به گزارش خبرنگار وبلاگستان مشرق ، حسین قدیانی در وبلاگ قطعه 26 نوشت : شیطان بزرگ، دیگر بزرگ نیست، اما هنوز شیطان هست و هنوز گاهی شیطنت می کند، لیکن توپ از محوطه ۱۸ قدم دشمن بیرون نمی آید. بیداری اسلامی، سوپرگل کلاسیک انقلاب اسلامی بود که دروازه کاخ سفید را بر پاشنه لرزاند. این همان کاخ سفیدی است که بعد از ارتحال امام، تا همین چند سال پیش، سعی کرد حتی نام خامنه ای را هم در دنیا سانسور کند، اما یخ سانسورچی ها نگرفت و خامنه ای، به کوری چشم آمریکا و اسرائیل شد امام خامنه ای، چون رهبر ما به حکمت رفتار می کند و به حکمت سخن می راند. نمی دانم، این گل، گل چندم ما بود به آمریکا، اما خوب می دانم که حالا اوباما، آیات القرمزی را حتی از هیلاری کلینتون هم بهتر می شناسد. وزیر امور خارجه آمریکا بیش از اینها باید منت جمهوری اسلامی را بکشد. ما حق می دهیم به سران کاخ سفید، که ندانند چگونه از دست جمهوری اسلامی عصبانی باشند.

 

 

 ما حق می دهیم به بچه های اتاق بیضی، که بیداری اسلامی را میوه شجره طیبه انقلاب اسلامی می دانند. این، انقلاب ملت ما بود و ایستادگی ۳۰ ساله ملت ما در برابر همه فتنه ها بود، که به دنیا یاد داد که چگونه می توان آمریکا و حکام آمریکایی را به زیر کشید و در این راه، ثابت قدم ماند. سقوط امثال مبارک و قذافی نشان داد که آمریکا، صدام را به نیابت از ملت عراق، از سیاهچال درآورد. کم کرد آمریکای خرفت، زحمت عراقی ها را. دوران خیمه شب بازی گذشت. جنگ آمریکا با صدام و بن لادن، بازی موش و گربه بود. جنگ اصلی آمریکا با جمهوری اسلامی است. آمریکا دید حریف اصل نمی شود، رفت به جنگ با بدل که البته بدیل خودش بود، نه بدیل انقلاب اسلامی. روزگاری، آمریکا که می دید، حریف ایران نمی شود، «انقلابی های قلابی» را در جهان علم کرد و در یک جنگ زرگری که جلوه ویژه هالیوودی ۱۱ سپتامبر، نقطه عطف آن بود، به مبارزه با ایشان پرداخت و همه شان را کشت یا دستگیر کرد. من هم در دوران ماضی، گاهی آتاری بازی می کردم!! این همه اما چیزی بیشتر از یک مانور نبود. یک شو. یک نمایش. آمریکا در بازی های دستگرمی، بر حریفان خود غلبه کرد، تا از انقلاب و انقلابی و انقلابی گری، کاریکاتور بکشد، غافل از اینکه مسابقه رسمی آمریکا با جمهوری اسلامی ای است که انقلابی است، نه قلابی. آمریکا که می دید، زورش به انقلاب اسلامی خمینی نمی رسد، مردی قلابی به نام بن لادن را علم کرد، تا اولا؛ جمهوری اسلامی را به حاشیه ببرد و ثانیا؛ با به دریا انداختن جسد بی جان بن لادن، به دنیا نشان دهد که این است عاقبت مبارزه با آمریکا!

 

 

گمانم به این محشری، هالیوود تا به حال، چنین فیلمی نساخته باشد. فقط حیف که سن هیلاری از سن ستاره بودن گذشته! این نمایش، البته کتمان نمی کنم که جلوه های ویژه قشنگی داشت، اما متاسفانه یا خوشبختانه همه اش فیلم بود. مثل یک رویای دوست داشتنی، که وقتی از خواب بلند می شوی، می فهمی که همه فتوحاتت را خواب دیده ای! فتح الفتوح انقلاب اسلامی اما در عالم خواب نبود؛ بیداری اسلامی بود و در عالم بیداری حادث شد. اتاق بیضی، کانال فاضلابی است که سران کاخ سفید، با دست بیداری اسلامی، البته از آستین نازنین انقلاب اسلامی، یکی یکی دارند بیرون می آیند. قیافه امروز اوباما از نعش بی جان سرهنگ سبز، قابل ترحم تر است. انقلاب اسلامی، با بیداری اسلامی دارد زجرکش می کند سران کاخ سفید را. هر انقلابی، برای خود یک ۱۵ خرداد ۴۲ دارد و ۱۵ خرداد ۴۲ ملل مسلمان دنیا، انقلاب اسلامی ملت ما بود.

 

 

 

اگر ۱۵ خرداد سال ۴۲ این نوید را می داد که در ایران خبرهایی در راه است، لاجرم انقلاب اسلامی ملت ما، این نوید را می داد که در دنیا خبرهایی هست. بارها با خود اندیشه می کردم که یک انقلاب اسلامی، گیرم که در قلب خاورمیانه، مگر چه کار دارد با نظام سرمایه داری حاکم بر دنیا، و این کارش مگر حالا چقدر و تا کجا برد دارد، که این همه علیه آن نقشه می کشند و برای مهارش، نقشه راه می کشند؟! گیرم که امام ما معتقد بود؛ «آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند»؛ مگر تا کجا دامنه این سخن، کشیده خواهد شد که جنگ ۸ ساله و فتن ۱۰ ساله علیه آن راه می اندازند؟! واقعیت این است که اگر دیروز، آمریکا و اسرائیل مثل سگ از ما می ترسیدند، به خاطر امروز دنیاست. هم دنیای اسلام، هم سراسر دنیا. به خاطر عراق بدون صدام، که حتما به آرمان های جمهوری اسلامی نزدیک تر است تا آرمان های نظام سرمایه داری. به خاطر مصر بدون مبارک، که حتما در آن سفارت رژیم اشغالگر قدس، تسخیر می شود. به خاطر بحرین سراپا اعتراض علیه آل خلیفه، که حتما در آن شعار «مرگ بر آمریکا» شنیده می شود. به خاطر یمن سراپا اعتراض علیه علی عبدالله صالح. به خاطر تونس بدون دست نشانده آمریکا. به خاطر لیبی بدون قذافی که حتما در آن شعار «الله اکبر» شنیده می شود. در بدسلیقگی قذافی، همین بس که دوست پسر رایس بود، اما در خوش اشتهایی اش همین بس که به هر حال، دوست پسر وزیر خارجه آمریکا بود!

 

 

خاک بر سر بی ناموست کنم ای نظام سرمایه داری! خاک بر سر بی ناموست کنم ای سارکوزی! خاک بر سر بی ناموست کنم ای برلوسکونی! هنوز از خرابه های به جا مانده از چادر سرهنگ به شدت سبز، بوی ادوکلن هایی با مارک نظام سرمایه داری به مشام می رسد. خاک بر  سر خاندان اشراف در همه جای عالم! چادر سرهنگ، لانه امضای قراردادهایی بود که بوی نفت می داد. از کانال فاضلاب شهر سرت، اگر قذافی زنده اما مجروح بیرون آمد، لیکن نعش نظام سرمایه داری، از همان جا بدون جان بیرون آمد و دیگر حتی نیازی به حرام کردن گلوله نبود. نعش قذافی در سردخانه مصراته، بوی تعفن قرارداد می داد. قراردادهای اقتصادی. قرارداد زر و زور با تزویر. قرارداد نفتی. قرارداد چپاول. قرارداد پیوند استعمار و استکبار. قرارداد سرمایه داران با دیکتاتورها. قرارداد قدرت با ثروت. قرارداد آقازاده بعضی ها با آقازاده قذافی. قرارداد رایس با معتصم. قرارداد راست با چپ. قرارداد غرب با شرق. آخر و عاقبت قذافی نشان داد که ملی گرایی و چپ گرایی، اگر چه روزگاری علم مبارزه با غرب را در دست می گیرند، اما مرد این راه نیستند، چرا که اسلام گرا نیستند. در چادر قذافی زنده، فقط یک نفر توانست حالش را بگیرد، و آن رئیس جمهور مکتبی وقت جمهوری اسلامی بود. اسلام، دین مبارزه و سازش ناپذیری است. اسلام، دین انقلاب است و دقیقا از همین روست که دنیای دوست و دنیای دشمن، حتی در عهد موسوم به چپ گرایی، فقط و فقط شعار «مرگ بر آمریکا»ی ملت ما را باور کرد. قذافی بدل صدام و بن لادن بود، اما بیداری اسلامی، کپی برابر اصل انقلاب اسلامی است. آمریکا از همان اول هم می دانست که انقلاب اسلامی، اگر در همان ایران دفن نشود، به بیداری جهان شمول اسلامی منجر خواهد شد. به خاطر همین ترس بود و هست، که آمریکا با ملت ما، در ابعاد جهانی مبارزه می کرد و می کند. اگر آمریکا با هیچ انقلابی، به اندازه انقلاب اسلامی بهمن ۵۷ مبارزه نکرده است، به خاطر امروز دنیاست. به خاطر خاور میانه ای است که دست رد بر سینه نقشه راه زد و خودش برای دشمن، نقشه کشید. پروژه های «ایران هراسی» و «اسلام هراسی»، بلکه می خواهم بگویم «انقلاب هراسی»، یعنی هراس آمریکا از دنیای امروز، و یعنی؛ آمد به سر آمریکا، از آنچه می ترسید.

حالا آمریکا برای مبارزه با جمهوری اسلامی، باید با بیداری اسلامی بجنگد. حالا خون حسین فهمیده ها در رگ جوانان و نوجوانان بحرین می جوشد. حالا پرچم اسرائیل در دل جنبش تسخیر وال استریت، پیش چشم کاخ سفید، به آتش کشیده می شود. حالا توپ در ۱۸ قدم اتاق بیضی است. حالا بیداری اسلامی، تبدیل شده به ۱۵ خرداد ۴۲ برای ۹۹ در صد مردم دنیا. حالا آمریکا فقط و فقط با یک انقلاب اسلامی، مواجه نیست؛ با انقلاب اسلامی ها و یا انقلاب های اسلامی روبرو شده. انقلاب هایی که برای همه مردم دنیا الگو شده. من البته حق دارم که وسط این دعوای دیدنی، یک نرخ دیدنی تر تعیین کنم و درود بفرستم بر ملت ایران و رهبر فوق العاده حکیم مان که فتنه ۸۸ نه تنها اجازه ندادند که انقلاب اسلامی از مسیر خود خارج شود، که با خلق یوم الله بی همتای ۹ دی، درخشان ترین فصل تاریخ انقلاب اسلامی را رقم زدند.

 

 

اگر ایستادگی خامنه ای نبود، و اگر نبود که این ملت، به عهد خود، با قطره های خون شان وفا دارند، گذشته از اینکه انقلاب اسلامی نبود، بیداری اسلامی هم نبود. مسیر تاریخ را یوم الله ما بود که با رهبری حکیمانه حضرت ماه عوض کرد. اگر چه ما ۹ دی را در خیابان انقلاب اسلامی رقم زدیم، لیکن محل اصلی و استراتژیک وقوع این یوم الله، خیابان بیداری اسلامی بود. آمریکا که در بازی های دستگرمی بر حریفان خود پیروز شده بود، علیه ما فتنه کرد تا پیروز و فاتح مسابقه رسمی هم باشد. تا دیگر احدی جرئت نکند که بگوید؛ «آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند». تا فیتیله هر انقلابی را علیه ظلم و جور، در هر کجای عالم پایین بکشد. تا به دنیا بگوید؛ این هم از آخر و عاقبت انقلاب اسلامی ملت ایران. ما بالاخره موفق شدیم ریشه اصلی را بخشکانیم؛ شما دیگر چه می گویید؟! همین جا باید تاکید کنم که ابعاد بین المللی یوم الله ۹ دی، بیش از آنکه معطوف به انقلاب اسلامی خودمان باشد، ناظر بر مفهوم بیداری اسلامی است. یوم الله ۹ دی، فقط تثبیت انقلاب اسلامی نبود؛ جرقه ای بود که در دل ملت ها زده شد. بارقه امیدی بود برای توده ملت ها. آزادی خواهان دنیا نگران بودند که فتنه ۸۸ آخر و عاقبت به چه چیزی منتهی می شود؟! به چه روزی؟! به آشوب عاشورا یا یوم الله ۹ دی؟! ۹ دی نشان داد که می توان انقلاب اسلامی کرد، اما از آن چون یک در قیمتی، محافظت کرد. خیلی از ملت ها بهمن ۵۷ داشتند، اما خیلی از ملت ها ۹ دی نداشتند.

یوم الله ۹ دی، اساسی ترین و اصولی ترین تفاوت انقلاب اسلامی ملت ماست با انقلاب های مارکسیستی و کمونیستی، و همچنین با انقلاب های ملی گرایانه و از روی دنده چپ. یوم الله ۹ دی نشان داد که شعاع ستاره های حضرت ماه، دقیقا به خورشید می رسد. یوم الله ۹ دی نشان داد که خداوند دعای شهدای ما را، برادران و پدران ما را مستجاب کرده است و تا انقلاب مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، خمینی زنده است. اگر با یوم الله ۲۲ بهمن ۵۷ انقلاب اسلامی به بار نشست، لیکن با یوم الله ۹ دی ۸۸ وقت آن شد که در مقام عمل، نه تئوری و نظر، انقلاب اسلامی، تکثیر شود. پس جرقه بیداری اسلامی، در بطن انقلاب اسلامی زده شد و جرقه التحریر، در متن خیابان انقلاب اسلامی. فقط انقلاب اسلامی نبود که از این خیابان شروع شد؛ بیداری اسلامی هم از این خیابان شروع شد. این لطف خدا بود به ملت ما. ما آمده بودیم از انقلاب اسلامی خودمان پاسداری کنیم؛ بیشتر از رای مان، از بیعت مان. از آن عهد که با خمینی و خامنه ای بسته بودیم. شاید نمی دانستیم امروز را. شاید نمی دیدیم امروز را. آنکه در جمع ما خوبان، کار شمع می کند و خود می سوزد تا به ما نور دهد، خمینی بود که ۸ سال جنگ تحمیلی را، جنگ فقر و غنا می دانست. خمینی حکیم بود. آن مرد خدا، می دید امروز دنیا را. مگر دعوای این ۹۹ در صد با اقلیت سرمایه دار حاکم بر دنیا، چیزی جز جنگ فقر و غناست؟! ۸ ماه جنگ تحلیلی هم، خامنه ای با حکمت، رهبری کرد ما را. «این عمار» ندای هل من ناصر انقلاب اسلامی بود و بیداری اسلامی، چیزی جز لبیک به امام خامنه ای نیست.

 

 

 ما درگیر سران فتنه بودیم، اما خامنه ای، برای ما نقشه سران کاخ سفید را تشریح می کرد و به تحلیل های ما عمق می داد. روزی از روزهای آن ۸ ماه فراموش ناشدنی، خامنه ای برای ما از مسجد ضرار گفت. از الله اکبرهایی که به جای مناره انقلاب، بر مدار تقلب و دروغ شکل می گرفت و از حلقوم تزویر بیرون می آمد. آن روزها، خامنه ای از روی حکمتی که علی الدوام همراه ایشان است، به موضوع کاریکاتور کشیدن از انقلاب اسلامی اشاره کرد. حمله به انقلاب، با کاریکاتوری از انقلاب. با همان فرم، اما بدون آن محتوی. با همان ظاهر، ولی بدون آن باطن. آن زمان، مثل همیشه، محل بحث «آقا» با ما، اصل انقلاب اسلامی بود. اصل یک انقلاب، که فصل خاموشی اش نیست؛ بلکه موسم تکثیر آن است. انقلاب مخملی، کپی برابر اصل انقلاب اسلامی نبود. کاریکاتوری از انقلاب اسلامی بود. خامنه ای این بیرق را نگه داشت، چرا که امروز جهان اسلام را می دید. تاریخ، مردانی را بزرگ می سازد، اما مردان حکیم، خود، تاریخ سازند. حکمت خامنه ای در ژرفای اندیشه اوست و اینکه ماه ما به روشنی امروز، فردا و فرداها را رصد می کند. هنوز خیلی ها به ماندن مبارک امید داشتند که «آقا» در نماز جمعه، نامبارک را رفتنی خواند. این را هم گفت که جایی راهش نمی دهند. مبارک رفت و جایی هم راهش ندادند. خامنه ای اما به این بسنده نکرد. گفت که موج بیداری ها به قلب اروپا می رسد، و رسید. بعد هم گفت که این موج، جهانی می شود، و شد. آری! همین طورهاست لابد که خامنه ای تنها رهبر دنیاست که یک ملت محافظ دارد. نفس ملت ما به نفس رهبر ما بسته است. می میریم برایش.