سرویس فرهنگ و هنر مشرق - این روزها بحث اکران فیلم‌های خارجی در سینماها، بسیار داغ است و صفحات جراید سینمایی و غیر سینمایی به اظهار نظر و مجادله در این ارتباط می‌پردازند. علی مسعودی‌نیا منتقد و روزنامه نگار برجسته سینمایی کشورمان، بر خلاف ساز مخالف روزنامه محترم و "خیرخواه" سینما، مطلبی را به نگارش درآورده است که به نکات تازه‌ای در مورد تجهیز شدن سینماها اشاره می‌کند. در این یادداشت آمده است :

 در بحث دوباره داغ شده اکران فیلم خارجی در سینماهای ایران، آرای برخی از حضرات چنان پرت و غریب است که آدم به شک می‌افتد که چطور در زمره مشایخ و زعمای سینمای کشور هستند و مناصب صنفی هم دارند. البته این که آدم سنگ صنف خودش را به سینه بزند و نگران بازار باشد اصلا کار بی‌راهی نیست؛ اما قوه استدلال و فکت‌هایی (دلیل‌هایی) که برای مجاب کردن دیگران هم به کار می‌رود هم شرط است.در وضعیتی که تماشاگرسینماروی ایرانی به هر ابرپردیس سینمایی که گام بگذارد ناچار است که از منوی فیلم‌های ایرانی یکی را انتخاب کند و بابتش پول بلیط بدهد. گفتن این گزاره که «فیلم خارجی امکان رقابت با فیلم‌های درجه چندم سینمای بدنه را هم ندارد» حیرت‌آور است.

در این بازار انتخاب میان بدترین و بد و بدتر و انگشت شمار، فیلم خوب و واقعا «سینمایی» انتخابی که تماشاگر ایرانی می‌کند، اصلا انتخاب نیست. در این محدودیت انتخاب ژانر نه اکشنی، نه تریلری (هیجان انگیز)، نه اسلپ استیکی ( نوعی کمدی بزن بکوب) ، نه هارری ( ترسناک)،  تماشاگر ایرانی مشتری رستورانی است که تمام غذهایش ملودرام اجتماعی هستند و فقط سسی که با آن سرو می‌شود و کیفیت مواد اولیه  ردیف‌های این منو با هم تفاوت دارند. اظهر من‌الشمس است که اتفاقا اگر فیلم خارجی با شرایط اکران معادل با فیلم‌های ایرانی ( از نظر مدت اکران، تعداد سالن، کیفیت نمایش، تبلیغات و امثالهم) در کشورمان بخت نمایش داشته باشند، احتمالا بسیاری از فیلم‌هایی که آدم حیران می‌ماند چه طور به فروش‌های میلیاردی می‌رسند، [فیلم‌های که معلوم نیست اصلابرای چه ساخته شده‌اند] همگی باید میدان را خالی کنند. دوستان گمان می‌کنند به صرف دانلود فیلم‌های روز جهان و تماشای آن، دیگر بازار اکران فیلم خارجی کساد خواهد شد. غافل از اینکه این هم انتخابی از سر ناچاری است.

سینمای روز دنیا رویکردی در پیش گرفته که طبق آن به سمت تولید آثاری می‌رود که جز روی پرده بزرگ و جز با استفاده از تکنولوژی‌های نوین نمایشی تماشایشان نه لطفی دارد و نه لذتی. این که ایرانی‌ها می‌روند و این فیلم‌ها را دانلود  می‌کنند و به تماشای آن روزی مانیتور و صفحه‌ی تلویزیون راضی می‌شوند، تنها به خاطر عطش به روز بودن در میان علاقه‌مندان سینماست و بس.تماشاگری که ترجیح می‌دهد همین فیلم‌های ایرانی که اصلا نمایش یا عدم نمایششان  روی پرده سینما تاثیری در سرنوشتشان ندارد را در سالن ببیند. مگر ممکن است به اختیار و انتخاب خود فلیمی مثل دانکرک یا مکس دیوانه  را در خانه را در خانه روی لپ تاپ تماشا کند؟

اصلا اگر سینمای ایران چنین ظرفیتی دارد و این قدر ملت از آن راضی هستند، پس چرا می‌روند فیلم خارجی را دانلود می‌کنند و با هر کیفیتی ممکن باشد می‌بینند؟ آیا وقتش نرسیده است که لاف و افسانه پردازی را کنار بگذاریم و چشم به حقایق باز کنیم؟ عوض این همه پولی که صرف ساخت آثار بی کیفتی می‌شود که بود و نبودشان علی‌السویه است، اگر سینمای ما خوب تجهیز شوند و امکان نمایش آی مکس و تری دی داشته باشند، اتفاقا ممکن است فیلم‌های درجه چندم بدنه هم متوجه شوند که واقعا چه قدر بیننده مشتاق دارند!

آن سوی آب‌ها هم مدت‌هاست آگاه شده‌اند که لزومی ندارد هر نوع روایت تصویری را روی پرده سینما نمایش داد. سینما در تمام دنیا حالا بیش‌تر از جایی منفعت می‌برد محصولاتی را نمایش دهد که در رسانه‌ای دیگر امکان نمایش نداشته باشد. پرده‌های عریض، تصاویر نفس‌گیر سه بعدی، کیفیت‌های شگفت لانگیز صدا، آی مکس و سایر تکنولوژی‌هایی که به سرعت در حال پیشرفت هستند، سینما را احیا کرده‌اند و حسابشش را از تمام رسانه‌ها جدا.

از بهانه‌های کودکانه دست برداریم. همین حالا دست کم بیست تا سی فیلم خوب سینمایی در آمریکا تولید می شود که نه از منظر محتوایی ، دسیسه‌های امپریالیستی در خود نهان کرده‌اند و نه وقاحتی در آن‌ها هست که نیازی به قیچی سانسور باشد و نگرانی فساد اخلاقی، دلسوزارن به هول و ولا بیندازد که اگر چنین دغدغه‌ای هم در میان باشد همین فیلم‌های درجه سینمای بدنه خودمان از آن‌ها مورددارتر و خطرناک‌ترند. شما بسترش را فراهم کنید و فیلم خارجی را در سالن‌های تجهیز شده اکران کنید، اگر فیلم‌های درجه چندم بدنه بیش‌تر فروختند، که بدا به حال فرنگی‌ها که با کشف این فیلد تازه باید بیایند در صف خرید فیلم‌های بدنه ما بایستند و به وضع گیشه های خودشان سرو و سامانی بدهند!

منبع: روزنامه سینما