به گزارش مشرق، تیم ملی والیبال در جدول رده بندی دور مقدماتی لیگ جهانی در بین 12 تیم یکی مانده به آخر شد اما حق شرکت خود را از در آمد یک میلیارد و هشتصد میلیون دلاری جوایز نقدی لیگ خواهد گرفت. 60-50 هزار دلار سهمیه فدراسیون بین المللی به تیم های چهارم هر گروه است ولی سوای این نوشته طعنه آمیز بر این باوریم که ناکامی ، سرنوشت قطعی تیمی است که بدون استراتژی وارد میدان بزرگی مثل لیگ جهانی شود..

لیگ جهانی مهمترین رویداد دنیا نبوده و نخواهد بود اما میدانی است که تیم های مدعی بین المللی را به آزمونی بزرگ می کشاند و ما متاسفانه در این آزمایش نمره قبولی نگرفتیم نه به خاطر برد و باخت ها که در لیگ جهانی که اهمیت المپیک، جام قهرمانان و یا مسابقات جهانی را ندارد، بلکه به دلیل ساده اندیشی و نبود اهداف دوراندیشمندانه غبطه می خوریم، گفتیم و نوشتیم که لیگ جهانی را در بست به جوانان بدهید، کاسه های داغتر از آش که نقش قاضی معروف فیلم سربداران (!) را ایفا می کنند از سر خود شیرینی مدعی شده اند که فدراسیون جهانی حکم کرده است 8-7 بازیکن از لیگ پارسال باید در تیم باشند، اما دیدیم که روسیه سرتاپا جوان شد، امریکا 50 درصد جوانگرایی کرد و ما دست از سر بازیکنان فرسوده و اشباع شده و بی انگیزه مان برنداشتیم و مثل ماشین با آنان برخورد کردیم، سید ، سعید، عادل و … آنقدر کسل و بی انگیزه بودند که گاهی مثل غریقی دنبال تخته پاره می گشتند. حرف جدیدی نیست و شاید عوامل دیگری هم در این زمینه دخیل بوده اند و ای کاش چشم و گوش های واقع بین و حقیقت شنویی کنار گروه اعزامی ایران باشد و حقایق را بگویند، اما برخی مسائل آنقدر عیان بود که حاجت به بیان نبود. مثل کوچینگ بد و ضعیف ایگورکولاکوویچ که نه تعویض های به هنگامی داشت نه تایم اوت های به موقع گرفت و حتی قادر به حفظ پیشتازی 24-20 را در دو مسابقه خطیر لهستان نبود! واقعا فن راهبری و کوچینگ در این مواقع چه می گوید؟

کارشناسان سفارشی – تلویزیونی!
می دانیم که از نقد و بررسی خبری نخواهد بود چرا که رئیس فدراسیون فقط به یکی دو نفر اعتقاد و اعتماد دارد، اما دوستانی که به عنوان کارشناسان سفارشی در دو شبکه تلویزیونی رفته اند مواردی را مطرح کرده اند که آدم مات می ماند، اشخاصی که به قول اصغر نائینی در دو دهه اخیر مربیان تیم های ملی نوجوانان و جوانان ما بودند و آنقدر توانایی نداشتند که ضعف ساعد و سرویس بازیکنان ما را برطرف سازند و حالا به جای متهم کردن خود ، دیگران را محکوم می کند. در چنین اوضاعی عده ای هم دکان دونبش استعدادیابی دایر کرده اند تا در سایه حمایت فدراسیون به جای انجام امور ساختاری پول اندوزی کنند. آیا با افرادی که کارشناس تظاهر و فرافکنی است مشکلی دیرینه والیبال ما حل خواهد شد؟

شکست در لیگ جهانی را فاجعه نمی دانیم
اما تراژدی غم انگیزی است که دل مشتاقان جوان والیبال را جریحه دار کرده است. انسان های شریفی که دل در گروی ستارگان والیبال نهاده اند و به عملکرد این ورزش زیبا به عنوان یک برند افتخار آمیز ملی نگریسته اند. بی انصافی است که شاهکار سال های پیش بازیکنانمان را از یاد ببریم ولی میدان مسابقات بین المللی محل تجلی غرور ملی است و حق نداریم با نگاه سطحی خود این غرور را کمرنگ جلوه دهیم، اگر واقعا همانند روس ها، ایتالیایی ها، امریکایی ها و فرانسوی ها حال را فدای آینده می کردیم، توجیه پذیر بود اما اکنون چه پاسخ قانع کننده ای برای افکار عمومی داریم؟

والیبال گلخانه ای
والیبال باید باشد تا بازیکن، مربی، مدیر و خبرنگار باشد. پس از سیلی محکمی که به گوش والیبال ما خورده است بیدار شویم و به جای جبهه گیری و متهم ساختن منتقدان دنبال راهکارهای علمی و عملی برای رسیدن المپیک 2020 باشیم، ما در زمینه پشتوانه سازی خیلی خوب کار نکرده ایم اما در سایه همین توجهات گلخانه ای تک ستاره هایی داریم که می توانند والیبال ما را دوباره به شادابی برسانند، این نام ها دیگر جدید نیستند. بارها درباره یکایک آنان نوشتیم ، علی اصغر مجرد، جواد کریمی، امیرحسین اسفندیار و سرآمد همه محمد جواد معنوی نژاد می توانند پشتوانه و سرمایه های بالنده ای باشند به شرط این که به موقع به کار گرفته شوند. به شرط این که مربیان بزرگی بالای سرشان باشد. به شرط این که سرپرستانی امین و آگاه به مسائل فرهنگی و ملی ایران ، آنان را زیر چتر خود بگیرد وگرنه چنین می شود که فلان ستاره وقتی بیرون زمین می ایستد حاضر نمی شود حتی دستی به دوش و سر بازیکنان جوانتر بکشد و بزرگتری کند.
آیا ما در تیم ملی خودمان افرادی که کمی جامعه شناسی و روانشناسی بداند داریم که حس خودخواهی بازیکنان برتر ملی پوش را تعدیل کند؟
 

* جمشید حمیدی