سرویس جهان مشرق- حضور جردن باروز در میان هواداران ایرانی‌اش و پاسخ‌های مثبت کشتی‌گیران آمریکایی به خبرنگاران رسانه‌های جهان که از آنها در مورد این سفر می‌پرسیدند، این روزها خبرساز شده است.
این اولین بار نیست که تصور میهمانان خارجی در ایران با سفر به کشورمان تغییر میکند و پی می‌برند تا چه حد ممکن است رسانه‌هایی که معتبر می‌پنداشتند، بی‌انصاف باشند.
به فاصله چند روز در کنفرانس مونیخ مقامات غربی از جمله قائم‌مقام ترامپ پشت تریبون رفتند و از خطرات ایران برای جهان سخن راندند.
روزنامه نیویورک تایمز در این رابطه می نویسد:
«بسیاری منتظر بودند مانند حضور تیم تنیس روی میز آمریکا در چین در دوره مائو، دیپلماسی کشتی نیز در ایران بتواند تا حدودی آتش روابط متخاصم تهران و واشینگتن را در کنفرانس مونیخ فرونشاند، اما مقامات غربی واکنش مشخصی در این مورد نشان ندادند، در حالی که ظریف، وزیر خارجه ایران بار دیگر تأکید کرد «ایران آغازگر خصومت نیست.»
این حقیقت را می‌توان از کشتی‌گیران آمریکایی هم پرسید. خبرنگار نیویورک تایمز در تهران به سراغ آنها رفته تا در آخرین ساعات سفر از تجربیاتشان بپرسد. کایل اسنایدر برنده طلای المپیک میگوید مادرش نگران سفر او به تهران بوده اما خودش معتقد است «این بهترین تورنمنتی است که در آن شرکت کردم، حتی بهتر از المپیک ریو.»
باروز نیز با خرسندی ابراز میکند در هیچ‌جای جهان به اندازه تهران طرفدار ندارد. نیویورک تایمز اعتراض خود را از زبان باروز مطرح میکند که «من لزوماً با همه تصمیمات دولت متبوعم موافق نیستم، مخصوصاً با دستور اخیر». منظور او ممنوعیت ورود مهاجران مسلمان از 7 کشور به آمریکا است که علی‌رغم تظاهرات متعدد در ایالات متحده از سوی کاخ سفید پیگیری می‌شود.
بیل زادیک مربی تیم کشتی آمریکا با تعجب به خبرنگار میگوید با اینکه باروز چندین بار پیش از این قهرمان‌های ایران را شکست داده است، اما در رقابت او با کشتی‌گیران آذربایجان، روسیه و گرجستان ندای «جردن! جردن!» از سوی تماشاگران ایرانی قطع نمی‌شد.
پس از انقلاب اسلامی ایران و با توجه به بحران گروگان‌گیری در سفارت تا چند سال سفری از سوی کشتی‌گیران آمریکایی به ایران صورت نگرفته اما از 1998 میلادی تا کنون چندین بار به ایران سفر کرده‌اند و بِندِر که در چند مورد همراه تیم بوده است، میگوید «تا جایی که به یاد دارم، هرگز به مشکلی برنخورده‌ایم.»
میهمانان آمریکایی معمولاً این تجربه را دارند، پس اشکال کار کجا است؟
پرسشی که با ملاحظه این رخدادها مطرح می‌شود، این است که چه کسی در آمریکا اجازه نمی‌دهد مردم آن کشور از جهان‌دوستی ایرانیان باخبر شوند؟ چرا ایران در نتایج نظرسنجی‌ها از مردم ایالات متحده در این سالها همواره یکی از خطرات اصلی برای آمریکا بوده است؟
مهمترین دشمن ایران در عرصه داخلی آمریکا: لابی صهیونیستی
در حالی که پس از شکست‌های متعددِ دولت‌های مسلمان عرب از ارتش اسرائیل، پیشنهاد صلح از سوی سران عرب از جمله انور سادات پیگیری می‌شد و می‌رفت تا آخرین دشمنان این رژیم غاصب به همسایگان بی‌خطر تبدیل شوند، انقلاب اسلامی ایران پرچم حمایت از مردم مظلوم فلسطین را برافراشت و تا کنون زمین نگذاشته است.
لابی صهیونیستی بلافاصله در سراسر جهان فعال شد تا به هر طریق ممکن، تهران را تحت فشار قرار داده و منجر به تغییر رفتار آن شود. شاید مهمترین تلاش‌ها در آمریکا صورت گرفت، جایی که هم‌اکنون زیرسؤال‌بردنِ حمایت از اسرائیل در کنگره به معنای رأی‌نیاوردن در انتخابات بعدی است.
این در حالی است که این حمایت دست‌کم در خاورمیانه به ضرر منافع آمریکا تمام شده و می‌شود، زیرا واشینگتن را در تعامل با قدرت‌های منطقه دچار محدودیت ساخته و وصل‌شدن به یک وصله ناچسب در قلب ممالک اسلامی، آمریکاستیزی را میان مسلمانان دامن زده است. این وضعیت، ایالات متحده را مجبور ساخته از دیکتاتورهای موافق اسرائیل، حمایت کند که به بی‌آبرویی بیشتر در جهان ختم می‌شود. کاخ سفید طبق قوانین مصوب در کنگره، حتی در فروش تسلیحات به دوستان اسرائیل در منطقه دچار محدودیت است.
بی‌آبرویی آمریکا میان حامیان حقوق بشر موجب شد بالاخره دولت پیشین آمریکا نسبت به زیاده‌روی‌های نتانیاهو واکنش نشان دهد. کِری اگر چه کمی بعد عذرخواهی کرد، اما اولین مقام بلندپایه آمریکا بود که روی آنتن رسانه‌‌ها به تل‌آویو نسبت به تشکیل «آپارتاید» در فلسطین هشدار داد. اوباما نیز که در مورد پرونده توافق هسته‌ای با «بی‌بی» به مشکل خورده بود، در آخرین روزهای ریاست‌جمهوری‌اش از وتوی قطع‌نامه شورای امنیت علیه اسرائیل ممانعت کرد، البته نوش‌دارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی!
کشتی‌گیران آمریکایی در تهران
مهمترین دشمن ایران در سیاست خارجی آمریکا: راهبرد توسعه‌طلبانه از طریق مداخله یکجانبه
دکترین مونرو تا سالها راهبرد ایالات متحده را در جهان شکل می‌داد. بر این اساس، واشینگتن به جز آمریکای مرکزی و لاتین، در سایر نقاط جهان دخالت نمی‌کرد و از دخالت قدرت‌های اروپایی نیز در حیات خلوت خود جلوگیری می‌‌کرد. این سیاست که از 1823 میلادی از سوی مونرو رئیس‌جمهور آمریکا مطرح شد، با حضور ارتش آن کشور در جنگ جهانی اول و پیشنهاد تشکیل «جامعه ملل» از سوی ویلسون رئیس‌جمهور وقت به چالش کشیده شد، اما کنگره اجازه عضویت در جامعه ملل را نداد و بار دیگر دکترین مونرو تداوم یافت.
حمله مشکوک به پرل‌هاربر از سوی جنگنده‌های ژاپنی اما پایانی بر این راهبرد بود. آمریکا با قدرت در جنگ مداخله کرد و پس از آن در بازسازی کشورهای اروپایی مشارکت کرد. مهم‌تر اینکه با توجه به تضعیف قدرت‌های استعمارگر اروپایی، درهای مستعمرات آنها در سراسر جهان به روی آمریکا که کمتر در جنگ آسیب دیده بود، باز شده بود. واشینگتن ابتدا تردید داشت اما با حمایت از کودتا علیه دولت محمد مصدق در ایران، زنگ راهبرد توسعه‌طلبانه را به صدا درآورد، راهبردی که پس از عقب‌نشینی نیروهای بریتانیا از شرق سوئز تا 1971 میلادی تشدید شد و تا کنون با تأثیرگذاری فراگیر بر مناسبات منطقه تداوم یافته است.
هر «دولت-ملت» بنا به طبیعت بی‌سامانِ نظام بین‌الملل به دنبال حفظ حیات و توسعه قدرت خود در جهان است، اما این توسعه از طرق مختلفی ممکن است از جمله همکاری در راستای منافع ملی. واشینگتن اما به تدریج به سمت بدترین گزینه ممکن، یعنی مداخله یکجانبه در امور داخلی کشورها و مناطق جهان یا همان استکبارطلبی حرکت کرد.
پنس، قائم‌مقام ترامپ در کنفرانس امنیتی مونیخ، ایران را به حمایت مالی از تروریسم و تضعیف ثبات در خاورمیانه متهم کرد
همواره این مداخله‌ها با عناوین فریبنده مانند حمایت از حقوق بشر یا گسترش دموکراسی انجام می‌شود (و در برخی موارد نیز با کمک سایر کشورها واقعاً به این نتایج نزدیک می‌شود)، اما آش آن‌قدر شور شده که داد اوباما هم درآمد. او وقتی انتظارات از کاخ سفید برای مداخله مستقیم در سوریه بالا گرفت، گفت:«ایالات متحده پلیس جهان نیست.»
ظاهراً بسیاری از مردم آمریکا نیز از این راهبرد توسعه‌طلبانه خسته شده‌اند. یکی از شعارهای اصلی دانلد ترامپ رئیس‌جمهور کنونی در حوزه سیاست خارجی، کاهش هزینه مداخله واشینگتن در نقاط مختلف جهان بود. با این حال نظام آمریکا "جمهوری به شیوه نمایندگی" است و سیاست‌گذاری مستقیماً در اختیار مردم نیست. بنابر این باید دید طبقه حاکم که مجموعه‌ای از سیاستمداران، شرکت‌های تسلیحاتی و بنگاه‌های بزرگ چندملیتی (به ویژه در حوزه نفت و گاز) هستند، چه واکنشی نشان می‌دهند.
منابع
https://www.nytimes.com/2017/02/18/world/middleeast/iran-us-wrestling-team-jordan-burroughs-kyle-snyder.html?rref=collection%2Fsectioncollection%2Fmiddleeast
http://edition.cnn.com/videos/world/2017/02/18/pence-munich-security-conference-iran-sot.cnn
