به گزارش مشرق، رو شدن پرونده «گولج» و تهدید پرسپولیس مبنی بر اینکه ممکن است پنجره نقل و انتقالات تابستانی این تیم بسته شود آژیر خطری دیگر را برای فوتبال ایران به صدا درآورد که البته امیدواریم علی اکبر طاهری سرپرست باشگاه پرسپولیس بهتر از مصطفی آجورلو و سیدرضا افتخاری مدیران تراکتورسازی و استقلال عمل کند و جلوی این اتفاق را بگیرد اما در میان اخبار واقعا به یک نکته باید اشاره کرد که بسیار بد است.
به خبر ها دقت کنید. پرسپولیس ۱۶ پرونده شکایت بین المللی دارد، تراکتور سازی ۸ پرونده، استقلال ۵ پرونده و طبق استعلام و پیگیری کلا ۷۰ پرونده شکایت از فوتبال ایران در فیفا و دادگاه عالی ورزش روی میز است. پرسش این است: مگر هر سال چند بازیکن و مربی خارجی به ایران می آیند که ۷۰ مورد شکایت داریم؟ آیا این موضوع زیبنده شخصیت ایران در مجامع بین المللی است؟
آیا غیر از این است که سر در همه باشگاه های فوتبال ایران نوشته شده فرهنگی و ورزشی؟ بیایید با خودمان رو راست باشیم. اگر چه بعضا از مدیران بی تجربه استفاده می کنیم و آنها هم در عقد قرارداد ها اشتباه می کنند. اگرچه در این ۷۰ پرونده بالاخره رد پای برخی اشتباهات انسانی در باشگاه ها هم دیده می شود اما واقعیت این است که ساختار فوتبال ایران اشکال دارد و نیاز به چند قوانین جدی تر هست.
قانون پرداخت حق پخش تلویزیونی یکی از این موارد است و کپی رایت هم مورد بعدی. اینکه همیشه نوک تیز انتقادها را سمت مدیران بگیریم بیشتر از هر چیز نشان از عدم اطلاع از قوانین موجود در دنیای فوتبال دارد تا مچگیری. در واقع سیستم فوتبال به قدری اشکال دارد که هر کسی ممکن است در دام این ماجرا گرفتار شود چون ورودی ها با خروجی ها نمی خواند.
برخی هم بدون اطلاع از توقعات مردم و حساسیت آنها روی تیم های مردمی مثل استقلال و پرسپولیس فقط می گویند چرا باید باشگاه ها اینقدر هزینه کنند در حالی که هر مدیری با توقعات مردم در این دو تیم مواجه می شود نمی تواند هزینه ها را پایین بیاورد و اصالتا جایگاه فوتبال ایران هم در قاره این اجازه را نمی دهد که سیستم انقباضی شدیدتر از این که حالا هست وجود داشته باشد. یک مقایسه بین العین و الاتحاد و الهلال و الاهلی در آنسوی خلیج فارس و میزان هزینه کرد آنها که در همین منطقه هستند نشان می دهد که کم خرج کردن بیشتر از این می تواند فوتبال ایران را نابود کند و به شدت عقب بیاندازد.
لازم است که قوانین اصلاح شوند نه برای مدیران، نه برای حتی رشد فوتبال ایران، نه برای محروم نشدن باشگاه های پر طرفدار و لطمه خوردن احساسات مردم. بلکه برای آبروداری بین الملی. برای آنکه معنی کلمه «فرهنگی» را درست بفهمیم. برای آنکه با شخصیت ایران در دنیا بازی نکنیم.
این نمی شود که ما بازیکن بیاوریم از او استفاده کنیم، آبروداری فوتبالی کنیم اما موقع پرداخت حقوقی که با او قرارداد بسته ایم دور خودمان بچرخیم و خودمان را به آن راه بزنیم. اینها دِین است، مغروض بودن است و هیچ مومنی دوست ندارد مغروض باشد و حق مردم را ندهد.
با قانون عدم واردات بازیکن خارجی موافقیم اما تا زمانی که این قانون اجرا نمی شود باید مراقب شخصیت ایران باشیم. این مردم و این کشور در دنیا عزت دارند و نباید شخصیت آن را از بین ببریم. باید از مدیران بالاتر برویم و برسیم به مسئولان قانون گذار و مجری قانون. باید مسئول واقعی این بدهی ها را پیدا کنیم نه اینکه این وسط فقط قربانی بگیریم.
