منافق نهى می‌کند و خود نهى نمىپذيرد
به آنچه دستور مى‌دهد خودش عمل نمىكند
چون به نماز ايستد به چپ و راست مىنگرد
چون ركوع كند خود را (مانند گوسفند) به زمين اندازد (يعنى بعد از ركوع نمىايستد و به همان حال به سجده نمىرود)
چون سجده كند (مانند كلاغ و ساير پرندگان كه دانه مىچينند) منقار به زمين زند
چون بنشيند نيمخيز نشيند
چون شب شود، با اين كه روزه نداشته است همهاش به فكر خوردن غذاست
در هنگام روز با آن كه شب زنده دارى نكرده است، همّ و غمّش خفتن است
اگر سخنى (يا حديثى) به تو گويد، دروغ گويد
اگر به تو وعدهاى دهد، خُلف وعده كند
اگر به او اعتماد كنى و امانتى سپارى به تو خيانت كند
و اگر با او مخالفت كنى، پشت سرت بدگويى كند.
متن حدیث:
الإمامُ زينُ العابدينَ عليهالسلام:
المُنافِقُ يَنهى و لا يَنتَهي، و يأمُرُ بما لا يأتي، إذا قامَ في الصَّلاةِ اعتَرَضَ، و إذا رَكَعَ رَبَضَ، و إذا سَجَدَ نَقَرَ، و إذا جَلَسَ شَغَرَ، يُمسي و هَمُّهُ الطَّعامُ و هُو مُفطِرٌ، و يُصبِحُ و هَمُّهُ النَّومُ و لَم يَسهَرْ، إن حَدَّثَكَ كَذبَكَ، و إن وَعَدَكَ أخلَفَكَ، و إنِ ائتَمَنتَهُ خانَكَ، و إن خالَفتَهُ اغتابَكَ.
«أمالي صدوق، ص 399 - منتخب ميزان الحكمة،ص 566»
