علي اللهياري در جديدترين مطلب وبلاگ "ايليا" که ظاهرا خطاب به رئيس جمهور نگاشته است، با اشاره به آيه "وَلَا تَأْخُذْکُمْ بِهِمَا رَأْفَةٌ فِي دِينِ اللَّهِ إِنْ کُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ…" نوشت: دکتر! ببين من نمي‌فهمم! يعني مي‌دوني؟ حکما سرم خورده به جايي. يا شايدم مادرزادي اينجوري بودم! ولي نمي‌فهمم. بفهم! من نمي‌فهمم! آخه عزيزم! مگه نمي‌بيني وضعيت رو؟ پيش خودت چي فکر مي‌کني؟ ها؟ …چه چيز باعث مي‌شود تا خيال کني “ترحم به متهمان به جاسوسي”، کار مهمي است که هميشه بايد انجامش بدهي؟ آقاي محترم! باور کن اينجا حکومت اسلامي است. با زندانيانش به بهترين نحو رفتار مي‌شود! مي?واند در زندان اينترنت پر سرعت داشته باشد و وبلاگ به روز کند! چرا بايد قبل از محاکمه طرف را آزاد کنيم؟ آن هم با وثيقه‌اي مبهم و در کنار تحقيرشدن و تکبر بي‌شرف‌هاي آمريکايي؟ اگر بي‌گناه است، خوب تبرئه مي‌شود! ما که گناهکارهاي تبرئه شده هم کم نداريم! چرا اين قدر هولي؟
راستي! ماجرا بدتر هم هست. هيچ وقت يادم نمي‌رود امير تفرشي به خاطر انتشار حرف رسانه‌اي وزير اطلاعات و شخص شما درباره جاسوس بودن موسويان تا مرز شلاق رفت! ولي شما اصلا ترحمت نگرفت! يا سليمي‌نمين و دانشگاه آزاد! يا طلبه سيرجاني يا …!
حکما هم منتظر بايد بشينيم ايشان تشريف ببرند فرنگستون و پيش باقي يانکي‌ها، و يکدفعه عيل قبل‌ها، يادشون بيفته که اي بابا اين جا داشته شکنجه سفيد و آبي و بنفش و صورتي مي‌شده است! چرا؟ خوب چون عروسک باربي نداشته است، شبها باهاش بازي کند!
آقاي رئيس جمهور!
من غلط کردم جاسوس نشدم. خوب است؟ مي‌شود يک کمي هم به ماها ترحم کنيد؟
***
ماجراي اين فرهنگ اپوزيسيون‌نوازي و ضدانقلاب دوستي، در مسئولين جمهوري اسلامي يک اپيدمي است. يک وقت در التماس صدا و سيما از آن بي‌آبروي آوازه‌خوان خود را نشان مي‌دهد. يک‌بار در بودجه‌هاي مليوني و ميلياردي براي فلان هنرمندنماي بي‌هنر. يک وقت در احترام و مرخصي براي آن مفسدين اقتصادي در قوه‌ي قضاييه. يک وقت در رسيدگي به شکايت اقازاده‌ي متهم و فراري لندن نشين. يک وقت هم همايش ملياردي خارج‌نشينان! يا دادن آن خانه به يک جاسوس ديگر! خلاصه بروز و ظهور فراوان دارد. آفت خيلي دردناک و خطرناکي است. در دولت غربزده و مفلوک و عقب‌مانده‌ي دوم خرداد بيشتر بود، الان کمتر شده است. ولي هست.
