این جمله مسامحتا تعریفی از دیپلماسی عمومی است، البته از نگاه غربی آن، و این در حالی است که دیپلماسی عمومی با رویکرد دینی به معنای جلب رضایت خداوند است.
دیدگاه جوزف نای در تسخیر قلب ها و ذهن ها در عرصه نبرد های نرم گویا در ذهن مسئولین ما به طریقی معکوس رمز گشایی می شود.
مقام معظم رهبری به تاسی از سیره امام علی(ع) و حضرت فاطمه (س) - که در ماه رمضان سه شب افطار خود را به بی نوایان و فقرا اختصاص دادند با آنکه خود نیز مانند آنان گرسنه بودند- حرکتی علوی را برای کمک و یاری مردم قحطی زده سومالی آغاز نموده و از عموم مردم نیز دعوت کردند تا در این حرکت برای رضای خدا و در ماه مبارک رمضان ثواب افزون تری به مردم و کشور برسد.
از دیگر سو مردم نیز با شور و شوق با این حرکت همراه شدند و صحنه های جاودانه ای را خلق کردند که هنوز نیز در حال ادامه است.
اما آنچه در این میان تاسف آور می نماید آن است وزیر امور خارجه کشورمان که دیر هنگام و با عجله و برای آنکه از قافله نخست وزیر ترکیه -که زودتر به سومالی رفته تا حرکتی در حوزه دیپلماسی عمومی(که متاسفانه دستگاه دیپلماسی ما از آن کم بهره است) برای ترکیه انجام دهد- عقب نمانده باشد در اظهاراتی شگفت انگیز و نقض غرض کننده گفته اند: كه هدف ايران تسخير قلب هاي ملت سومالي است نه اقدامات نمايشي!!! ایشان فراموش کرده اند که اساس دیپلماسی عمومی در جنگ نرم که برای تسخیر قلب هاست که با حرکات نمایشی در عرصه رسانه ای صورت می گیرد.
نخست وزیر ترکیه به همراه همسر و چند عضو دولت به سومالی رفته تا از نزدیک مشکلات مناطق قحطی زده این کشور را ببیند
موضوع مصداق تالیف قلوب نیز محسوب نمی شود چرا که مردمان سومالی مدت های مدیدی است که به دین اسلام در آمده اند.
وزیر امور خارجه کشورمان با این جملات در حقیقت چوب حراج به کمک هایی که مردم خدا دوست کشورمان در راه خدا و نوع دوستی به مردم سومالی کرده اند، زده است.
ای کاش ایشان می گفتند: ملت ایران در راه رضای خدا این کار را انجام داده اند که حتما قلب ها نیز تسخیر می شد.
