ابراهيم نصيري در وبلاگ "گزيده ارتباطات آنلاين" نوشت: چند روز پيش مطلبي را در يکي از سايتها يا وبلاگهاي خبري ديدم با اين مضمون که صدا و سيما براي امور مهم مملکت وقت ندارد در عين حال نيم ساعت آنتن را در اختيار يک ميلياردر فوتباليست قرار مي دهد که بياد مسايل شخصي اش را مطرح کند و به حاشيه بپردازد.
براي کسي که در سازمان هاي دولتي کار مي کند اين موضوع خيلي ملموس و جگرسوزتر است. چرا که شما هميشه مجبوريد براي پوشش اخبار معمولي سازمانتان کلي واسطه پيدا کنيد. کلي پيگيري کنيد تا پخش شود.
حتي در اخبار استاني هم جا براي پوشش اخبار شما نيست. البته خبر که با محدوديت زماني مواجه است جاي خود دارد، در ساير برنامه هاي توليدي که اصولا وظيفه ذاتي رسانه ملي پرداختن به امور کشور در حوزه هاي مختلف است با اصطلاح رايج "مشارکتي" مواجه هستيد.
اين روند آنقدر پيش رفته است که تهيه کنندگان برنامه ها بايد هر آيتم را با مديران خودشان کنترل کنند حتي اگر موضوع عمومي و دولتي باشد.
جالبتر وقتي است در صدا و سيماي کشور به سازمان دولتي زيرنظر رياست جمهوري بخش خصوصي اطلاق شود و هر جا که مراجعه کنيد فقط امکان توليد برنامه هاي مشارکتي با پرداخت وجوه کلان وجود دارد.
من خود بارها با اين موضوع مواجه شده ام. در يک سازمان دولتي براي پوشش خدمات دولت، اطلاع رساني عملکرد دولت در يک نقطه محروم و حتي اتفاقات مهم اقتصادي در مرز چون خبر را فلان سازمان فرستاده پس از کنارش رد مي شوند.
براي معرفي آداب و رسوم مذهبي و ملي و زيباييهاي طبيعت آن که همان توجه به توسعه توريسم است بايد پول بدهيد. در حاليکه خيلي از نقاط ديگر کشور در حالت عادي در همان رسانه طرح و معرفي مي شود.
براي يک کارشناس روابط عمومي در يک سازمان دولتي هيچ چيزي دردآورتر از اين نيست که براي اطلاع رساني خدماتي که دولت و نظام در يک منطقه انجام مي دهد در رسانه ملي همانند چيپس و پفک نمکي با آن برخورد شود و بين اطلاع رساني، روابط عمومي و تبليغات تفاوتي نباشد. که اگر در يک شرکت خصوصي اينطوري بود که مانعي نبود.