت این است که کلاس کاری وی به تیم بزرگی چون آرسنال نمی‌خورد و بعید است که مدیران آرسنال چندان نگاهی نسبت به رقبایش به او داشته باشند.

منابع:

https://www.fourfourtwo.com/features/9-managers-who-could-legitimately-replace-arsene-wenger-arsenal