به گزارش مشرق به نقل از مهر، مسئولان سازمان ملي جوانان به عنوان متولي امور جوانان معتقدند که تعداد زيادي از جوانان در تهران زندگي مجردي دارند به طوري که آمار روي آوردن جوانان به زندگي مجردي در 6 کلانشهر تهران، شيراز، مشهد، اصفهان، تبريز و اهواز به 30 درصد رسيده است.
آماري که از نظر سازمان ملي جوانان تکان‌دهنده است و نسبت به افزايش آن به خانواده‌ها هشدار داده است.
در واقع خانواده‌ها خواسته يا ناخواسته زمينه را براي زندگي مجردي فرزندانشان فراهم مي‌کنند به خصوص افزايش سن ازدواج به اين پديده دامن زده و حتي بسياري از جوانان زندگي مستقل و مجردي را به تشکيل خانواده ترجيح مي‌دهند.
به گفته مجيد اميدي مدير کل فرهنگي سازمان ملي جوانان آمار روي آوردن جوانان به زندگي مجردي در 6 کلانشهر تهران، شيراز، مشهد، اصفهان، تبريز و اهواز به 30 درصد رسيده است و غم انگيزتر آنکه روز به روز دختران جوان تعداد بيشتري از اين جامعه آماري را تشکيل مي دهند.
وي روي آوردن جوانان و بچه هاي کشور به اتاقهاي شخصي خود را مقدمه اي براي روي آوردن آنها به زندگي مجردي در سالهاي بعدي زندگي خود دانست و افزود: در حال حاضر زنگ خطر زندگي مجردي در کشور زده شده و متاسفانه در مورد اين مشکل هم سکوت مي شود.
دنياي والدين و فرزندان وارونه شده است
دکتر علي صحرائيان روانپزشک دانشکده علوم پزشکي از نگراني همه پدرها و مادرهاي اين مرز و بوم مي گويد.
به باور وي در گذشته‌هايي نه چندان دور والدين نگران دوران پيري خود بودند و سرايي به نام سالمندان که گاهي بايد باقي عمر را در آن سپري مي کردند. اما امروز اين نگراني رنگ ديگري به خود گرفته است و آنها باز هم نگران تنها ماندن خود هستند اما اين بار در دوران ميانسالي و در خانه هاي خود.
وي معتقد است اين روزها خانواده‌ها از حرف زدن درباره حس استقلال طلبي و آزادي فرزندان خود نگران هستند، حسهايي که از موهبتهاي الهي براي انسان به شمار مي رود از آنجا که همراه با تمايل فرزندان به زندگي مجردي است براي خانواده ها ترسناک شده است.
صحراييان درباره خانواده اي مي گويد که به خاطر تمايل دخترشان به زندگي مجردي اشک مي ريزد و به هر ترتيبي از محقق شدن اين عمل جلوگيري مي کنند، حالا شد با وعده و وعيد نشد با زور و تشر.
به گفته وي روزگاري بود که به ندرت پيش مي‌آمد جواني از خانواده‌ فاصله بگيرد يا حوصله و گوشي براي شنيدن نصيحت‌هاي والدين نداشته باشد،‌ جايي براي بي حوصلگي، جسارت و گستاخي به والدين وجود نداشت، اما گويي امروز دنيا وارونه شده است، تنها يک جمله نصيحت آميز از سوي والدين بهانه‌اي است براي برخي جوانان تا به سمت زندگي مجردي بروند.
استقلال مالي زمينه تمايل به زندگي مجردي
ايرج وثوق جامعه شناس و مدرس دانشگاه علامه بر اين باور است که افزايش اشتغال زنان امروز که از زمينه هاي توسعه و مدرن شدن هر جامعه اي است باعث شده است آنها از نظر مالي به استقلال رسيده و اين عمل باعث مي شود اين استقلال را در ساير زمينه ها نيز خواستار باشند. اولين گام استقلال طلبي اين افراد رها شدن از سلطه خانواده است.
وي به اشکال متفاوت فرهنگي، قومي و طبقه اجتماعي دختران در روي آوردن به زندگي مجردي اشاره کرد و افزود: در حال حاضر در جامعه ما بيشتر دخترها به بهانه ادامه تحصيل از شهر و خانواده خود جدا مي شوند و اين اولين قدم در روي آوردن آنها به زندگي مجردي در سالهاي بعد است.
مدرس دانشگاه علامه تصريح کرد: در حال حاضر در تمام اجزاي جامعه ما تقابل ميان سنت و مدرنيته مشهود است و در اين فضا افزاد در يک سرگرداني زندگي مي کنند. در همين راستا تمايل به زندگي مجردي در طبقات پايين و سنتي جامعه به مراتب کمتر بوده و مانند ساير فعاليتهاي اجتماعي متولي اين آزادي زنان و دختراني از طبقه مياني جامعه هستند.
به اعتقاد وثوق در بررسي اين پديده بايد به نکات مثبت آن نيز فکر کرد. بهترين الگوي استقلال دختران جوان در ايران استقلال در سايه نظارت خانواده و حمايت آنها با در نظر گرفتن حقوق فردي دختران است. لازم است به نکات مثبت اين آزادي نيز توجه شود. بايد اين نکته را به جامعه آموزش داد که مجرد زيستن به فساد کشيده شدن نيست و يک نوع زندگي است که براي هر فردي در جامعه قابل تصور است.
محروميت از فضاي مستقل دليل گرايش به زندگي مجردي
يکي از دلايل تمايل جوانان به داشتن زندگي مجردي مستقل، نداشتن فضايي براي انجام کارهاي مورد علاقه است.سيمين زينعلي ـ مشاور خانواده و مشاور يک مرکز دانشجويي ـ مي‌گويد: مساحت و فضاي فيزيکي خانه‌ها در گذشته طوري بود که دختران و پسران وقتي به سن بلوغ مي‌رسيدند، فضاي مستقلي در اختيارشان قرار مي‌گرفت، در آن فضا جوان درس مي‌خواند، دوستانش را دعوت مي‌کرد، نقاشي مي‌کشيد، خطاطي و موسيقي کار مي‌کرد و ... هر کاري که مورد علاقه‌اش بود انجام مي‌داد، متاسفانه اين روزها مساحت خانه‌ها به آپارتمان 50 تا 100 متري کاهش يافته، گذشته از عده‌اي که به خاطر پز و ژست روشنفکري حاضرند يک ميليون تومان اجاره بدهند تا دختر و پسرشان مستقل زندگي کنند، بسياري از دانشجويان در اوج جواني، از نبود فضايي براي تفکر و آرامش در خانه گله مي‌کنند، ‌من مراجعيني داشتم که پسر 23 ساله اتاق مستقل نداشت و در گوشه هال خانه مي‌خوابيد و دائم با برادر و خواهران کوچکترش دعوا و درگيري داشت، بنابراين نمي‌توانيد جوانان را متهم کنيد که زندگي مجردي تماما سياهي است.
زينعلي در بررسي نقاط ضعف و قوت زندگي مجردي مي‌گويد: هر پديده‌اي که به افراط کشيده شود، مضر است. در غرب نوجوانان از خانه و خانواده مي‌برند اين مساله از يک طرف باعث کاهش عواطف و احساسات بين فردي مي‌شود از طرف ديگر افراد پس از مدتي با خلأ جدي روبه‌رو مي‌شوند که گاه به جنون مي‌رسد. اما در کشور ما گاهي آقاياني با 40 سال يا خانم‌هايي با 40 سال سن آنقدر به والدين وابسته‌اند که نمي‌توانند مسووليت يک زندگي مستقل را بپذيرند. در هر دو صورت با خلأ و بحران روبه‌رو هستيم.
زندگي مجردي دختران سن ازدواج را افزايش مي دهد
محمد زاهدي اصل رئيس سابق انجمن مددکاري کشور بر خلاف دکتر وثوق از آن دسته افرادي است که با زندگي مجردي به خصوص براي زنان جامعه مخالف است و آن را عاملي مهم در افزايش سن ازدواج مي داند.
وي معتقد است افزايش سن ازدواج باعث مي‌شود جوانان احساس کنند سربار خانواده هاي خود هستند به همين دليل است که به زندگي مجردي روي مي آورند.
زاهدي افزود: اين تمايل جوانان به هر دليلي که باشد اين روزها بيش از پيش افزايش يافته و در حال مواجه شدن با مشکلي به نام زندگي هاي مجردي در کشور هستيم. اين امر به طور حتم باعث افزايش انحرافهاي اجتماعي نيز مي شود.
وي ازدواج را راهکاري براي کاهش اين مشکل عنوان کرد و تسهيل شدن اين امر مقدس را از مسئولان امر خواستار شد.
روند تمايل به زندگي مجردي در ميان دختران
با توجه به بافت فرهنگي و سنتي جامعه ايراني علاقه به داشتن زندگي مجردي بر خلاف جوامع غربي در ميان زنان و دختران ايراني علاقمندان چنداني ندارد.
معاون پژوهشي و عضو هيئت علمي مرکز مطالعات جمعيتي آسيا و اقيانوسيه در گفتگو با خبرنگار مهر با اعلام اين مطلب گفت: زناني که در برخي شهرهاي ايران به صورت مجردي زندگي مي کنند اغلب به دلايل درسي و کاري و دور بودن از خانواده پدري به اين زندگي رو آورده اند.
دکتر شهلا کاظمي پور افزود: بافت فرهنگي و اجتماعي جامعه و خانواده هاي ايراني به شکلي است که جوانان تا هر سني حتي تا بالاي 30 سالگي همچنان با خانواده پدري زندگي مي کنند و تنها با ازدواج است که از والدين جدا مي شوند.
اين جامعه شناس با تاکيد بر اينکه تمايل به زندگي مجردي در ميان خانمهاي ايراني رواج چنداني ندارد گفت : تنها در برخي از شهرهاي بزرگ و تعداد محدودي از خانواده هاي طبقات مرفه اجتماعي اين رويه وجود دارد که احتمال فراگيري آن در ميان دختران بقيه شهرها و اقشار جامعه وجود ندارد.
دکتر کاظمي پور يادآور شد: به همان دلايل فرهنگي ذکر شده، بالا رفتن سن ازدواج تاثير چنداني در اين مسئله ندارد.
لزوم آگاه سازي جوانان از آسيبهاي زندگي مجردي
به هر صورت، خانه‌هاي مجردي را چه محصول نيازهاي کاذبي بدانيم که از جوامع غربي و فرهنگ بومي را در آماج حملات خود قرار داده يا حاصل از حس مسئوليت‌پذيري و استقلال به شخصيت جوانان بدانيم، پديده‌اي است که رشد مي‌کند و از خانه‌‌اي به خانه ديگر مي‌رود، بيش از 40 درصد جمعيت کشور بين 15 تا 40 سال سن دارند و تمايلات و نيازهاي نو در آنها رشد بيشتري دارند، نگاه سلبي به اين پديده تا کنون نتوانسته از افزايش آن بکاهد مگر درباره اين خانه‌ها و دوري جوانان از آسيبهاي زندگي مجردي آگاه‌سازي و فرهنگ‌سازي ‌شود.
والدين موظفند در زندگي مجردي و خانه‌هاي مجردي فرزندانشان رفت و آمد بيشتري داشته و به لحاظ روحي ـ رواني، کلامي، تغذيه‌اي و... به آنها مشاوره بدهند. شايد جوانان عدم تحمل اعضاي خانواده را دليل روي آوردن به خانه‌هاي مجردي بدانند، اما پس از چند ماه نياز شديدي به والدين و اعضاي خانواده پيدا مي‌کنند، پدر و مادر آگاه موظف به حسن ارتباط و جلب اعتماد جوان به سوي خود است.