به گزارش مشرق، فیلم سینمایی "مادر قلب اتمی" به کارگردانی "علی احمدزاده" بالاخره بعد از ماه‌ها توانست رنگ اکران را به خود ببیند. فیلمی که پس از دو سال توقیف روی پرده آمده و مشخص نیست به چه دلیل توقیف آن برطرف شده است.
مادر قلب اتمی برخلاف تصور سازندگان و با وجود حضور چهره‌های سینمایی همچون محمدرضا گلزار بعد از یک هفته اکران به فروشی کم و معادل 389 میلیون تومان رسیده و این نشان می‌دهد که این فیلم از دیدگاه مخاطبان اثری خوشایند نیست.
این فیلم از همان ابتدا و با پخش تیزر تبلیغاتی، اساس را بر ارائه شوخی‌های مبتذل نهاده و دیالوگ‌های بازیگران نشان دهنده نوعی سرگشتگی است که حاصل از مصرف مواد مخدر و مشروبات الکلی تلقی می‌شود.
بالاخره و در تب اکران فیلم‌های توقیفی این فیلم روی پرده آمده و باید دید این روند منفی تا کجا پیش خواهد رفت. روندی که با اکران این فیلم زنگ خطری را برای سینما به صدا در آورده است.
فیلمنامه این اثر بدون حفظ خط روایی داستان، همچون کلیت آن دچار سردرگمی بوده و روایت خاصی را دنبال نمی‌کند. شخصیت‌ها در نیمه شبی از تهران رها شده و بی هیچ پس زمینه ذهنی صرفاً حضور دارند.
صحنه اول فیلم به یک میهمانی شبانه اشاره داشته و دو شخصیت اصلی زن آن مست از همان میهمانی خارج شده و به سطح شهر می‌روند. ابتذال در رفتار و دیالوگ‌ها در همان صحنه‌های ابتدایی در حدی است که برخی از تماشاگران به همراه فرزندانشان سالن را از ابتدا ترک می‌کنند.
حضور دو شخصیت زن اصلی این فیلم با بازی ترانه علیدوستی و پگاه آهنگرانی هیچ نقطه پیش رونده‌ای در فیلمنامه محسوب نمی‌شود. فضا و اتمسفر اثر کاملاً حاصل تخدیر و مستی شخصیت‌ها بوده و همه چیز به شکلی کاملاً وهم‌آلود پیش می‌رود.
حضور مهرداد صدیقیان به عنوان اولین بازیگر مرد حاضر در فیلم، فضای دیالوگ گونه و جنسی اثر را دوچندان کرده و نشان دهنده نسلی از جوانان است که کارگردان اصرار دارد آنها را درگیر اعتیاد و مشروبات الکی معرفی کند.
این شخصیت هم کمکی به داستان نمی‌کند. همه چیز به همین منوال پیش رفته تا تصادف رخ می‌دهد. تصادفی که به حضور محمدرضا گلزار می‌انجامد. حضوری که نه تنها پیش برنده نیست بلکه نشان دهنده سردرگمی بیشتر و بیشتر مخاطب است.
محمدرضا گلزار با اینکه سعی در بازی متفاوت داشته اما حضور در فیلمی این چنین نه تنها نقطه‌ای مثبت محسوب نمی‌شود بلکه در کارنامه وی باری منفی دارد. شخصیت گلزار در این فیلم به فضای حاصل از وهم مواد مخدر اضافه کرده و سعی دارد این اعتیاد را جذاب و خاص جلوه دهد.
آواز خواندن بازیگران زن، شوخی‌های جنسی و دیالوگ‌های مستهجن، اصرار بر هیجان‌انگیز بودن مصرف مواد مخدر و مشروبات الکلی، روابط تعریف نشده، میهمانی‌های شبانه و خودکشی نمونه‌های دیگری از فیلمی است که شاید بزرگترین نقطه منفی چرخه اکران سینمای سال 96 محسوب می‌شود.
حال باید دید این روند ناقص اکران فیلم‌های توقیفی ادامه خواهد یافت یا نه. فیلم‌های که در اولین گام به هدف تخریب ارزش‌های معنوی و اخلاقی تولید شده و در آشفته بازار این روزهای سینما امید به اکران دارند. در زمانی که آثاری همچون ویلایی‌ها مورد بی‌مهری قرار گرفته اکران فیلم‌هایی مانند مادر قلب اتمی اتفاقی محکوم به شکست برای سینمای ایران است.
