به گزارش مشرق، سیاست افزایش فشارها و تشدید تحریم ها علیه ایران حد یقفی ندارد. در ادامه روند بد عهدی امریکایی ها در قبال ایران و سند برجام مجلس نمایندگان آمریکا نسخه جدید طرح تحریم ایران را با ۴۱۹ رای موافق در برابر تنها ۳ رای مخالف تصویب کرد. اکنون این طرح برای تبدیل شدن به قانون ضمن تایید آن توسط سنا باید به امضای رئیس جمهور امریکا برسد که با توجه به سابقه و همچنین اظهارات ترامپ علیه ایران در مدت سکان داری کاخ سفید به نظرمی رسد طرح مورد اشاره با کمترین چالش به امضای ترامپ نیز برسد. این طرح ، دولت امریکا را موظف به مقابله با اقدامات تهدیدآمیز ایران علیه آمریکا و متحدانش در منطقه کرده و بسیاری از چهره ها، اشخاص و نهادهای مرتبط با برنامه موشکی ایران و همچنین سپاه پاسداران را در لیست سیاه تحریم قرار می دهد.
دولتها تابع سیاست کلان امریکا
شاید عده ای خوش بینانه تصویب تحریم های جدید را متاثر از دولت فعلی امریکا دانسته و با تکیه بر بین المللی بودن سند برجام و عدم همراهی فعلی کشورهای اروپایی در افزایش فشارها علیه ایران، هنوز امیدوار به آن باشند که این گونه طرح ها خللی در روند اجرای برجام ایجاد نخواهد کرد. اما تاریخ مواجهه ایران با امریکا و تجربه تاریخی بیانگر چیز دیگری است. تاریخ تعارض و تقابل امریکا با ایران به دوران اولیه پیروزی انقلاب برمی گردد و در طول حیات انقلاب اسلامی تاکنون تجربه ثابت کرده سیاست های اعلامی و اعمالی امریکا در مورد ایران در طول این چهار دهه دچار کمترین تغییرات بوده، چه دموکرات ها بر سر کار باشند و چه جمهوری خواه ها، تمام دولتهای امریکایی از یک سیاست واحد پیروی می کنند و فقط در لحن ها بوده که تفاوت ایجاد شده است.
در دوره اوباما شاهد بودیم با آنکه دولت او امضا کننده برجام بوده و بارها از مقابله با سنا و وتوی تحریم های جدید علیه ایران دم میزد، خودش اولین امضا کننده سری جدید تحریم ها بر علیه ایران بود و در واقع ، راهی که سیاست کلان امریکا مشخص می کرد را ادامه داد. در طول تاریخ، رفتار دولتمردان و مجلسین امریکا تابع یک سری از سیاستهای کلان بوده که هر حزب یا فردی بر سر کار باشد توان تخطی و عدول از آن را ندارد و همچنین هر فرد یا جناحی قصد تغییر و عبور از خط قرمزها را داشته باشد، چارچوب های قانونی مشخص شده توان عبور از این خطوط را از آن جناح و یا اشخاص سلب خواهد کرد و تنها چیزی که در این میان در بین دولتهای امریکا متفاوت خواهد بود روش اجرا و تحقق این سیاست هاست.
چارچوب های کلان سیاست های آمریکا که هر جناح و دولتی باید متضمن تحقق آن باشد را می توان در چند مورد خلاصه کرد:
۱.تضمین منافع حداکثری امریکا و جریان یافتن ثروت در این کشور و انتقال منابع ثروت از دیگر ملت ها و کشورها به سوی امریکا
۲.تضمین هژمونی امریکا به عنوان ابر قدرت در یک جهان تک قطبی
۳.مقابله با کشورهای مروج گفتمان مقاومت و ضد استکباری امریکا
۴.عدم عقب نشینی در برابر ملتها و گفتمان ها برای تحقق منافع امریکا
۵.گسترش فرهنگ امریکایی
۶.تضمین منافع اسرائیل
بنا بر همین چارچوب ها می توان اقدام به رمز گشایی از علل افزایش فشارها و تشدید تحریم ها علیه ایران پس از برجام نمود و به علل عدم پایبندی امریکا نسبت به روح و جسم برجام رسید.
برجام بهانه‌ای در دست امریکا
با توجه به سیاست دولتمردان امریکا دربرابر گفتمان مقاومت و همچنین ایران اسلامی به عنوان یک کشور حامی و مروج این گفتمان و تهدید کننده هژمونی امریکا، عقب نشینی از اصول و مبانی مقابله با جهان سلطه ، از منظر جمهوری اسلامی جایگاهی ندارد. لذا برجام تنها بهانه و دستاویزی شده است تا امریکا بتواند در بستر آن منافع خود را تامین کند.
امریکایی ها به خوبی میدانند که برخی از نخبگان سیاسی در ایران به هیچ وجه مایل به اعتراف نسبت به شکست سند برجام نیستند. در همین راستا باب کورکر رئیس کمیته روابط بین الملل سنا در گفتگو با واشنگتن پست می گوید: ایرانی ها مایل به ترک برجام نیستند، آمریکا نیز نباید توافق هسته ای را برهم زده و مشکل دیگری برای خود ایجاد کند بلکه باید شرایط را به سمتی ببرد که ایران این توافق را برهم بزند. آمریکا و ترامپ باید با اجرای سخت گیرانه برجام، ایران را وادار به کنار کشیدن از توافق هسته ای با ۱+۵ کند .هدف این است که برهم زدن توافق، کار ایران باشد، نه ایالات متحده، چون ما می‌خواهیم متحدانمان با ما باشند.
افزایش فشارها برای مذاکره مجدد
امریکایی ها به دنبال آن هستند با افزایش فشارها، نقض سیستماتیک برجام، تشدید تحریم ها و تنگ کردن حلقه محاصره اقتصادی، ایران را مجبور به خروج از برجام کرده و در نتیجه ، بتوانند در اجماع با دیگر کشورهای غربی ، ایران و نظام اسلامی را در تنگنا قرار داده یا آن که با سختگیری های متعدد و پایبند نبودن به برجام، وادار به مذاکره مجدد با آنها و اصلاح برجام در راستای منافع امریکا کنند.
از علل شکل گیری این ادراک در بین دولتمردان امریکایی می توان به موارد زیر اشاره کرد:
یک: عدم دقت در متن برجام و شتاب زدگی در امضای آن توسط دولتمردان که مقام معظم رهبری در سال گذشته این عدم دقت و شتاب زدگی که موجب رخنه و آسیب می شود را گوشزد کرده بودند: « در این قضایای مذاکرات هسته‌ای وقتی عجله داریم که کار را زودتر تمام کنیم و به جایی برسانیم، از جزئیات غفلت می‌کنیم و گاهی غفلت از یک امر جزئی، موجب ایجاد رخنه و نقطه‌ی سلبی در آن کار می‌شود»[۱] که این شتاب زدگی سبب ایجاد رخنه هایی شد که امریکا بتواند با توسل به آن بی دغدغه در راستای نقض برجام گام بردارد.
دو : بی عملی برخی دولتمردان در برابر نقض متعدد برجام از سوی امریکایی ها.
می توان گفت تصویب مادر تحریم ها علیه ایران در راستای سیاست کلان نظام امریکا بوده تا از این طریق و با بهانه قرار دادن برجام و افزایش فشارها بر ایران، توافق صورت گرفته در دوره اوباما را به مرز فروپاشی برده و در این بین ، دیگر دولتهای غربی را نیز به بهانه نقض برجام از سوی ایران با خود همراه کنند تا باب مذاکره مجدد در مورد مسئله هسته ای و همچنین دیگر موضوعات مد نظر امریکا مثل حقوق بشر، حمایت از گفتمان مقاومت و موشکهای ایران باز شود.
تجربه تاریخی اثبات نموده امریکایی ها بر اساس چارچوب های کلان سیاست خود حد یقفی برای زیاده خواهی های خود متصور نبوده و نیستند و این سیاست در قبال ملت ها در هیچ دولتی تغییر نخواهد کرد و تنها راه مبارزه و مقابله با آن عدم عقب نشینی و پایبندی به اصول گفتمانی انقلاب اسلامی است، آمریکایی ها بر اساس سیاست های تعریف شده خود، هوشمندانه عمل می کنند . از همین رو لازم است دولتمردان ما نیز در مواجهه با دشمن هوشمندانه و انقلابی عمل کنند.
در این رابطه رهبر معظم انقلاب می فرمایند:« دشمن، سیاسی و سیاستمدار است؛ مغزِ طرّاحِ سیاسی دارد، فکر میکند که چه‌کار باید بکند. یکی از طرّاحی ها این است که حرف آخر را اوّل نزنند؛ آرام آرام و بتدریج طلبکاری ایجاد نمایند و طرفِ مقابل را وادار به عقب‌نشینی کنند. به‌مجرّدی که عقب‌نشینی کردید، طلبکاری دیگری شروع خواهد شد. حالا بعضی ها می گویند چیزی بدهیم، چیزی بگیریم! بدهیمش درست است، بگیریمش درست نیست؛ هیچ چیز نخواهند داد...
اگر قرار است قدرتی این امکان و توان را پیدا کند که اخم هایش را در هم بکشد و بگوید من قوی هستم و می زنم و می بَرم و می بندم؛ حواستان جمع باشد، انسان جا بخورد، این جاخوردن، حدّ یقف ندارد؛ من این موضوع را بارها به بعضی از مسؤولانی که دچار وسوسه و واهمه‌هایی بودند، گفته‌ام که حدّ یَقفِ فشار آمریکا کجاست؛ آن را مشخّص کنید، که اگر به آن‌جا رسیدیم، دیگر بعد از آن هیچ فشاری علیه ما نخواهد بود.
من عرض کنم حدّ یقف کجاست؟ آن‌جایی است که شما - که چنین حقّی را نه شما دارید، نه من - از طرف ملت ایران اعلام کنید که ما اسلام، جمهوری اسلامی و حکومت مردمی را نمی خواهیم؛ هر کسی که شما مصلحت می دانید، بیاید در این مملکت حکومت کند! این حدّ یَقِف است.»[۲]
پی نوشت:
[۱] دیدار فرماندهان نیروی دریایی ارتش با رهبر انقلاب.
[۲] سخنان رهبر انقلاب در جمع نمایندگان مجلس ششم
