گذشته از آن‌که این مهاجرت فرهنگی برای خود هنرمند باعث از دست رفتن جایگاه ممتاز داخلی می‌شود و سرمایه‌گذاری است که نهادهای مختلف روی شخص برای رسیدن به جایگاه ممتاز انجام داده اند و حالا این سرمایه از دست می‌رود و نصیب رسانه‌های بیگانه می‌شود که بعضا کارکردی هم ندارد و این‌گونه هنرمندان کارایی داخل را نمی‌توانند آنجا داشته باشند. داستان ما اما مهاجرت تمام و کمال نیست.



به گزارش جام جم آنها که مهاجرت کامل می‌کنند و از کشورشان می‌گذرند، حسابشان جداست؛ کسانی که به دنبال یک وعده به شبکه‌های خارجی می‌روند و بعد از مدت کوتاهی نه در آن شبکه‌ها جای دارند و نه روی بازگشت به کشور خودشان. با این گروه کاری نداریم. داستان ما داستان افرادی‌است که در کشوری دیگر زندگی می‌کنند و صرفا برای بازی یا کارگردانی به کشور خودشان برمی‌گردند. حکایت مهاجرت نصفه نیمه‌ای که سرانجام معلوم نیست می‌توان نامش را مهاجرت گذاشت یا نه! به یقین دنیای هنرمندان دنیای خاصی است. بعضی از آنها می‌روند اما چون اسم و رسم داخلی و بعضا شغلی در آنجا ندارند،گاهی برای کار برمی گردند.


بر همین اساس جام‌جم سراغ دو نفر از بازیگران رفته و نظر آنها را در مورد بازیگرانی که به کشورشان صرفا به عنوان یک منبع درآمد نگاه می‌کنند، جویا شده است.

خیانت به بازیگران داخل کشور

پروانه معصومی، بازیگر پیشکسوت سینما، تلویزیون و تئاتر که چند سالی است صومعه سرای گیلان را برای سکونت انتخاب کرده، توضیح می‌دهد: به‌یاد دارم پدرم همیشه به ما می‌گفت: «پولتون رو جایی خرج کنید که دارید زندگی می‌کنید». من وقتی برای زندگی از تهران به صومعه سرا آمدم، اوایل 15 روز یک بار برای خرید به تهران می‌رفتم. بعد از مدتی به جای تهران راهی رشت می‌شدم و بعد فکر کردم هرچه که می‌خواهم همینجا (با کمی تفاوت) هست. من وقتی با مردم صومعه سرا حشر و نشر دارم،چرا باید بروم از جایی دیگر خرید کنم؟

او می‌افزاید: بازیگرانی را که اینجا کار می‌کنند، پول در می‌آورند و می‌روند پولشان را جای دیگری خرج می‌کنند، اصلا نمی‌توانم درک کنم. واقعا یعنی چه؟ این کار خیانت به بازیگرانی است که در وطنشان زندگی می‌کنند و بیکارند! ضمن این‌که بعضا بازیگران برای این‌که بتوانند بهتر در قالب نقشی که به آنها محول شده، فرو بروند خودشان را در همان موقعیت قرار می‌دهند. مثلا کسی که قرار است نقش یک معلول را بازی کند، مدتی به آسایشگاه معلولان رفت و آمد می‌کند یا کسی که قرار است نقش یک معلم را بازی کند برای بهتر درآوردن نقش با معلم‌ها صحبت می‌کند و... .حالا کسی که خارج از کشور زندگی می‌کند و از نزدیک دغدغه‌ها، مشکلات، دلخوشی‌ها و... این مردم را لمس نمی‌کند، چطور می‌تواند بدرستی نقش شهروندی از این اجتماع را ایفا کند؟

زندگی در خارج و تغییر فرهنگ

شهرام حقیقت دوست، بازیگر فیلم‌های سینمایی کلاشینکف، چند می‌گیری گریه کنی و... نظر متفاوتی درباره این‌گونه بازیگران دارد، او می‌گوید: البته که زندگی خصوصی هر کسی به خودش مربوط است. قطعا کسی که اینجا رشد کرده و بازیگر شده به لحاظ شخصیتی به اندازه‌ای شکل گرفته که دیگر تحت تاثیر فضا و فرهنگ آن‌طرف در نیاید و خیلی راحت وقتی در داخل کشور است با فرهنگ همین مرز و بوم کارش را انجام دهد. چنین شخصی وطن اولش اینجاست و فرهنگ و آداب و رسوم اینجا را همیشه و در هر حال با خود دارد، حالا هر جایی که بخواهد، می‌تواند کار کند. زندگی در سرزمینی دیگر فرهنگ کسی را عوض نمی‌کند بلکه به تجربیات شخص می‌افزاید.