بایونا که اسپانیایی و متولد بارسلونا است جزو استعدادهای جوان هالیوودی شناخته می‌شود. یتیم خانه(The Orphanage) فیلمی که با کمک و حمایت گی یر مو دل تورو و پنج سال بعد از آن با ساختن درام غیرممکن مسیر پیشرفتش را تثبیت کرد. امسال او در ساخت یک فیلم فانتزی با اسپیلبرگ رقابت کرده و به نظر می‌رسد لااقل در شکل اجرای صحنه‌ی کلاسیک ظهور هیولا که در این ژانر جزو صحنه‌های مهم و اثرگذار است. اسپیلبرگ را در زمین خودش شکست داده باشد. بایونا در مسیر حرفه‌ای‌اش جزو گروه کارگردانی سریال پنی دردفول هم بوده و پروژه بعدی‌اش هم ساختن یک قسمت دیگر از مجموعه فیلم‌های پارک ژوراسیک است.

 

بازیگران فرعی فیلم انتخاب‌های خوبی هستند. فلیسیتی جونز در نقش مادر کانن به خوبی از پس ساختن تنها قسمت آرامش بخش زندگی پسربچه‌ی فیلم برآمده و بار تراژدی داستان را به خوبی به دوش کشیده است. صحنه‌های کوتاه دو نفره‌ی آنها روی دیگر سکه است؛ در تقابل با صحنه‌های بلند و نفس گیر کانن و هیولا. سیگورنی و یور هم که سابقه‌ی بلند بالایی در مبارزه با بیگانه‌ها و هیولاها دارد، نقش مادربزرگ سخت‌گیر و نه چندان مهربان کانن را بازی می‌کند. اما از همه‌ی اینها مهم‌تر انتخاب لیام نیسن برای نقش هیولاست. ما در واقع صدای او را می‌شنویم و روی پرده صرفا داریم موجودی دیجیتال را تماشا می‌کنیم. اما خب انتخاب صدا قرار است جان بخشیدن به همان موجودات دیجیتالی باشد و لیام نیسن در این کار فوق العاده است. اجرای او، هم به اندازه‌ی کافی غیرانسانی و هیولاوار است و هم به اندازه‌ی کافی خیرخواهانه و حمایتگر.

 

اگر بخواهیم در میان فیلم‌هایی که رنج جهان واقعی و از دست دادن‌ها را با ساختن جهانی فانتزی و رؤیایی در ذهن کودک داستان تصویر کرده‌اند بهترین را انتخاب کنیمف هزار توی پن همچنان بالاتر از دیگران می‌ایستد. هم فیلمنامه و هم اجرای آن فیلم ( هر دو کار گی یرمو دل تورو) هنوز هم عالی و دور از دسترس‌اندذ. با این حال هیولایی مرا می‌خواند در کارش موفق است. تقابل رنج و فانتزی اینجا هم تأثیر گذار از آب درآمده است. شاید هم بایونا می‌خواسته پیش از آن که سراغ اسپیلبرگ(مرد شماره‌ی یک فانتزی) و پروژه‌ی پارک ژوراسیک برود، به استاد و دوست دیگرش یعنی گی یرمو دل تورو ادای دین کند.