به گزارش مشرق به نقل از قانون، گاهی به نشانه تاسف سری تکان می‌داد و به سکوها نگاه می‌کرد؛ سکوهایی که دیگر خالی از تماشاگر بود. هر چند هنوز برخی طرفدارانش منتظر بودند تا در مسیر تونل به او ابراز علاقه کنند. مظلومی ترجیح داده بود به رختکن نرود. عادت به سخنرانی ندارد. عادت هم ندارد به بازیکنانش بعد از باخت در رختکن فحش بدهد.
یک دوربین تلویزیونی که گزارشگر آن می‌گوید ما در حال تهیه یک برنامه اجتماعی هستیم مدام از سرمربی استقلال تصویر می‌گیرد.
برای آنها فرقی نمی‌کند که مربی‌ای که با او مصاحبه می‌کنند بازی را واگذار کرده یا برنده شده است. همین‌طور اصلا برای‌شان فرقی نمی‌کند که این مربی در چه شرایط روحی قرار دارد. سوال‌ها در قالب یک برنامه اجتماعی نمی‌گنجد؛ حتی تعجب برانگیز است. می‌پرسد آقای مظلومی! شما به امیر قلعه‌نویی باختید یا تراکتورسازی؟ مظلومی لبخند می‌زند. می‌گوید: «ما به تراکتورسازی باختیم نه به امیر قلعه‌نویی.»
خبرنگار تلویزیونی چند سوال دیگر می‌پرسد و بالاخره محمد سررشته‌داری، مدیر روابط عمومی باشگاه استقلال مجبور می‌شود به او تذکر بدهد که پرویز مظلومی خسته است و ...
اما به همین راحتی نمی‌توان او را در مسیر تونل رها کرد. بخصوص اینکه حتم دارید او نه شایسته شکست که حتی می‌توانست جایش را با امیر قلعه‌نویی عوض کند. بدشانسی آورد. هر چند خودش هم اشتباهاتی داشت. با این حال خودش اعتقاد دیگری دارد؛ «ما خوب بودیم. سه بار سانتر کردند و به سه گل رسیدند. حیف شد. نباید می باختیم اما فوتبال همین است.»
حالا دیگر آهسته‌تر راه می‌رود. صورتش سرد شده؛ درست مثل رنگ کت‌و‌شلوارش. دوست ندارد حرف بزند. فقط سرش را به نشانه تاسف تکان می‌دهد و می‌رود. شاید برد در دربی، همه فکروذهن او را به خود مشغول کرده است؛ کار سختی است. مخصوصا وقتی بازی آخر پرسپولیس مقابل ذوب‌آهن در ذهنش تداعی می شود.