به گزارش مشرق، ناطق نوری درباره خاطرات خود در زمینه انتخابات سال ۱۳۷۶ می‌نویسد: «جنگ روانی علیه من بسیار شدید بود و متاسفانه کسی هم اینها را پیگیری نکرد. بیشترین تهمت‌ها به من زده شد و انعکاس آن به این صورت بود که دیگران خیلی مظلوم واقع شدند. مثلا اینکه اگر فلانی بیاید، مثل طالبان عمل می‌کند. آنها با تبلیغات خود فرصت فکر کردن و اندیشیدن را از مردم گرفتند که این از مصادیق استثمار فکری است. این را اختناق می‌گویند این ضد آزادی است که با بمباران تبلیغاتی جلوی فکر مردم را بگیرند، اصلا از آنها آزادی فکر را گرفتند و افکار مردم را به یکسو کانالیزه کردند. »

او می‌افزاید: «به قدری علیه من تبلیغ بود که مردم فکر نکردند، این آقای ناطق یک دفعه و از یک جای ناشناخته نیامده، این همان ناطقی است که مجلس را اداره می‌کند؛ اصلا کسی در مدیریت ایشان حرف ندارد؛ اگر بنا بود طالبان باشد در اداره مجلس و در تصویب قوانین و مصوبات با شیوه طالبان عمل می‌کرد یا زمانی که وزیر کشور بود یک عده در خیابان‌ها زن و بچه مردم را می‌زدند؛ مقابل آنها نمی‌ایستاد که مملکت نباید هرج و مرج باشد. »

یادآور می‌شود رئیس‌جمهور که در نظرسنجی‌ها با ریزش قابل توجه آرا مواجه شده، اخیرا در یک بی‌اخلاقی بزرگ و با توسل به دروغ و نیرنگ، رقبا را متهم کرد که می‌خواسته‌اند در پیاده‌روها بین زن و مرد دیوار بکشند و ۳۸ سال است می‌خواهند در مملکت چوبه‌های دار برپا کنند. (!)

و اما، اکنون این سؤال از آقای ناطق نوری در میان است که اگر ترور اخلاقی را زشت و پلشت می‌دانید و از به کارگیری آن علیه خودتان گله دارید چرا، امروزه که همین شیوه غیراخلاقی را با شدت بیشتری از سوی جبهه موسوم به اصلاحات و اعتدال شاهد هستید، نه فقط در برابر آن سکوت کرده‌اید بلکه به دفاع از آنها نیز برخاسته‌اید!؟

آقای ناطق نوری! این یک بام و دو هوا را چگونه توجیه می‌فرمائید!؟