مشرق – با حذف تیم ملی ایتالیا از دور رقابت های مقدماتی جام جهانی و عدم راهیابی این تیم به جشنواره فوتبال در روسیه 2018 بسیاری از کارشناسان فوتبال افول فوتبال باشگاهی در این کشور را عامل اصلی ضعیف شدن تیم ملی ایتالیا عنوان کردند.

حذف ایتالیا واقعیت‌های زیادی را در فوتبال قرن بیست و یکمی عیان کرد؛ اینکه «فوتبال بقای اصلح است». حتی بازیکن را هم خود «فوتبال» انتخاب می‌کند. فوتبال اگر به طور طبیعی جلو برود «اصل بقای اصلح است». ایتالیا اسمش ایتالیاست اما به مجرد اینکه اندازه‌هایش به سایز فوتبال روز دنیا نخورد اوت می‌شود. سوئد قبل از ایتالیا، هلند را هم حذف کرده بود. الان تیم ملی انگلستان فقط دو بازیکن سفیدپوست دارد و سایر نفراتش رنگین‌پوست هستند. این به چه معنی است؟ یعنی رو آوردن فوتبال انگلیس به سرعت، انفجار و چابکی. نسل سفید انگلیس این ویژگی‌ها را ندارد.

انگلیس‌ها قدرتی، گردن‌کلفت، بزن‌بهادر، گوشت‌آلود و درشت هستند. می‌توانند بلند بازی کنند ولی وقتی دیدند فوتبال با تکیه بر قابلیت‌های دیگری پیشرفت کرده قید این ویژگی‌هایشان را زدند. متوجه شدند تیم ملی‌شان با این شرایط موفق نمی‌شود. پس آمدند و با جوانانی جدید اما از نسل مهاجرانی که در کشور دارند استارت زدند. انگلیس‌ها با اتکا به رنگین‌پوست‌ها در رده‌های پایه بالا آمدند. الان نگاه که می‌کنیم می‌بینیم بدن‌های بازیکنان تیم ملی انگلیس عضلانی، ‌نژاد دورگه یا سیاه یا رنگین‌پوست، همه چابک و همه انفجاری هستند. آنها زیرساخت فوتبال‌شان را از نسل پایه عوض کردند. آنهایی که از نژاد انگلیسی هستند هم در رده باشگاهی توپ می‌زنند اما متوجه شدند در تیم ملی شان بازیکن باید دریبل بزند و از یار مقابلش عبور کند.

با وجود امثال رونالدو، مسی و نیمارها، انگلیسی‌های قدیم، خوراک این دسته بازیکنان هستند. بازیکنانی که درشتند، وزن زیاد دارند و مرکز ثقل‌شان بالاست. فرانسه هم همین کار را در تیم ملی اش انجام داده است. چون آنها هم در کشورشان جمعیت مهاجر زیاد دارند. ایتالیا نیز اگر ایراد کارش را پیدا نکند باید از حالا قید دور بعد جام جهانی را هم بزند. مادامی که در جمع تیم های راه یافته به دور نهایی لیگ قهرمانان اروپا خبری از ایتالیایی ها نیست حالاحالاها باید قید دیدن خوشتیپ های ایتالیا را در جام جهانی زد!

* محمدرضا مدنی