نثر روان، استفاده از نقل قول‌های محلی، فضاسازی قابل درک از زندگی مردمان آن روزگار، بازخوانی شعارهای مردمی و ... در کنار یکدیگر سبب ارائه روایتی فوق‌العاده و دست اول از تحولات آن سال‌ها شده که توسط نویسنده – آزاده فرزام نیا – به رشته تحریر درآمده است.

بسیاری از شعارهای مردم در راهپیمایی‌ها که برای اولین بار در این کتاب آورده شده و چه بسا مختص مشهد بوده است، عمق نگاه مردم انقلابی در آن خطه را نشان می‌دهد که نه از سر بیکاری و درد نان انقلاب کردند که نگرانی حفظ دین و ارزش‌های خود را داشتند. شعارهایی که از زبان دختران نوجوان، زنان و مردان در کتاب آورده می‌شود و برخی نیز روی دیوارها و پلاکاردها خوانده می‌شود.

درست است که قیام مردم در تهران رسانه‌ای‌ترین قسمت از پازل پیروزی انقلاب بوده است اما روایت‌های تهرانیزه شده از تاریخ انقلاب سبب فراموشی بخش بزرگی از تاریخ انقلاب خواهد شد. برای اینکه روایتی ملموس‌تر از انقلاب به نسل‌های آینده کشور منتقل شود باید هر شهر قصه و روایت خودش را داشته باشد. روایت‌های غیر تهرانی و بومی که برای مردم هر شهر قابل درک و کاملاً ملموس باشد.

این گونه کتاب‌ها که راوی تاریخ انقلاب در شهرهای مختلف ایران هستند، گنجینه‌ای ارزشمند به حساب می‌آیند و در صورت تکمیل و گسترش، مانند دانه‌های تسبیح‌ یکدیگر را کامل کرده و تاریخ انقلاب را به‌صورت منسجم روایت خواهند کرد. لذا امید می‌رود این حرکت فرخنده که از مشهد و با همت انتشارات سازمان فرهنگی شهرداری مشهد آغاز شده است به تمام شهرها گسترش یابد.

خواننده پس از اتمام کتاب پی به واقعیت‌های مهمی خواهد برد. مانند آنکه متوجه خواهد شد که 37 سال پیش در مدارس مدینه الرضا (ع) سر دختری را به خاطر پوشیدن مقنعه به دیوار می‌کوبیدند، نهم دی‌ماه سه زن، وسط شهر در زیر تانک له شدند و در آخر به خوبی درک می‌کند که چرا تعداد شهدای نهم دی 57 در شهر مشهد حتی از 17 شهریور تهران نیز بیشتر بوده است.

درک این واقعیت برای تمام مخاطبان عبرت‌انگیز و مهم است اما این مسئله برای مخاطب نوجوان و جوان مشهدی دو چندان ارزشمند می‌شود.

مردمی که تاریخ خود را فراموش کنند و یادشان برود برای وضعیت فعلی چه مشقت‌هایی کشیده‌اند به راحتی آن را نیز از دست می‌دهند و حتی دیگر در برابر انحرافات آن عکس‌العملی نشان نخواهند داد.