به گزارش مشرق،  امضای قرارداد فاز 11 پارس جنوبی، به نوعی تکرارِ شیرینِ یک تاریخِ تلخ بود. 16 سال قبل، چشم آبی های فرانسوی که عملکرد خوبی در توسعه فازهای 2 و 3 پارس جنوبی داشتند، در فاز 11 بدقولی کردند. توتال بهانه تراشید و مرزی ترین فاز پارس جنوبی را توسعه نداد تا طرف قطری گاز میدان مشترک را ببرد و اما و اگرها درباره سوءنیت این شرکت و تعلل عمدی آن آغاز شود.

پارسال هم زمانی که توتال –چند ماه بعد از امضای موافقت نامه اصولی در آبان ماه 95- گفت که منتظر اعلام نظر ترامپ درباره تمدید تعلیق تحریم های ایران خواهد ماند، نگرانی ها و تلخی های 16 سال بلاتکلیفی دوباره زنده شد. گمانه ها درباره وقت کشی توتال تقویت شد و بیم آن رفت که رفت و آمدها به پاریس- دقیقا مثل آغازین سال های دهه 80- بی نتیجه بماند.

 اما تاریخِ تلخِ توتال در فاز 11 تکرار نشد و مذاکرات و رفت و آمدهای اخیر اثربخش بود. البته، چنانچه مدیرعامل توتال هم تلویحا گفته، جذابیت قراردادهای جدید نسبت به بیع متقابل در دهه 80، در کشیدن توتال به ایران نقش محوری داشت.

در این شرایط اگرچه باید حواس کارفرمای قرارداد جمع باشد که تاریخ تلخ تکرار نشود، اما وجوه مثبت هم قابل توجه است؛ مثل قبل توتال صف شکنی کرده و راه حضور شرکت های بین المللی در ایران را باز کرده است، امروز مسیر بسته شدن پرونده توسعه پارس جنوبی باز شده است، امروز قراردادهای جدید نفتی که با وجود ایرادات بسیار برای میادین مشترکی چون فاز 11 مدلی قابل قبول است، اجرایی شده است. البته حرف و حدیث ها و پشت پرده ها و نقدها و نگرانی هایی هم هست که جای شرح آن اینجا نیست اما نمی توان منکرِ شیرینی های قرارداد دیروز بود.