به گزارش مشرق، در همین ابتدا، یادآوری این امر ضروی است که حتی بهترین تیم های دنیا نیز در فصل های فوق العاده خود شب بد دارند. بارسلونا که قهرمانی خود در لالیگا را هفته هاست تقریبا قطعی کرده روزی برابر ختافه حتی یک موقعیت گل هم خلق نمی کند و سیتیزن های بی رحم نیز طی 10 دقیقه 3 بار برابر لیورپول دروازه خود را باز شده می بینند.

شاید ایراد گرفتن به سبک تعویض های برانکو در پرسپولیس نیز در این میان ضروری نباشد؛ چون همین تغییرات، بسیاری از اوقات جواب داده است. در بازی رفت با الاهلی، تصمیم برانکو مبنی بر تعویض همزمان احمدزاده، طارمی و مسلمان شوک فوق العاده مثبتی بود و شکست 0-2 به تساوی 2-2 تبدیل شد اما دیشب این اتفاق در مورد امیری و منشا رخ نداد.

اما تکرار شکست های سنگین در خارج از تهران، زنگ خطری برای برانکو است که در سالهای اخیر به شدت ظرفیت انتظارات را از خود افرایش داده و حتی یک شب ناکامی نیز به مذاق هواداران تیمش خوش نمی آید.

اما از منظر تاکتیکی، مرور شکست های سنگین سالهای اخیر پرسپولیس نماهنگی یکسان را در ذهنمان بازسازی می کند. تیم برانکو در بازی های آسیایی بسیار ساده می بازد و معمولا تعداد موقعیت های خطرناک رقبا با تعداد گل های به ثمر رسانده از سوی آنها میانگین نزدیکی دارد؛ یعنی دروازه قرمزها هر چقدر در لیگ بسته است، در آسیا به راحتی به سوی رقبا باز می شود.

شاید یکی از دلایل مهم رقم خوردن چنین نتایجی برای پرسپولیس، بی رقیب بودن تیم برانکو در لیگ برتر طی 2 فصل اخیر بوده است. پرسپولیس معمولا با یک سبک مشخص و با ریتمی مشابه و ترکیبی قابل حدس در سالهای اخیر در لیگ ایران یکه تازی کرده و نه از روی کاغذ، اما منطقا از همان هفته های ابتدایی خود را به عنوان بخت اول فتح لیگ معرفی کرده است.

اختلاف سطح بیش از حد لیگ برتر ایران با رقابت های لیگ قهرمانان باعث می شود هر از چند گاهی، تغییرات تاکتیکی و تنوع جای خود را به یکنواختی و تکرار مکررات داده و در مواجهه با رقبای آسیایی، این ریتم معمولا یکسان و تقریبا موفق قرمزها در لیگ برتر خیلی سریع به مشکل برخورده و بحران ساز شود.

به عنوان مثال، در لیگ برتر پرسپولیس معمولا به ندرت از رقبای خود عقب می افتد و معمولا با زدن گل اول، جریان بازی را کنترل کرده و گل های بعدی را نیز به ثمر می رساند اما در لیگ قهرمانان آسیا، بارها علیرغم ارائه بازی نسبتا بهتر پیش از دریافت گل اول (مانند دیشب که تیم برانکو پیش از دریافت گل اول برتری نسبی داشت)، نمی تواند نقش تیمی که عقب افتاده را به خوبی ایفا کند و به جز دیدار برابر الاهلی در مرحله یک چهارم فصل قبل، معمولا دریافت گل پیامد مناسبی برای تیم برانکو ندارد.

پرسپولیس در لیگ ایران بازگشت را به خوبی تمرین نمی کند و به همین دلیل، وقتی در آسیا از رقیبی عقب بیفتد، معمولا به مشکل برمی خورد.

در 2 سال اخیر حتی تیم هایی مانند ذوب آهن و سپاهان که روزی باخت های سنگینی را برای نیمه قرمز پایتخت رقم می زدند، معمولا حتی در خانه هم خیلی به دنبال 3 امتیاز نیستند و رقبایی مانند استقلال و تراکتور سازی (به جز نیم فصل اول لیگ قبلی)، نشانی از روزهای درخشان فصول قبل خود ارائه نداده اند.

یکه تازی پرسپولیس در لیگ برتر، روی ناخوشی نیز دارد که معمولا در آسیا خودش را به برانکو نشان می دهد. در سالهای اخیر بارها  از تکرار چنین مشکل مشابهی برای تیم هایی مانند بایرن مونیخ یا پاری سن ژرمن نیز در لیگ قهرمانان سخن گفته شده است.

معمولا به حدی فاصله ایجاد شده بین بایرن مونیخ و دیگر رقبا در فصل زمستان زیاد می شود که قهرمانی این تیم قطعیت پیدا کرده و به دلیل محک نخوردن، ممکن است این تیم 3 فصل متوالی در یک مرحله در مقابل نمایندگان اسپانیا طعم ناکامی را بچشد.

در همین مقطع، بایرن معمولا در ماه آوریل یا می که هفته هاست قهرمانی خود را در بوندسلیگا مسجل کرده، به مصاف رقیبی قدرتمند در لیگ قهرمانان می رود و این شوک به یکباره، بارها باعث حذف این تیم می شود.

فاصله بیش از حد پاری سن ژرمن با دیگر رقبا باعث شد این تیم بدون تجربه شرایط دشوار یک مسابقه، پای به دیدار با حریفی باتجربه مانند رئال مادرید بگذارد و علیرغم ارائه نمایشی خوب و خالی از فاکتور تجربه چنین میدان هایی، در آستانه حذف قرار بگیرد.

پرسپولیس برانکو، مدت هاست قهرمانی خود را در لیگ برتر قطعی کرده اما تفاوت فاحش سطح در ایران و آسیا، گریبان این تیم را بارها در بازی های بزرگ گرفته است.